"Κι όταν ο ήλιος βυθιζόταν στον ορίζοντα, ενώ τα πουλιά είχαν πια βολευτεί στις φωλιές τους, έπεφτε μια μακριά σιωπή στη Γη, ...
ενώ τα πουλιά είχαν πια βολευτεί στις φωλιές τους,
έπεφτε μια μακριά σιωπή στη Γη,
και οι άνθρωποι απορροφημένοι στις σκέψεις τους
έμοιαζαν ν' αναρωτιούνται για το νόημα της ζωής και του θανάτου"
Άλλη μια μέρα που έφτασε στο τέλος της. Μια νέα θα ξημερώσει που θα μας φέρει ακόμη ένα βήμα πιο κοντά στον θάνατό μας. Κρύο κι απόψε. Το φεγγάρι χάνεται πίσω από τα σύννεφα κι όταν καταφέρνει, κάπου-κάπου, να ξεπροβάλλει ρίχνει το αχνό του φως.
Ποιος ξέρει τι θα φέρει το αύριο; Κοιμόμαστε, ξυπνάμε, με την βεβαιότητα πως θα ζούμε κι αύριο και όλες τις ημέρες, για να ζήσουμε εντέλει τα μικρά και μεγάλα όνειρά μας. Και ο χρόνος αδυσώπητος. Περνά και χάνεται τόσο γρήγορα... και δεν ξέρουμε αν το αύριο θα είμαστε εδώ να συζητάμε...
Παγίδα που συγκρατεί τους ανθρώπους η βεβαιότητα της ύπαρξης... μας καθηλώνει και ίσως ποτέ δεν κάνουμε όσα έχουμε ονειρευτεί. Αφού θα ζούμε κι αύριο, προς τι η βιασύνη; Αφιερωμένο σε όσους νομίζουν πως είναι αθάνατοι!
Καλό ξημέρωμα...
