Κάθε άνθρωπος είναι ένας ταξιδιώτης. Ο καθένας μας ακολουθεί το δικό του δρόμο στη ζωή… Πόσο ευτυχισμένος μπορεί να είναι κάποιος μια...
Πόσο ευτυχισμένος μπορεί να είναι κάποιος μια τέτοια ανοιξιάτικη νύχτα, την ώρα που ο αέρας, που μπαίνει από το ανοικτό παράθυρο δίπλα του, φέρνoντας απαλές μυρωδιές λουλουδιών κι εκατομμύρια αστέρια να λάμπουν σαν διαμαντένια στολίδια; Μια νύχτα σαν την αποψινή που οι σκέψεις πλημμυρίζουν το μυαλό; Μια νύχτα όπου νιώθει εγκλωβισμένος μέσα σε μια απέραντη μοναξιά, η οποία τον τυλίγει όλο και πιο σφιχτά; Θέλει να βγει, να φωνάξει ή καλύτερα να ουρλιάξει, αλλά τι θα καταλάβει; Κανείς δεν θα τον ακούσει. Ο καθένας είναι εγκλωβισμένος στο δικό του μικρόκοσμο και δεν έχει ενδιαφέρον για τον διπλανό. Κι όμως, αυτή την απόγνωση θελει να τη δείξει… σε συγκεκριμένα πρόσωπα, γιατί είναι η τιμωρία του που τα πλήγωσε, τα πόνεσε, τα πίκρανε…
Δυστυχώς, το παρελθόν δεν ξαναζωντανεύει για ν’ αλλάξει κάποια λάθη του. Κι έτσι μαθαίνει να ζει με αυτά. Μπορεί ο πόνος να είναι κάποιες στιγμές αβάσταχτος, αλλά τον υπομένει… είναι η Νέμεσή του! Νιώθει κλεισμένος σε μια φυλακή που όμως δεν μπορεί να δει γιατί τα κάγκελα είναι αόρατα. Ερχονται στιγμές που επιζητεί το θάνατο…. απλά, για να λυτρωθεί… από όλο αυτό τον πόνο… Πονάει και κανείς δεν είναι δίπλα του, γιατί φρόντισε να τους διώξει. Γιατί πάντα έβαζε τον εγωισμό και τα δικά του θέλω πρώτα…
Τα χρόνια όμως περνούν κι έρχεται η εποχή που, κάνοντας τον απολογισμό της ζωής, διαπιστώνει πόσα σπουδαία άφησε να περάσουν… και τότε βουλιάζει ακόμη περισσότερο στη μοναξιά, στην απόγνωση…
«Να ζει κανείς ή να μη ζει; -αυτή είναι η απορία. Τι είναι πιο σωστό, να υπομένεις τα χτυπήματα μιας μοίρας ελεεινής; Ή να ορθωθείς στη τρικυμία των συμφορών και να τη πολεμήσεις μέχρι τέλους; Και, αν πεθάνεις… θα κοιμηθείς, αυτό είναι… θα κοιμηθείς και θα γλυτώσεις απ’ τον πόνο κι από τα χίλια δυο δεινά, που δυναστεύουν τη σάρκα.
Ποιος δεν το εύχεται ένα τέτοιο τέλος! Να κοιμηθείς, να ονειρευτείς… Α, εδώ σε θέλω! Γιατί στον ύπνο ετούτο του θανάτου, τι όνειρα θα αναδυθούν….»
-«Αμλετ»-Σαίξπηρ-
Οι σκέψεις του «τρέχουν» απόψε… σκέψεις οδυνηρές… Προσπαθεί να βρει τρόπους να ζει ή μήπως να επιβιώνει; Δεν θυμόμαστε τις μέρες, θυμόμαστε τις στιγμές. Η ζωή είναι στιγμές που καθορίζουν τη ποιότητα της ζωής μας. Πρέπει να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες των πράξεών μας. Για τον τρόπο που χειριζόμαστε τα λόγια, τις πράξεις μας…
