Η λιτότητα και η γηρανση Τα χαμηλά ποσοστά γεννήσεων απειλούν όχι μόνο τη βιωσιμότητα των κρατών πρόνοιας στον ανεπτυγμένο κόσμο, αλλά...
Η λιτότητα και η γηρανση
Τα χαμηλά ποσοστά γεννήσεων απειλούν όχι μόνο τη βιωσιμότητα των κρατών πρόνοιας στον ανεπτυγμένο κόσμο, αλλά ακόμη και την ίδια την επιβίωση των ανεπτυγμένων κρατών. Σε πολλά μέρη της Ευρώπης και της Ασίας, ο αποπληθυσμός είναι μια ρεαλιστική πιθανότητα. Στο μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας, ο υψηλός ρυθμός γεννήσεων και η υψηλή θνησιμότητα είχαν την τάση να εξισορροπούνται.
Η ισορροπία αυτή άρχισε να διαταράσσεται κατά τον 19ο αιώνα, όταν η βελτίωση της υγιεινής και της διατροφής επιμήκυναν τη διάρκεια ζωής. Ο παγκόσμιος πληθυσμός αυξήθηκε από το περίπου ένα δισεκατομμύριο που ήταν το 1800, σε επτά δισεκατομμύρια, που είναι σήμερα. Την ίδια ώρα που στις ανεπτυγμένες χώρες οι γυναίκες γεννούν λιγότερα παιδιά, το προσδόκιμο ζωής έχει φθάσει σε ιστορικά υψηλά επίπεδα. Ως αποτέλεσμα, ο δείκτης εξάρτησης (η αναλογία μεταξύ των ηλικιακά ικανών και των μη ικανών για εργασία ατόμων) γίνεται ολοένα δυσμενέστερος και προβλέπεται να επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο. Σε πολλές χώρες, η ηλικιακή κατανομή θα πάρει κάποια μέρα τη μορφή της αντεστραμμένης πυραμίδας, της οποίας η φαρδιά βάση με τους ηλικιωμένους θα στρογγυλοκάθεται πάνω σε στενή κορυφή με τους νέους.
Όταν θα έχουν λιγότερους οικονομικά ενεργούς ανθρώπους για να φορολογήσουν, οι κυβερνήσεις θα βρεθούν ενώπιον μερικών δυσάρεστων επιλογών: κατάργηση παροχών, αύξηση ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης, αύξηση της φορολογίας. Αυτό που θα κάνει τα πράγματα χειρότερα είναι το γεγονός ότι η οικονομική ανάπτυξη θα επιτυγχάνεται πολύ δυσκολότερα καθώς θα φθίνει η ηλικία των εργαζομένων μαζί με τον αριθμό τους.
Οι γηράσκουσες κοινωνίες θα δυσκολευτούν να αντεπεξέλθουν σε μια εποχή γρήγορων τεχνολογικών αλλαγών, που απαιτεί εργαζομένους με ευελιξία. Για να κατανοήσει κανείς τις συνέπειες της πληθυσμιακής συρρίκνωσης δεν έχει παρά να μελετήσει την Γαλλία απο τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.Η Γαλλία ήταν η πρώτη χώρα που κατέγραψε πτώση στον ρυθμό γεννήσεων, κατά τον 19ο αιώνα. Η ήττα της Γαλλίας στον γαλλο-πρωσικό πόλεμο του 1870-71 μετέτρεψε το δημογραφικό ζήτημα σε πολιτικό, δεδομένου ότι ο μεγαλύτερος εχθρός των Γάλλων, οι Γερμανοί, εμφάνιζαν υψηλά ποσοστά πληθυσμιακής ανόδου.
Το 1871 οι πληθυσμοί της Γαλλίας και της Γερμανίας ήταν περίπου ίσοι. Μέχρι το 1914, ο πληθυσμός της Γερμανίας είχε γίνει κατά 50% μεγαλύτερος. Εντούτοις, επειδή η Τρίτη Γαλλική Δημοκρατία δεν έλαβε ουσιαστικά μέτρα καθιέρωσης μιας πολιτικής υπέρ των γεννήσεων μέχρι τα πρόθυρα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1939 ψήφισε τον Οικογενειακό Κώδικα, που παρείχε οικονομική υποστήριξη στους γονείς. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Γάλλοι ηγέτες έριξαν τις ευθύνες για την ήττα της χώρας τους το 1940, στη στασιμότητα της δημογραφικής, οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης.
Εάν η Γαλλία έμελλε να ανακτήσει το , χρειαζόταν μια νέα δυναμική: περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη, ισχυρότερη οικονομία και ταχύτερη πληθυσμιακή αύξηση. Κατόπιν αυτού, η Γαλλία προσπάθησε να καταστρώσει ένα σχέδιο εξόδου από την τροχιά της βιομηχανικής υπο-ανάπτυξης και της δημογραφικής εξασθένισης, και το έπραξε κυρίως με ένα γενναιόδωρο πρόγραμμα οικονομικής στήριξης των οικογενειών με παιδιά. Ο δείκτης γεννητικότητας αυξήθηκε αρκετά πάνω από το όριο ανανέωσης.
premium.paratiritis.gr