Αύριο στη Βιβλιοθήκη, σε εκδήλωση του 20ου Φεστιβάλ Ολυμπίας Το έργο ζωής του «Η Αλχημεία του Σινεμά» παρουσιάζει ο Κώστας Φέρρης,...
Αύριο στη Βιβλιοθήκη, σε εκδήλωση του 20ου Φεστιβάλ Ολυμπίας
Το έργο ζωής του «Η Αλχημεία του Σινεμά» παρουσιάζει ο Κώστας Φέρρης, μια κορυφαία μορφή της τέχνης, ένας από τους πιο γνωστούς και επιτυχημένους Έλληνες σκηνοθέτες, βραβευμένος πολλές φορές σε Ελλάδα και εξωτερικό για τις κινηματογραφικές του ταινίες, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του 20ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους. Η παρουσίαση θα γίνει αύριο Τρίτη, 5 Δεκεμβρίου, στις 20.30, στη Βιβλιοθήκη της Αμαλιάδας, από τον ίδιο τον σκηνοθέτη, τον καλλιτεχνικό διευθυντή της Camera Zizanio Νίκο Θεοδοσίου και την Πρόεδρο της Βιβλιοθήκης, δημοσιογράφο Ελένη Σκάβδη.
Στην Αλχημεία του Σινεμά από τις Εκδόσεις Παρισιάνου (2017), ο Κώστας Φέρρης, καταθέτει την πολύχρονη εμπειρία και έρευνα πάνω στον κινηματογράφο, και όχι μόνο. Στην ουσία, πρόκειται για την μια «Γενική Θεωρία του Κινηματογράφου», που εντάσσει όλες τις επί μέρους Ειδικές Θεωρίες, σε μία και μοναδική και συμβατή ενότητα. Στη «Θεωρία του 3ου Λόγου» όπως την ονομάζει, ο σκηνοθέτης καταθέτει την άποψη ότι το Σινεμά, πέρα από «τέχνη» (7η ή άλλη), «θέαμα», «εργαλείο» κλπ., είναι σε τελική ανάλυση Λόγος. Ο τρίτος λόγος του ανθρώπου, αφού προηγήθηκαν (αν προηγήθηκαν) ο προφορικός και ο γραπτός.
Ο Κώστας Φέρρης αναπτύσσει όλο το Συντακτικό, τη Γραμματική, ακόμα και την Ορθογραφία αυτού του «κινησιογραφικού» ή οπτικοακουστικού λόγου, με τη δική του «αναλογική» πρακτική των συνδέσεων των πληροφοριών σε διαφορετικά επίπεδα, αλλά και την πυκνή χρήση παραδειγμάτων από ταινίες και σκηνές. Η εικονογράφηση ακολουθεί μια αντιστικτική και παράλληλη με το κείμενο αφήγηση, στη βάση των συνειρμών που προκαλούνται απ’ αυτήν.
Τα επτά κεφάλαια αφορούν την μύηση στον κινηματογράφο, το χρονικό του (τρίτου) λόγου από τις σπηλαιογραφίες ως τους αδελφούς Λυμιέρ, την τεχνολογία του σινεμά, το σενάριο και αντιστοιχίες με την τεχνολογία και την Αλχημική Σκέψη, την σκηνοθεσία ως ανάσταση του προφορικού λόγου, το μοντάζ ως ανασύνθεση ενός διασπασμένου κόσμου, την φιλοσοφία του κινηματογράφου, όπως αυτή προκύπτει από τον ίδιο το λόγο του. Το βιβλίο κλείνει με έναν Αριστοτελικό ορισμό της κινηματογραφικής ταινίας.
