Μια συναρπαστική μεσαιωνική ιστορία Το 1204 Σταυροφόροι της Δύσης που ξεκινούν για να απελευθερώσουν του Αγίους Τόπους από τους Τού...
Μια συναρπαστική μεσαιωνική ιστορία
Το 1204 Σταυροφόροι της Δύσης που ξεκινούν για να απελευθερώσουν του Αγίους Τόπους από τους Τούρκους, επιτίθενται στην Κωνσταντινούπολη και την καταλαμβάνουν. Η βυζαντινή αυτοκρατορία διαλύεται και στη θέση της δημιουργούνται μικρότερα λατινικά και ελληνικά κρατίδια. Ένα από αυτά -το Πριγκιπάτο της Αχαΐας- γεννιέται το 1205 στην Πελοπόννησο. Ιδρυτές του είναι δύο ιππότες από την Καμπανία της Γαλλίας, ο Γουλιέλμος Σαμπλίτης και ο Γοδεφρείδος Α' Βιλεαρδουίνος.
Η ιστορία του Πριγκιπάτου τελειώνει το 1432 με την κατάλυσή του από τον Θωμά Παλαιολόγο. Με πρωτεύουσα την Ανδραβίδα, λιμάνι και πολύβουη Γλαρέντζα και ένα ισχυρό κάστρο, το Χλεμούτσι, το Πριγκιπάτο παρέμεινε για δύο αιώνες μια ισχυρή δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η νέα κοινωνία του Πριγκιπάτου ήταν μικτή. Ντόπιοι και ξένοι προσπαθούσαν να συμβιώσουν αρμονικά, αν και δεν έλειπαν οι μεταξύ τους εντάσεις. Οι Φράγκοι έφεραν μαζί τους διαφορετικές γλώσσες, συνήθειες και θρησκευτικές πεποιθήσεις. Στην κορυφή της διοικητικής ιεραρχίας βρισκόταν ο πρίγκιπας και οι βαρόνοι.
Ήξερες ότι... το "Χρονικόν του Μωρέως, ένα ανώνυμο αφήγημα του 14ου αιώνα, που μας δίνει εξαιρετικά σημαντικές πληροφορίες για την ιστορία του Πριγκιπάτου, γράφτηκε στα ελληνικά και τα γαλλικά και αργότερα στα ιταλικά και τα αραγωνικά;
O πρίγκιπας είχε δικαίωμα να κόβει νόμισμα, απένειμε δικαιοσύνη και φρόντιζε για την κατασκευή των κάστρων.
Τα εδάφη του Πριγκιπάτου ήταν χωρισμένα σε φέουδα που έδωσαν στον ιδιοκτήτη τους πλούτο, εξουσία αλλά και ισχυρή κοινωνική θέση. Ο φεουδάρχης - Φράγκος ή ντόπιος άρχοντας - παραχωρούσε την εκμετάλλευση της γης σε ιππότες κι ευγενείς. Αυτοί για αντάλλαγμα ορκίζονταν υποτέλεια στον ηγεμόνα και του πρόσφεραν στρατιωτικές υπηρεσίες. Στην κατώτερη τάξη ανήκαν ο ντόπιο;ς αγροτικός πληθυσμός και οι απλοί στρατιώτες, που κατοικούσαν στην ύπαιθρο, πλήρωναν φόρους και επιβίωναν με δυσκολία.
Το εμπόριο βρισκόταν κυρίως στα χέρια των Φράγκων, που είχαν υψηλό επίπεδο διαβίωσης και κατοικούσαν στις πόλεις - την Πάτρα, την Ανδραβίδα, την Κόρινθο, τη Γλαρέντζα.
Οι γυναίκες του Πριγκιπάτου μπορούσαν να κληρονομούν περιουσίες και να αναλαμβάνουν την κηδεμονία των παιδιών τους, έπαιρναν αξιώματα και συμμετείχαν στη διακυβέρνηση.
Εκκλησιαστικά η περιοχή υπαγόταν πλέον στη δικαιοδοσία του Πάπα. Η περιουσία της εκκλησίας πέρασε στους καθολικούς, ενώ στις ενορίες, τις μητροπόλεις και τις επισκοπές με δυτικ΄'ο πληθυσμό λειτουργούσαν καθολικοί ιερείς και αρχιερείς.
Ο ορθόδοξος κλήρος παρέμεινε στη θέση του και ασκούσε τα καθήκοντά του για τον ντόπιο ελληνικό πληθυσμό. Τα δύο δόγματα φαίνεται να συνυπάρχουν χωρίς σοβαρές συγκρούσεις μεταξύ τους. Την εποχή αυτή ομάδες δυτικών μοναστικών ταγμάτων - Δομηνικανοί, Φραγκισκανοί και Κιστερκιανοί - εγκαταστάθηκαν στο Πριγκιπάτο και ίδρυσαν εντυπωσιακούς ναούς, που διέφεραν από τους ορθόδοξους βυζαντινούς γιατί ακολουθούσαν τη γοτθικανή αρχιτεκτονική παράδοση.