Στην πολιτική γενικά ισχύει ο κανόνας που θέλει το σκοπό να αγιάζει τα μέσα. Το ερώτημα είναι ποιος είναι ο σκοπός και ποια είναι τα μέσ...
Στην πολιτική γενικά ισχύει ο κανόνας που θέλει το σκοπό να αγιάζει τα μέσα. Το ερώτημα είναι ποιος είναι ο σκοπός και ποια είναι τα μέσα; Τι είναι η πολιτική και τι πρέπει να υπηρετεί; Το κοινωνικό σύνολο ή το ατομικό συμφέρον; Το φαινόμενο αλλαγής πολιτικής τοποθέτησης είναι αρκετά συνηθισμένο μεταξύ των πολιτών.
Όταν η αλλαγή είναι αποτέλεσμα ιδεολογικής διαφοροποίησης είναι υγιής, τα κίνητρα όμως δεν είναι πάντα πολιτικά. Αν για τους ψηφοφόρους η πρόταξη του ατομικού συμφέροντος είναι πολιτικά απορριπτέα, για τους πολιτικούς η επιλογή κόμματος με προσωπικά κριτήρια είναι ηθικά απαράδεκτη. Η μετακίνηση της κυρίας Δαμανάκη και του κυρίου Ανδρουλάκη από την Αριστερά στο ΠΑΣΟΚ υπήρξε αποτέλεσμα αλλαγής των πολιτικών τους πεποιθήσεων.
Η εγκατάλειψη της ουτοπίας της Δικτατορίας του Προλεταριάτου ήρθε ως αποτέλεσμα εμπειριών και γνώσης που αποκτήθηκε στην πορεία. Παρόμοια παραδείγματα μετακινήσεων έχουμε πολλά στο παρελθόν και είναι φαινόμενα πολιτικής υγείας. Όμως, δυστυχώς, δεν είναι πάντοτε έτσι. Πολλές φορές οι μετακινήσεις-μεταγραφές των πολιτικών έχουν ως μοναδικό γνώμονα το ατομικό τους συμφέρον.
Γιατί τι άλλο υπηρετούσε η κάθοδος του Γεωργίου Παπανδρέου με τον Συναγερμό του Παπάγου το 1952; Τι άλλο υπηρετούσε η συστράτευση του Κωνσταντίνου Τσαλδάρη με το ΚΚΕ(ΕΔΑ) το 1956; Ή ακόμα, στις ίδιες εκλογές, των Βενιζέλου και Παπανδρέου με τους κομμουνιστές; Ποίο ήταν το νόημα της παρουσίας του κυρίου Κοντογιαννόπουλου και των νεοφιλελεύθερων κυρίων Μάνου και Ανδριανόπουλου στο «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ;
Είναι γνωστή η αμοιβαία «αγάπη» των κυρίων Βενιζέλου και Παπανδρέου. Η δημιουργία του ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ. από τον τελευταίο αποδυνάμωσε το ΠΑΣΟΚ και την ηγεσία του. Αλλά ποια πολιτική εξυπηρετούσε η δημιουργία αυτού του «σοσιαλιστικού κινήματος»; Τι εξυπηρετούσαν παλιότερα η ΔΗΑΝΑ, η ΠΟΛΑΝ, το ΚΠΕ, το ΛΑΟΣ στο χώρο της κεντροδεξιάς; Ήταν πάντοτε πολιτικά «αθώα» η δημιουργία τους ή μήπως κάτι ή κάποιοι, πέρα από τις πολιτικές σκοπιμότητες των ιδρυτών τους, κρύβονταν πίσω τους;
Όσο το πολιτικό τοπίο παραμένει θολό, με την Ν.Δ. και τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να κερδίζουν, αθροιστικά, το 50% στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων το φαινόμενο των «πολιτικών μεταγραφών» θα ενταθεί. Ταυτόχρονα θα φουντώσουν και οι καταγγελίες κατά των πολιτικών «γυρολόγων». Δυστυχώς ο τυχοδιωκτισμός στην πολιτική αναπτύσσεται όσο το επίπεδο των πολιτικών ταγών υποβαθμίζεται και όσο ο αξιακός κώδικας της κοινωνίας χαλαρώνει.
Όμως, επειδή, όπως έχει αποδείξει η εμπειρία, οι πολιτικοί «μετανάστες» μεταφέρουν ως μοναδική πολιτική αποσκευή το σαρκίο τους και επειδή η πολιτική δεν υπηρετείται με αφορισμούς και με ευχέλαια, απαιτείται νηφαλιότητα. Δεν είναι κατ’ ανάγκη όσοι φεύγουν –ή εκδιώκονται από το «μαντρί»- πολιτικοί «γυρολόγοι» ούτε όσοι εισέρχονται σε αυτό «προσκυνητές».
Αντώνης Αντωνάκος
Ο Αντώνης Αντωνάκος είναι εκπαιδευτικός. Επί σειρά ετών δραστηριοποιήθηκε στο συνδικαλιστικό κίνημα, εκλέχτηκε Πρόεδρος της ΟΛΜΕ, ενώ διετέλεσε μέλος της Κεντρικής - Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας, Γραμματέας Συνδικαλισμού της Νέας Δημοκρατίας και υποψήφιος βουλευτής στη Β΄ Αθηνών. Αρθρογραφεί στον έντυπο και διαδικτυακό Τύπο.
www.tribune.gr
