Η ζωή είναι ωραία, έστω και αν για μερικούς είναι σκέτο βάσανο. Τους δίνει όμως κάποιες ελάχιστες χαρές μόνο και μόνο για να σηκώνουν λ...
Η ζωή είναι ωραία, έστω και αν για μερικούς είναι σκέτο βάσανο. Τους δίνει όμως κάποιες ελάχιστες χαρές μόνο και μόνο για να σηκώνουν λίγο το κεφάλι και να ελπίζουν πως τα πράγματα θα καλυτερεύσουν και πως όπου να ‘ναι θα ξημερώσουν καλύτερες μέρες, διότι όπως λέει και το γνωστό τραγουδάκι, «κάνε υπομονή και ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός…».
Και δώστου πάλι από την αρχή να πηγαίνουν από το «δόξας ο Θεός», στο «βόηθα Παναγιά», γιατί η ζωή, κακά τα ψέματα, είναι για τους λίγους. Τους πολύ λίγους και συνάμα τολμηρούς. Σαν αυτούς που έφτιαξαν στόλο από καράβια αφού πρώτα βούλιαξαν μερικά με όσους έτυχε να βρίσκονται πάνω τους, για να εισπράξουν τις ασφάλειες.
Τι να γίνει τώρα; «Παράπλευρες απώλειες», χαρακτηρίστηκαν, όπως έλεγε κι εκείνος ο υπουργός το 2007, την ώρα που ο Νομός Ηλείας καιγόταν μαζί με δεκάδες συνανθρώπους μας που έτυχε να βρεθούν περικυκλωμένοι από τις τεράστιες φλόγες που έτρεχαν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες . Τι και αν ανάμεσά τους βρίσκονταν και παιδιά; Παράπλευρες απώλειες και αυτά, θύματα του «στρατηγού άνεμου» και ξεμπέρδεψε με τις ράδιο-τηλεοπτικές δηλώσεις για να επιστρέψει στην Αθήνα να παρακολουθεί την καταστροφή πίνοντας ουίσκι και μασουλώντας ξηρούς καρπούς σαν να παρακολουθούσε ταινία επιστημονικής φαντασίας.
Διότι σαν τέτοια ταινία φάνταζαν τα όσα τότε συνέβησαν για οκτώ εφιαλτικές ημέρες, για να αποδειχτεί πως η ίδια η ζωή μπορεί και γράφει είτε τα καλύτερα και ομορφότερα είτε τα τρομακτικότερα σενάρια.
Λέγαμε, λοιπόν, για κείνους τους τολμηρούς που αφού βούλιαξαν κάτι σαπιοκάραβα μαζί με το ανθρώπινο δυναμικό τους και τσέπωσαν τις ασφάλειες, αγόρασαν νέα καράβια για να αρμενίζουν τις θάλασσες κάνοντας τη χώρα μας την πρώτη ναυτική δύναμη. Αμ, τι νομίζετε, λίγο είναι αυτό; Να ταξιδεύουν, δηλαδή, τα ελληνικά καράβια στις θάλασσες όλου του κόσμου, έστω και αν πάνω τους ανεμίζουν οι σημαίες κρατών που ούτε στο χάρτη τις βρίσκεις;
Αυτοί έχουν σχέδιο και όραμα, όπως αυτοί που καταχράστηκαν εκατομμύρια ευρώ δημιουργώντας ανύπαρκτες εταιρείες και αφού μάζεψαν όσα δάνεια μπορούσαν μετά βάρεσαν κανόνι και κατά περίεργο τρόπο δεν τρέχει τίποτα, ενώ για τον ταλαίπωρο που τόλμησε να καθυστερήσει μια δόση στην τράπεζα για κείνο το φτωχόσπιτο που έφτιαξε, για να στεγάσει το τομάρι του και την οικογένειά του, πάνω του εξαντλούνται όλοι οι νόμοι και ακόμη περισσότεροι.
Διότι, αυτός είναι ο εγκληματίας που πρέπει να διασυρθεί και οδηγηθεί στην φυλακή, να χάσει το σπίτι του και να μείνουν τα παιδιά του στο δρόμο και στους πέντε ανέμους. Ας έφτιαχνε μια αχυροκαλύβα που είναι και πιο οικονομική. Τι το ήθελες το σπίτι ρε Καραμήτρο; Να πέσει και να σε πλακώσει με κανά σεισμό; Άντε τώρα στον αχυρώνα που κι επιστημονικά έχει αποδειχτεί η αντισεισμικότητά του και χωρίς ρεύμα, παρακαλώ, για να μη προκληθεί κανένα βραχυκύκλωμα.
Έγραψε ο Σκύθης ηγεμόνας και σοφός του 6ου π.Χ., αιώνα, Ανάρχασις: «Οι νόμοι είναι σαν τους ιστούς της αράχνης. Εξ’ όσων συλλαμβάνουν κρατούν μόνο τους αδύνατους. Οι ισχυροί έχουν την δυνατότητα και τη δύναμη να διασπούν τον ιστό και να ξεφεύγουν».
Και εκεί που ο κακομοίρης ψάχνει να βρει κι ένα ευρώ για να συμπληρώσει τη δόση του δανείου, να κι εκείνες οι κυρίες από κάποια εταιρεία να τον παίρνουν στο τηλέφωνο να τον ενημερώσουν για την καθυστέρηση του δανείου μιλώντας με τρόπο που νομίζει πως κάτι λάθος έγινε και το δάνειο δεν το πήρε από τράπεζα αλλά από την τσέπη τους, και να ακούει την, κατά τα άλλα ευγενέστατη κυρία, να του ψέλνει τον εξάψαλμο για την κατά μία ημέρα καθυστέρηση της οφειλής, αλλά πάντα να του μιλάει στον πληθυντικό.
Και αν τολμήσεις να ρωτήσεις τι έφταιξες και τα τραβάς όλα αυτά επειδή κάποιος παπάρας σε ξεγέλασε λέγοντας, «λεφτά υπάρχουν», αλλά ως μα@@@ας δεν κατάλαβες ότι εννοούσε τα δικά σου, θα σου απαντήσουν, «ο Θεός έχει σχέδιο για σένα».
Αν ο Θεός έχει σχέδιο που περιλαμβάνει άγχος, ταλαιπωρίες και βάσανα, καλύτερα να το παρατήσει και να στρέψει το βλέμμα Του αλλού μπας και δούμε καμιά άσπρη μέρα. Διότι ναι μεν ο ελληνικός ουρανός είναι καθαρός και καταγάλανος τους περισσότερους μήνες του έτους, όταν όμως εσύ τον κοιτάζεις, ακόμη και το καλοκαίρι, τον βλέπεις μαύρο κι άραχνο από την θλίψη και την απόγνωση και ώρα είναι να μας πέσει στο κεφάλι, όπως φοβόντουσαν οι Γαλάτες στα κόμικς του Αστερίξ.
Πολύ σωστά είχε πει ο Αυστροαμερικάνος συγγραφέας και παιδοψυχολόγος, Μπρούνο Μπετελχάιμ, ότι, «δεν ξέρω που με πάει ο Θεός, αλλά αν συνεχίσει στην ίδια κατεύθυνση προτείνω να συνεχίσει μόνος Του»!
