Έχω τόσα να πω και άλλα τόσα για να ξεχάσω. Νιώθω τόση χαρά και λύπη ταυτόχρονα. Είμαι τόσο ερωτευμένη με τη ζωή, τόσο παθιασμένη με το ...
Έχω τόσα να πω και άλλα τόσα για να ξεχάσω. Νιώθω τόση χαρά και λύπη ταυτόχρονα. Είμαι τόσο ερωτευμένη με τη ζωή, τόσο παθιασμένη με το αύριο, που έχω ξεχάσει το τώρα. Έχω συνηθίσει να είμαι εδώ τώρα, να κάνω αυτό που κάνω, και ξέρω πού θα είμαι μετά ή πού θα είμαι αύριο. Όλα τα ξέρω. Όλα τα έχω προγραμματίσει.
Τίποτα αυθόρμητο, τίποτα ελεύθερο, τίποτα να κάνεις λάθος και να μην νιώσεις ευθύνες. Εσύ τι κάνεις τώρα; Σε ποιο «δανεικό» γραφείο κάθεσαι; Σε ποιο σπίτι είσαι που το θεωρείς «δικό» σου; Ποιον περιμένεις ακόμη; Τι καθαρίζεις πάλι; Ποια οθόνη σε κοιτάζει; Το τώρα περνάει και κάθε στιγμή που φεύγει μας αφήνει στεγνούς, ανεκπλήρωτους.
Δεν προλαβαίνουμε καν να το αντιληφθούμε. Είμαστε τόσο έτοιμοι και ανήσυχοι για το μετά, που το τώρα δεν έχει σημασία. Η σκέψη μας πλέον έγινε πιο γρήγορη και από τον χρόνο. Ετοιμαζόμαστε για τις επόμενες στιγμές, ώρες, μέρες και όταν αυτές έρθουν, νιώθουμε μία στιγμιαία ανακούφιση και συνάμα μία απογοήτευση.
Δεν αφήνουμε το μυαλό να ηρεμήσει, τρομοκρατούμαστε με το ένα δευτερόλεπτο ελεύθερο που θα πετύχουμε να είμαστε εντελώς άπραγοι, εντελώς κενοί. Φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι, θέλουμε να δούμε τον κόσμο μας και ποτέ δεν έχουμε χρόνο.
Δεν έχουμε επειδή προγραμματίζουμε τόσο πολύ το μέλλον μας που η στιγμή τώρα χάνει την αξία της. Έχουμε τόσο δεδομένο το αύριο που πια τίποτα δεν μας ταρακουνάει. Ούτε ακόμη ο θάνατος. Πώς αλλιώς να μας ανοίξει τα μάτια;
Αφού η σκέψη του δεν περνάει πια από το μυαλό μας. Απαγορευτήκαν οι αρνητικές σκέψεις. Έτσι ονομάσαμε τα πράγματα που φοβόμαστε, και αντί να τα αντιμετωπίζουμε ή έστω να τα αποδεχτούμε, τα καταχωνιάζουμε κάπου μακριά, με την ελπίδα να μην επανέλθουν ποτέ. Δεν μένουν κρυφά όμως και το ξέρουμε.
Ήδη με το παραμικρό ερέθισμα που νιώσουμε, δούμε, μυρίσουμε, σκεφτούμε, έρχεται και φεύγει ο φόβος αστραπιαία, αφήνοντας περισσότερες πληγές κάθε φορά. Ο κόσμος μας δεν θα είναι ποτέ ικανοποιημένος, ό,τι και αν κάνουμε, όπου και να είμαστε.
Πάντα θα θέλουμε κάτι περισσότερο, κάτι διαφορετικό. Πλέον τίποτα δεν μας ικανοποιεί και αυτό το εκμεταλλεύονται. Μας έκαναν αχόρταγους για κάτι που δεν φτιάχτηκε για να μας τρέφει. Το εκμεταλλεύονται γιατί μας μάθανε έτσι, ένας λαός να ονειρεύεται αλλά να υποκύπτει, να ελπίζει αλλά να φοβάται, να είναι χαρούμενος σήμερα και αύριο λυπημένος, να θέλει και να μην μπορεί ή να μπορεί και να μην θέλει.
Δεν πειράζουν όλα αυτά, φτάνει να κάνουμε κάτι που πραγματικά μας αρέσει. Ό,τι κι να είναι αυτό. Το νόημα είναι να νιώθουμε πως είμαστε εδώ. Δεν χρειάζεται να κάνουμε πλάνο για όλα. Ας αφήσουμε και κάτι ελεύθερο.
Το μυαλό μας φταίει, και φταίμε μαζί του, που δεν του συμπεριφερόμαστε με τον τρόπο που θα έπρεπε, με τον τρόπο που θα θέλαμε. Είναι τόσο όμορφο το τώρα και επειδή το βλέπουμε συχνά, σταματήσαμε να βλέπουμε την ομορφιά του.
Θα πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους πως η ομορφιά του πηγάζει από εμάς. Και εμείς επιτέλους να αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι. Ακριβώς έτσι. Με όλες τις ανασφάλειες και με όλα τα θέλω. Οι σκέψεις μας μπορούν να γίνουν το εργαλείο της δύναμής μας, της ευτυχίας μας. Ας αρχίσουμε να κάνουμε μικρά πράγματα που αγαπάμε.
Ας πάμε για βόλτα και δεν πειράζει αν πρέπει να ξυπνήσουμε πρωί αύριο, ας μείνουμε στον καναπέ και ας μην κάνουμε τίποτα άλλο για τις επόμενες ώρες. Να βρούμε τρόπους να χαλαρώνει το μυαλό και να ευχαριστιέται το σώμα μας. Η ουσία είναι να βρούμε εμάς. Τον Εαυτό μας και να μην χαριζόμαστε σε κανένα φόβο.
enallaktikidrasi.com
