Για να ακούσουμε τα λόγια της Αγάπης, πρέπει να της επιτρέψουμε να πλησιάσει. Όταν όμως έρχεται κοντά μας, φοβόμαστε αυτό που έχει να μα...
Για να ακούσουμε τα λόγια της Αγάπης, πρέπει να της επιτρέψουμε να πλησιάσει. Όταν όμως έρχεται κοντά μας, φοβόμαστε αυτό που έχει να μας πει. Γιατί η Αγάπη είναι ελεύθερη και η φωνή της δεν κυβερνιέται από τη βούλησή μας ή από την προσπάθειά μας.
Όλοι όσοι αγάπησαν το γνωρίζουν, αλλά δεν το αποδέχονται. Νομίζουν πως μπορούν να τη γοητεύσουν με την υποταγή, την εξουσία, την ομορφιά, τα πλούτη, με δάκρυα και χαμόγελα.
Πραγματική Αγάπη όμως είναι η Αγάπη που γοητεύει αλλά που ποτέ δεν την αφήνουν να τη γοητεύσουν.
Η αγάπη μεταμορφώνει, η αγάπη θεραπεύει. Μερικές φορές βέβαια στήνει και θανάσιμες παγίδες και καταστρέφει τον άνθρωπο που αποφάσισε να παραδοθεί τελείως. Πως μπορεί η δύναμη που κινεί τον κόσμο και διατηρεί τα αστέρια στη θέση τους να είναι ταυτόχρονα τόσο δημιουργική και τόσο καταστροφική;
Χουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε ότι εκείνο που δίνουμε είναι ίσο με αυτό που λαμβάνουμε. Όμως όσοι αγαπούν περιμένοντας ανταπόκριση στην αγάπη τους χάνουν τον χρόνο τους.
Η αγάπη είναι πράξη πίστης, δεν είναι ανταλλαγή.
Οι αντιθέσεις είναι αυτό που κλάνει την αγάπη να μεγαλώνει. Οι συγκρούσεις της επιτρέπουν να παραμείνει στο πλευρό μας.
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να κρύβουμε στην καρδιά μας σημαντικά λόγια.
Όπως, για παράδειγμα, το "σ' αγαπώ".
Μην περιμένετε όμως να σας αποκριθούν με τα ίδια λόγια. Αγαπάμε επειδή το έχουμε ανάγκη. Χωρίς αυτό, η ζωή χάνει όλο της το νόημα και ο ήλιος παύει να λάμπει.
Το τριαντάφυλλο ονειρεύεται μέλισσες, μα δε φαίνεται καμία. Ο ήλιος το ρωτάει:
"Δεν κουράστηκες να περιμένεις;"
"Ναι", του αποκρίνεται το τριαντάφυλλο, "αν όμως κλείσω τα πέταλά μου, θα μαραθώ".
Έτσι, ακόμα και όταν δεν φαίνεται η Αγάπη, ας μένουμε ανοικτοί στην παρουσία της. Τις στιγμές που η μοναξιά μοιάζει να τα συνθλίβει όλα, ο μόνος τρόπος να αντισταθούμε είναι να συνεχίσουμε να αγαπάμε.
Ο κυριότερος στόχος της ζωής είναι να αγαπάμε. Τα υπόλοιπα είναι σιωπή.
Έχουμε ανάγκη να αγαπάμε. Ακόμα και αν αυτό μας οδηγήσει στη γη όπου οι λίμνες είναι φτιαγμένες από δάκρυα. Ω, τόπε μυστικέ και μυστηριώδη, γη των δακρύων!
Τα δάκρυα μιλούν από μόνα τους. Κι όταν νομίζουμε ότι έχουμε πια κλάψει όσο έχουμε ανάγκη να κλάψουμε, συνεχίζουν να κυλούν. Κι όταν πιστεύουμε πως η ζωή μας θα είναι μονάχα μια μικρή πορεία στην Κοιλάδα των Δακρύων, τα δάκρυα ξαφνικά εξαφανίζονται.
Επειδή καταφέραμε να κρατήσουμε ανοιχτή την καρδιά μας, παρά τον πόνο.
Επειδή ανακαλύψαμε πως εκείνος που έφυγε δεν πήρε μαζί του τον ήλιο ούτε άφησε στη θέση του σκοτάδι. Απλώς έφυγε -και κάθε αντίο κρύβει μέσα του την προσμονή.
Η μοναδική και αληθινή επιλογή που έχουμε είναι να βυθιστούμε στο μυστήριο αυτής της ανεξέλεγκτης δύναμης. Παρόλο που μπορούμε να πούμε: "Έχω ήδη υποφέρει πολύ και ξέρω ότι δε θα κρατήσει" και να διώξουμε την Αγάπη από το κατώφλι μας, αν το κάνουμε θα είμαστε νεκροί σε όλη μας τη ζωή.
Επειδή η φύση είναι εκδήλωση της Αγάπης του Θεού. Ότι κι αν κάνουμε, εκείνη μας αγαπά ακόμα. Έτσι, ας σεβαστούμε κι ας κατανοήσουμε τι μας διδάσκει η φύση,
Αγαπάμε επειδή η Αγάπη μας απελευθερώνει. Κι αρχίζουμε να λέμε τις λέξεις που δεν είχαμε το θάρρος καν να μονολογήσουμε ψιθυριστά.
Παίρνουμε την απόφαση που αφήσαμε γι' αργότερα.
Μαθαίνουμε να λέμε "όχι" χωρίς να θεωρούμε τη λέξη καταραμένη.
Μαθαίνουμε να λέμε ναι" χωρίς να φοβόμαστε τις επιπτώσεις.
Ξεχνάμε όλα όσα μας έμαθαν για την αγάπη, επειδή κάθε συνάντηση είναι διαφορετική και φέρνει μαζί της τις δικές της αγωνίες και τη δική της έκσταση.
Τραγουδάμε πιο δυνατά όταν το αγαπημένο μας πρόσωπο είναι μακριά και ψιθυρίζουμε ποιήματα όταν είναι κοντά μας. Ακόμα κι αν δεν ακούει ή δε δίνει σημασία στις φωνές και στους ψιθύρους μας.
Δεν κλείνουμε τα μάτια μας στο Σύμπαν ενώ παραπονιόμαστε πως "είναι σκοτεινά". Κρατά μας τα μάτια μας ορθάνοιχτα, γνωρίζοντας πως το φως του μπορεί να μας οδηγήσει να κάνουμε πράγματα που δεν είχαμε σκεφτεί ποτέ. Αυτό είναι μέρος της αγάπης.
Η καρδιά μας είναι ανοικτή στην αγάπη και την παραδίνουμε άφοβα, γιατί δεν έχουμε πια τίποτα να χάσουμε.
Τότε, γυρίζοντας στο σπίτι, ανακαλύπτουμε πως κάποιος μας περιμένει εκεί, αναζητώντας το ίδιο που αναζητούμε κι εμείς και υποφέροντας από τις ίδιες ανησυχίες και τις ίδιες αγωνίες.
Επειδή η αγάπη είναι σαν το νερό που μεταμορφώνεται σε σύννεφο: ανεβαίνει στους ουρανούς και μπορεί να δει τα πάνα από μακριά - γνωρίζοντας πως μια μέρα θα χρειαστεί να επιστρέψει στη γη.
Η Αγάπη είναι μονάχα μια λέξη, μέχρι τη στιγμή που αποφασίζουμε να την αφήσουμε να μας κυριεύσει με όλη της τη δύναμη.
Η Αγάπη είναι μονάχα μια λέξη, μέχρι να έρθει κάποιος να της δώσει σημασία.
Μην παραιτήστε. Συνήθως το τελευταίο κλειδί στην αρμαθιά μας είναι αυτό που ανοίγει την πόρτα.
* Paulo Coelhο, "το χειρόγραφο της Άκρα", εκδόσεις Λιβάνη
