Αν ανήκεις στην κατηγορία των foodies που ακολουθούν τον Rene Redzepi αλλά και άλλους καινοτόμους σεφ στα social media, αποκλείεται να μ...
Αν ανήκεις στην κατηγορία των foodies που ακολουθούν τον Rene Redzepi αλλά και άλλους καινοτόμους σεφ στα social media, αποκλείεται να μην το έχεις προσέξει. Ειδικά ο Δανός μάγειρας και δημιουργός του περίφημου Noma συνηθίζει να πειραματίζεται με αυτό.
Πρόκειται για το γνωστό διεθνώς ως αγγούρι της θάλασσας, το ολοθούριο σύμφωνα με την επιστημονική ονομασία ή απλά ψολιόγκο (ή ψολιάγκο) για τους ψαράδες του Ιονίου και του Αιγαίου. Για τους τελευταίους, αποτελεί εδώ και δεκαετίες ένα εκλεκτό δόλωμα για τα παραγάδια, καθώς εκτός των άλλων έχει τη φυσική ιδιότητα να φωσφορίζει εντός του νερού.
Πρόκειται για έναν οργανισμό που ανήκει στα θαλάσσια εχινόδερμα και συναντάται κυρίως στις θερμές και εύκρατες θάλασσες. Η ονομασία του (αγγούρι της θάλασσας) προήλθε από το σχήμα που θυμίζει το γνωστό λαχανικό, ενώ κάτω από το δέρμα του υπάρχει ένας ενδοσκελετός. Ζει κυρίως μέσα στην άμμο ή σε ρωγμές βράχων και τρέφεται με ζωικές ή φυτικές ουσίες από τη λάσπη του βυθού.
Περιττό να αναφέρουμε πως βρίσκεται στο μενού των πιο γκουρμέ εστιατορίων της Ασίας αλλά και σε επιλεγμένα (κινέζικα κυρίως) ντελικατέσεν. Σύμφωνα με τον Dr Steven Purcell του Southern Cross University, έναν από τους πιο ειδικευμένους στο αντικείμενο επιστήμονες, η ασιατική μανία για το ψολιόγκο, ξεκίνησε γύρω στη δεκαετία του 1980, όταν και άρχισε να καθιερώνεται ως μοναδική λιχουδιά στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα.
Η άνοδος της μεσαίας τάξης στα 90s έκανε αυτή τη λιχουδιά προσβάσιμη σε περισσότερο κόσμο, ειδικά στην Κίνα, με αποτέλεσμα στις μέρες μας, η ζήτηση να έχει αυξηθεί σημαντικά. Με δηλώσεις του στο Business Insider, ο Purcell αναφέρει πως όσο πιο ασυνήθιστο είναι το ολοθούριο, τόσο το καλύτερο για εκείνους που το καταναλώνουν. Ο γενικός κανόνας μάλιστα ακολουθεί το "όσο περισσότερα τα αγκάθια πάνω του, τόσο υψηλότερη η τιμή".
Η δημοφιλία του εξαπλώνεται σαν επιδημία από χώρα σε χώρα. Για να καταλάβεις, από το 1996 μέχρι το 2011, ο αριθμός των χωρών που έκαναν εξαγωγές ολοθούριο ανέβηκε από τις 35 στις 83. Κάτι που βέβαια είχε ως αποτέλεσμα σε πολλές περιπτώσεις να μειωθεί η συγκομιδή, όπως συνέβη στο Μεξικό, όπου υπήρξε μια μείωση του πληθυσμού των θαλάσσιων αγγουριών κατά 95%, την ώρα που η τιμή του παγκοσμίως αυξάνονταν (17% υψηλότερη μέχρι το 2016). Και κάπου εκεί είναι που έγινε επικίνδυνη η αλιεία του.
Σε πολλές χώρες, οι δύτες που βουτάνε για να βρουν ολοθούρια το κάνουν χωρίς να έχουν κάποια συγκεκριμένη εκπαίδευση. Στο Γιουκατάν του Μεξικού 40 άτομα έχουν χάσει τη ζωή τους την τελευταία επταετία κατά τη διάρκεια αναζήτησης θαλάσσιων αγγουριών. Πάνω από 70 διαφορετικά είδη ολοθουρίων έχουν κηρυχθεί προστατευόμενα ενώ 7 κινδυνεύουν με άμεση εξαφάνιση. Γι΄αυτό και στην Κίνα έχουν ξεκινήσει το τελευταίο 1,5 έτος να τα καλλιεργούν, αφήνοντας προς το παρόν στην ησυχία τους εκείνα των ωκεανών.
Πολλές εταιρείες, μία εξ' αυτών και από την Ελλάδα, κάνουν χρυσές δουλειές με το συγκεκριμένο εμπόριο. Εμείς πάντως, δεν είμαστε και τόσο σίγουροι πως θα τρώγαμε έστω και μία μπουκιά από το συγκεκριμένο έδεσμα.
esquire.com.gr
