Τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη μπορούμε να την κρίνουμε και από το κυβερνητικό παρελθόν της και από όσα έχει πει μέχρι σήμερα, τώρα που α...
Τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη μπορούμε να την κρίνουμε και από το κυβερνητικό παρελθόν της και από όσα έχει πει μέχρι σήμερα, τώρα που απέχει λίγο από την επανακατάληψη των θώκων της εξουσίας. Την ξέρουμε, δηλαδή και από την καλή και από την ανάποδη. Ξέρουμε τα πεπραγμένα της, μπορούμε να αξιολογήσουμε και τα υπεσχημένα της.
Όσους πλησιάζουν προς την κυβερνητική εξουσία μπορούμε να τους κρίνουμε-και τρόπον τινά να προβλέψουμε πώς θα πορευθούν, αν την καταλάβουν-με δύο τρόπους. Πρώτα από κυβερνητικά πεπραγμένα τους στο παρελθόν, αν έχουν. Και, ταυτόχρονα, απ’ όσα διακηρύσσουν και υπόσχονται. Για παράδειγμα, το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα δεν είχε κυβερνητικό παρελθόν. Αναγκαστικά κρινόταν μόνο απ’ όσα έλεγε, από τις εξαγγελίες και τις υποσχέσεις.
Οι οποίες ήταν, ως συνήθως συμβαίνει, πλουσιοπάροχες. Ορισμένες δε και εξωπραγματικές. Όσοι λέγαμε και γράφαμε εγκαίρως ότι «αυτά δεν γίνονται»(πχ ότι δεν μπορούσε μια αριστερή κυβέρνηση να υπερβεί το ευρωπαϊκό πλαίσιο χωρίς καταστροφικές επιπτώσεις για τη χώρα) δεν είχαμε μαντικές ικανότητες. Απλώς ο Τσίπρας και οι συν αυτώ είχαν «αυταπάτες»(του νεοφώτιστου), όπως ο ίδιος ομολόγησε μετά την υποχρεωτική στροφή.
Με τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν συμβαίνει το ίδιο. Μπορούμε να την κρίνουμε και από το κυβερνητικό παρελθόν της και από όσα έχει πει μέχρι σήμερα, τώρα που απέχει λίγο από την επανακατάληψη των θώκων της εξουσίας. Την ξέρουμε, δηλαδή και από την καλή(αν έχει) και από την ανάποδη(σίγουρα έχει). Ξέρουμε τα πεπραγμένα της, μπορούμε να αξιολογήσουμε και τα υπεσχημένα της. Ας αρχίσουμε από το πρώτα.
Η ΝΔ είναι ένα κόμμα με ιστορία 45 ετών, δηλαδή κάθε άλλο παρά tabula rasa. Η λήξη της πιο πρόσφατης κυβερνητικής θητείας της απέχει μόλις μια δεκαετία. Η θητεία εκείνη(2004-2009) απέβη καταστροφική για την οικονομία της χώρας. Οι κυβερνήσεις του Κώστα Καραμανλή τίναξαν την μπάνκα στον αέρα και οδήγησαν στη χρεοκοπία του 2009, όπως έχει πιστοποιηθεί από το πλέον αρμόδια, εγχώρια και ευρωπαϊκά, χείλη.
Οι κυβερνήσεις εκείνης της περιόδου ανέλαβαν να κάνουν την «επανίδρυση του κράτους». Αλλά το μόνο που έκαναν ήταν να το ξεχειλώσουν, με τη γνωστή μέθοδο της φαύλης –πελατειακής-διαχείρισης, γεγονός που συνέβαλε τα μέγιστα και στην οικονομική χρεοκοπία. Αυτές οι δύο αναφορές στα πεπραγμένα αρκούν.
Η σημερινή ΝΔ ουδέποτε άρθρωσε (αυτο)κριτικό λόγο για τα πεπραγμένα αυτά. Αντιθέτως, ο κ. Μητσοτάκης έχει δικαιολογήσει-και ορισμένες φορές εκθειάσει- την πρωθυπουργία Καραμανλή. Και, αν πιστέψουμε ορισμένα που κυκλοφορούν, μπορεί και να τον (δι)ορίσει του χρόνου Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αφού αρκούν πλέον μόλις 151 ψήφοι. Πάμε τώρα στα σημερινά, στις εξαγγελίες και υποσχέσεις.
Ο κ. Μητσοτάκης ποντάρει στην δυσαρέσκεια ορισμένων κοινωνικών ομάδων από την διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Χαϊδεύει το νεφέλωμα της «μεσαίας τάξης». Υπόσχεται σε όλους ότι «αύριο θα ξημερώσει μια φωτεινή μέρα». Αν δεν έχει κι αυτός αυταπάτες(το πιθανότερο είναι ότι δεν έχει), πολύ σύντομα θα ανακαλύψει ότι αυτό το αύριο δεν θα «είναι μια άλλη μέρα»(κατά τη γνωστή ρήση της Μάργκαρετ Μίτσελ) και, πάντως, όχι τόσο φωτεινή όσο θέλει η συμβατική προεκλογική υποσχεσιολογία.
Ο κ. Μητσοτάκης φαίνεται να πιστεύει ότι μπορεί να πετύχει ένα είδος τετραγωνισμού του κύκλου. Υπόσχεται στον καθέναν ό,τι ευχάριστο θέλει να ακούσει. Στους επιχειρηματίες και στους ραντιέρηδες μεγάλη μείωση των φόρων τους. Στους μεσαίους και μεγάλους ιδιοκτήτες μείωση του ΕΝΦΙΑ. Στους ελεύθερους επαγγελματίες, που διαχρονικά δεν πλήρωναν, ασφαλιστικές και άλλες ελαφρύνσεις. Στις ασφαλιστικές εταιρείες μερίδιο από την κοινωνική ασφάλιση. Στην ιδιωτική υγεία μεγαλύτερο μερίδιο από τη δημόσια.
Στους αναξιοπαθούντες υπόσχεται να διατηρήσει τα επιδόματα, αν και στηλιτεύει την επιδοματική πολιτική ως μέσο δημιουργίας εκλογικής πελατείας. Στους ανέργους υπόσχεται(κλασικό…) δουλειές και στους εργαζομένους καλύτερους μισθούς, αν συμφωνήσουν με τους(καλούς…) εργοδότες σε επιχειρησιακές συμβάσεις. Και πώς θα επιτευχθούν όλα αυτά; Πώς δεν θα καταρρεύσουν τα κρατικά έσοδα και τα έσοδα των ταμείων με τις τόσες μειώσεις φόρων και εισφορών που έρχονται;
Η μαγική απάντηση είναι «ανάπτυξη». Με το που θα μειωθούν οι φόροι, θα έχουμε «έκρηξη επενδύσεων». Και, επομένως, χιλιάδες νέες –και καλοπληρωμένες- θέσεις εργασίας. Όλα ωραία και καλά, λοιπόν. Τα πίστεψαν πολλοί ψηφοφόροι, η μεγαλύτερη μερίδα, στις ευρωεκλογές και είχαμε το γνωστό αποτέλεσμα.
Μεγάλη επιτυχία, αναμφισβήτητα, για όσους το κατάφεραν. Όπως έχει γράψει πριν από 20 αιώνες ο Ρωμαίος συγγραφέας Γάιος Πετρώνιος, «ο κόσμος θέλει να εξαπατηθεί, ασ ‘τον λοιπόν να εξαπατηθεί». Αλλωστε, μπροστά στο πολλά υποσχόμενο «φωτεινό αύριο», οι περισσότεροι είναι έτοιμοι να παραμερίσουν αυτήν την προειδοποίηση του Ισπανού φιλοσόφου Τζόρτζ Σαναταγιάνα: «Όποιος δεν θυμάται το παρελθόν είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει».
www.news247.gr
