Του Νίκου Διαμαντόπουλου (“Νήττων Ηλιδαίος”) Ήταν μεσημέρι Μεγάλου Σαββάτου! Ένα χρόνο πριν. Έψαχνα στην τηλεόραση… μήπως κάποιο κανάλι,...
(“Νήττων Ηλιδαίος”)
Ήταν μεσημέρι Μεγάλου Σαββάτου! Ένα χρόνο πριν. Έψαχνα στην τηλεόραση…
μήπως κάποιο κανάλι, έχει ζωντανή σύνδεση με τα Ιεροσόλυμα και τον Πανίερο Ναό
της Αναστάσεως, εν αναμονή της τελετής του Αγίου Φωτός.
Μεταξύ κάποιων “μικρών” τηλεοπτικών σταθμών κι ένα απ’ τα “μεγάλα” κανάλια
της χώρας, το “Open” και μάλιστα με παράλληλη εκπομπή για το μέγα γεγονός. Είναι
λοιπόν, η τηλεόραση ανοιχτή, όταν ακούω έναν από τους καλεσμένους του
προγράμματος, να αναφέρει έναν στίχο. Εκστατικό το περιεχόμενο του!
Συνειρμικά
μετά, λες και μου ‘ρθε στο νου, μια ρήση που ‘χα γράψει κάπου κι έλεγε πως το “Φως
είναι στο σκοτάδι… και το σκοτάδι βρίσκεται στο φως” αλλά και άλλες σχετικές ή μη
μ’ αυτό, όπως για… τα φώτα τα τεχνητά και του Φωτός τη διαφορά. Ή… τα φώτα
της γιορτής που όταν σβήνουν, αντιλαμβανόμαστε την ψυχική πραγματικότητα του
πνευματικού σκότους.
Μα τούτος ο στίχος που ηκούσθη, με συγκλόνισε! Μέσα σε δυο αράδες, το Φως και
το σκοτάδι μαζί. Έτρεξα στην τηλεόραση, να δω ποιος το είπε, να καταλάβω τι
άκουσα, να πάρω δυο στοιχεία, ώστε (μη έχοντας καμία σχέση με ποιήματα ή έτερα
συγγραφικά) να αναζητήσω αυτόν τον στίχο, επακριβώς κατόπιν, στο διαδίκτυο.
Είναι κάποιος Μανώλης Μελινός, θεολόγος και συγγραφέας, Διευθυντής της
Βιβλιοθήκης της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, ένας απ’ τους
καλεσμένους του προγράμματος, ο οποίος μετέφερε έναν εμπνευσμένο στίχο…
Έναν
στίχο του Γεωργίου Βερίτη (όπως είναι το “ψευδώνυμο” του ποιητή Αλέξανδρου
Γκιάλα) με τίτλο “Ζητώντας το Φως”. Ο φωτοδότης εκείνος στίχος του Βερίτη,
έλεγε… “Ήταν φώτα, χίλια φώτα, μα δεν ήτανε το Φως”.
Καθώς κάθομαι να το αναζητήσω και να το αποτυπώσω… εδώ, ενθυμούμαι ένα
άλλο ποίημα. Είναι του Κώστα Βάρναλη που ως εκπαιδευτικός, είχε περάσει κι απ’
την πόλη μου, την Αμαλιάδα… της Ήλιδας και της Ηλείας μας. Φέρει τον τίτλο “οι
πόνοι της Παναγιάς”. Σ’ ένα σημείο, αναφέρει… “Θεριά οι άνθρωποι, δεν μπορούν
το φως να το σηκώσουν”. Εξάλλου, έτσι είμαστε κι οι άνθρωποι αναμεταξύ μας…
Και κάπου πιο κάτω, λέει… “Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν”.
Γέννηση και Σταύρωση! Και η Ανάσταση, πού είναι η Ανάσταση άραγε; Μα, επίσης
πέρυσι, τ’ απόγευμα ίσως της ίδιας μέρας, η ΕΡΤ προβάλλει τα -καθιερωμένα-
αναστάσιμα μηνύματα προκαθημένων Ορθοδόξων Εκκλησιών. Εκεί… ο
Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος, θα πει ότι… η Ανάσταση
δεν ακολουθεί το Σταυρό. Κάπως έτσι, συνεπώς. Όχι! Η Ανάσταση δεν έπεται του
Σταυρού. Όχι, η Ανάσταση δεν είναι μετά απ’ το Σταυρό.
Η Ανάσταση, όπως θα
επισημάνει ο φερώνυμος Ιεράρχης, η Ανάσταση λοιπόν, βρίσκεται… μέσα στο
Σταυρό!
Αλλά κλείνοντας, ας μου επιτραπεί να πω ότι… Αυτόν τον Θεό, όσο κι αν Τον
πιστεύω, δεν Τον αποδέχομαι. Ίσως γιατί στο δικό μου, ανθρώπινο, ατομικό ή
ατομικιστικό και παναμαρτωλό μικρόκοσμο, επιθυμώ ένα τέλος οριστικό, χωρίς
Ανάσταση. Κάποια στιγμή σημειωτέον, θεωρώ πως θα πρέπει να “ανοίξει” και το
θέμα, της παρουσίας, πέραν του ενός ανθρώπου, μέσα στο ιερό κουβούκλιο του
Πανίερου Ναού της Αναστάσεως, στα Ιεροσόλυμα, κατά την τελετή του Αγίου
Φωτός.
Καλή Ανάσταση… επομένως, σε όσους την αναμένουν. Καλή Ανάσταση…
με το νόημα που ο κάθε άνθρωπος, αισθάνεται… μέσα του. Κι ας μην ξεχνάμε: Η
Ανάσταση… εμπεριέχει Σταυρό και προϋποθέτει θάνατο. Η όποια… Ανάσταση!!!
Για την οποία μάλιστα, πολλές φορές, ενυπάρχει, βιώνεται και προηγείται…
ατέλειωτος και μαρτυρικός Γολγοθάς. Ο Χριστός… όμως, Ανέστη!
