Δεν πρόλαβε να κοπάσει ο θόρυβος από το επεισόδιο με τους ανήλικους ρομά εναντίον μαθητών και καθηγητών από τη Γαλλία, κι ακόμα ένα περισ...
Το άλλοτε ήσυχο κεφαλοχώρι της Δυτικής Πελοποννήσου, με τη μακραίωνη ιστορία και τη βαθιά του σύνδεση με την αγροτιά και τον πολιτισμό, έχει μετατραπεί σε πεδίο δράσης εγκληματικών συμμοριών που δρουν ανενόχλητες.
Ληστείες, διαρρήξεις, απειλές, φόβος. Αυτή είναι πλέον η καθημερινότητα.
Οι κάτοικοι δεν κοιμούνται. Όχι γιατί δε θέλουν, αλλά γιατί δεν μπορούν. Γιατί κάθε ήχος μέσα στη νύχτα μπορεί να σημαίνει την εισβολή. Γιατί κάθε φως που αναβοσβήνει, κάθε γαύγισμα σκύλου, σηματοδοτεί μια πιθανή απειλή.
Η ασφάλεια, θεμελιώδες δικαίωμα, έχει γίνει πολυτέλεια που η πολιτεία δείχνει να μη μπορεί –ή να μη θέλει– να προσφέρει.
Με μια ανίκανη δημοτική αρχή, απλώς θεατής και με μια αστυνομία, με ελλιπές προσωπικό και σχεδόν μηδενικά μέσα, που περιορίζεται σε περιπολίες-παρωδία και σε δηλώσεις-υπνοπαιδίες. Ο κρατικός μηχανισμός αναλώνεται σε ευχολόγια, ενώ η καθημερινή πραγματικότητα φωνάζει για πράξεις.
Κανείς –μα κανείς– δεν μπορεί [ή δεν θέλει;] να σταματήσει το έγκλημα.
Αυτό που τρομάζει περισσότερο, όμως, δεν είναι μόνο η βία. Είναι η αίσθηση εγκατάλειψης. Είναι η ντροπή του να πρέπει να βάζεις κάγκελα στο παράθυρο και να κάνεις τον σταυρό σου πριν κοιμηθείς.
Η Γαστούνη δεν είναι πια η πόλη που ήταν. Είναι μια πληγωμένη κοινότητα που κραυγάζει για βοήθεια. Και αν δεν ακουστεί τώρα αυτή η κραυγή, τότε πολύ σύντομα δε θα έχουμε να μιλήσουμε για ασφάλεια, αλλά για μια κοινωνία που παραδόθηκε αμαχητί.
