Ακουγα σήμερα, στο εξωτερικό τραπέζι μιας καφετέριας, δύο άντρες να συζητούν. Ο ένας, αυτόκλητος ειδήμονας των πάντων, διαφωνούσε με τ...
Ακουγα σήμερα, στο εξωτερικό τραπέζι μιας καφετέριας, δύο άντρες να συζητούν. Ο ένας, αυτόκλητος ειδήμονας των πάντων, διαφωνούσε με τις κινητοποιήσεις των αγροτών. «Και πώς θα περάσει ένας ασθενής από το μπλόκο;» αναρωτήθηκε με ύφος αυθεντίας.
Και εκεί συνειδητοποιείς πόσο έχει προχωρήσει η κοινωνική απονεύρωση.
Πόσο εύκολα κάποιοι μασάνε την έτοιμη “γραμμή” που τους σερβίρουν: ότι για όλα φταίνε οι αγρότες, οι εργαζόμενοι που διαμαρτύρονται, οι πολίτες που διεκδικούν. Όλοι αυτοί δηλαδή που δεν έχουν πρόσβαση σε τηλεοπτικά πάνελ, αλλά έχουν κάθε λόγο να φωνάζουν.
Είναι ο ίδιος τύπος —και δεν είναι ο μόνος— που νομίζει ότι η πολιτική είναι να αναπαράγεις ό,τι άκουσες στο δελτίο των 8.
Ο ίδιος που δεν βλέπει ότι η πραγματική… «ασθένεια» είναι η εξαφάνιση της αγροτικής παραγωγής, η φτώχεια στην ύπαιθρο, η υποτίμηση του μόχθου.
Και, φυσικά, η αφέλεια με την οποία κάποιοι καταπίνουν αμάσητη την κυβερνητική ρητορική περί «ταλαιπωρίας».
Διότι αν κάτι ταλαιπωρεί, δεν είναι το τρακτέρ στο μπλόκο.
Είναι οι πολιτικές που εδώ και χρόνια μετατρέπουν τον παραγωγό σε είδος προς εξαφάνιση.
Και όταν ο αγρότης εξαθλιωθεί, όταν δεν μπορεί να επιβιώσει, όταν σταματήσει η καλλιέργεια ή μειωθεί η παραγωγή, τότε ο «ενοχλημένος καταναλωτής» θα πάει στο ράφι και θα πληρώσει το προϊόν 200% πάνω. Και τότε δεν θα υπάρχει μπλόκο για να διαμαρτυρηθεί — μόνο λογαριασμοί που δεν θα βγαίνουν ποτέ.
Αλλά βλέπεις, είναι πιο εύκολο να κατηγορείς τον αγρότη που βγήκε στον δρόμο, παρά να δεις την πολιτική που τον έφερε ως εκεί. Πιο εύκολο να θυμώνεις με τον παραγωγό, παρά με αυτούς που τον διέλυσαν.
Πιο εύκολο να μιλάς για έναν «ασθενή που δεν μπορεί να περάσει το μπλόκο», παρά για έναν ολόκληρο τομέα που νοσηλεύεται σε ΜΕΘ, χρόνια τώρα.
Δεν γίνεται, λοιπόν, να μιλάμε για “ενόχληση” όταν οι άνθρωποι που μας ταΐζουν παλεύουν για την επιβίωσή τους.
Δεν γίνεται να θεωρούμε εχθρούς αυτούς που ζητούν το αυτονόητο: δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια.
Αν θέλουμε να μιλήσουμε για ευθύνη, ας ξεκινήσουμε από εκεί που πρέπει.
Όχι από τον αγρότη.
Αλλά από εκείνους που επί χρόνια μετατρέπουν την ύπαιθρο σε κρανίου τόπο και μετά μας πουλάνε… ευαισθησία για τους «ασθενείς στα μπλόκα».
Η αλήθεια είναι ότι η κοινωνία δεν κινδυνεύει από τα τρακτέρ.
Κινδυνεύει από το μυαλό-ραδίκι που θεωρεί την αδικία “φυσιολογική” και τη διεκδίκηση “ταλαιπωρία”.
ΥΓ: Να είναι σίγουρος αυτός και οι ομοίοι του πως αν χρειαστεί να περάσει κάποιος που χρειάζεται βοήθεια, ότι οι αγρότες δεν θα σταθούν εμπόδιο! Ποτέ δεν στάθηκαν.
