«Κάψτε τους ζωντανούς» ήταν το σύνθημα στην πλατεία Σαπφούς στη Μυτιλήνη. Εκεί όπου είχαν συγκεντρωθεί κάπου 120 πρόσφυγες και μετανάστε...
«Κάψτε τους ζωντανούς» ήταν το σύνθημα στην πλατεία Σαπφούς στη Μυτιλήνη. Εκεί όπου είχαν συγκεντρωθεί κάπου 120 πρόσφυγες και μετανάστες για να διαδηλώσουν την απελπισία τους.
(στη φωτ.: τα πανό των προσφύγων που βρίσκονταν στην πλ. Σαπφούς)
«Κάψτε τους ζωντανούς» το σύνθημα, συνοδευόμενο από πέτρες, μπουκάλια, ρόπαλα, πλάκες τσιμέντου, γαλλικά κλειδιά, ναυτικές φωτοβολίδες, βρισιές και κατάρες. Για τους πρόσφυγες, για τους μετανάστες. Εκείνους που τρομοκρατημένοι εγκατέλειψαν τον κόσμο τους, που θαλασσοπνίγηκαν μπας και κάπου βρουν στον ήλιο μοίρα. Ακριβώς για να μην καούν ζωντανοί... Τα αυτονόητα ζητούσαν στην πλατεία Σαπφούς της γης οι κολασμένοι. Την επιτάχυνση των διαδικασιών παροχής ασύλου. Και την αποσυμφόρηση της Μόριας. Στη βάση και της πρόσφατης απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας, που «επιτρέπει» τη μερική διασπορά τους εκτός των νησιών υποδοχής. Λύνοντας έτσι τα χέρια της ελληνικής κυβέρνησης από το πράγματι απαγορευτικό, από το ασφυκτικό ευρωτουρκικό σύμφωνο.
Αυτά ζητούσαν στην πλατεία Σαπφούς οι παρίες της ζωής. Τα αυτονόητα. Μήπως καταφέρουν να ζήσουν ανθρωπινότερα. Και αντιμετωπίστηκαν όπως αντιμετωπίστηκαν. Από «αγανακτισμένους πολίτες» λέει. Όπου, ναι, πράγματι, κυριαρχούσαν οι χρυσαυγίτες, γνωστοί ντόπιοι χρυσαυγίτες, οι οποίοι είχαν το γενικό πρόσταγμα. Δεν ήταν όμως μόνοι, κάθε άλλο. Μαζί και επίσης γνωστοί νεοδημοκράτες, οιστρηλατημένοι από τα ξενοφοβικά τους απωθημένα. Και ναι, γι’ αυτό φαίνεται πως ο νεοδημοκράτης τοπικός βουλευτής, και πρώην υπουργός Δικαιοσύνης παρακαλώ, επέλεξε να τα βάλει με την κυβέρνηση, η οποία -κατά τη γνώμη του- «τους ανάγκασε να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους», επιδιδόμενοι στο πρωτοφανούς αγριότητας αντιπροσφυγικό πογκρόμ. Κατ’ ουσίαν, δηλαδή, να τους δικαιολογήσει. Το ίδιο και η Νομαρχιακή Επιτροπή της Ν.Δ.
Το ίδιο και ο τομεάρχης Μεταναστευτικής Πολιτικής. Δίχως κανείς τους, όπως ούτε και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης (το μόνο κόμμα που και επ’ αυτού έκανε τη διαφορά), να καταδικάσουν τη βία. Διότι, είπαμε, καταδικάζουμε βέβαια τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, όχι όμως κι απ’ όπου - όπου... Ίσως γι’ αυτό και η αστυνομία επέτρεψε να εξελιχθούν έτσι τα πράγματα, γι’ αυτό δεν συνέλαβε κανέναν από τους δράστες των αγριοτήτων, γι’ αυτό συμπεριφέρθηκε με βαναυσότητα απέναντι σ’ εκείνους που, απλώς, ζητούσαν το δίκιο τους. Δεν πάει εξάλλου πολύς καιρός από τότε που ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη «έδειξε» τους ακροδεξιούς θυλάκους στο σώμα της ελληνικής αστυνομίας...
Ο «χρυσαυγιτισμός» είναι εδώ
«Κάψτε τους ζωντανούς», το σύνθημα στην πλατεία Σαπφούς στη Μυτιλήνη, που θα θυμόμαστε για καιρό. Που αλίμονο αν το ξεχάσουμε. Το σύνθημα της απόλυτης ντροπής για όλους μας. Είναι έτσι λοιπόν η ελληνική κοινωνία; Ή είναι και έτσι; Η ελληνική κοινωνία με τις παραδόσεις της, με τον πολιτισμό της. Όταν στην αιχμή της μεγάλης προσφυγικής κρίσης περιέθαλψε, όσο μπορούσε, τους κατατρεγμένους. Όταν υπήρξε τότε κόσμος, πολύς κόσμος που τους έβαλε στο σπίτι του. Όταν μαθαίνει γράμματα τα παιδιά τους, και στο πολύ μεγαλύτερο μέρος της η κοινωνία τα προστατεύει. Και μάλιστα σ’ ένα νησί, στη Λέσβο, απ’ όπου τα τρία τελευταία χρόνια πέρασαν πάνω από 800.000 πρόσφυγες και μετανάστες δίχως τέτοια απεχθή κρούσματα.
Στη Λέσβο με τις πολύ γνωστές δημοκρατικές παραδόσεις, αλλά και με τις δεδομένες προσφυγικές καταβολές. Όχι, ασφαλώς, δεν είναι αυτή η ελληνική κοινωνία. Όμως, ας μην κρυβόμαστε, υπάρχει κι αυτό το κομμάτι της. Το συντριπτικά μειοψηφικό κομμάτι της, το οποίο όμως, ναι, υπάρχει. Είναι ο «χρυσαυγιτισμός» ως φαινόμενο, το οποίο, ατυχώς, ξεφεύγει των ορίων της Χρυσής Αυγής. Με ευθύνη όλων μας δε. Με την κύρια ευθύνη στο πολιτικό σύστημα της χώρας, σε μεγάλο βαθμό στο μιντιακό σύστημα, σε κάποιο βαθμό και στο δικαστικό. Καθώς συμπληρώθηκαν ήδη τρία χρόνια από την έναρξη της δίκης του νεοναζιστικού μορφώματος κι ακόμη σέρνεται.
Η δίκη από την οποία όλοι περιμένουμε να περιβληθεί η Χ.Α., και με τη δικαστική ετυμηγορία, την ταμπέλα που της ταιριάζει, εκείνη της εγκληματικής συμμορίας. Και καθώς η σχεδόν μηδενική δημοσιότητα την οποία απολαμβάνουν οι διαδικασίες της δίκης, ακυρώνει τον πολιτικά παιδευτικό ρόλο τον οποίο θα μπορούσε να διαδραματίσει. Όταν μάλιστα προκύπτουν εκεί μέσα συγκλονιστικές αποκαλύψεις, ενδεικτικές της πραγματικής της φύσης. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι με την «ισότιμη» συμμετοχή της στα περί το “Μακεδονικό” συλλαλητήρια, πέτυχε την -όση- «αποκάθαρσή» της στη συνείδηση μερίδας των πολιτών.
Είναι για όλους αυτούς τους λόγους που βλέπουμε και σήμερα τη Χ.Α., αν και στο σκαμνί του κατηγορουμένου, να αυθαδιάζει και να προκαλεί, ακόμη και μέσα στη Βουλή. Είναι για τους ίδιους λόγους που τα δημοσκοπικά ευρήματα επιμένουν να τη «βλέπουν» στην τρίτη θέση. Και είναι γι’ αυτό που το πνεύμα της, ο «χρυσαυγιστισμός», ξεφεύγει (κατά πολύ;) των κομματικών της ορίων, καθιστάμενος όλο και πιο απειλητικός. Το αποτέλεσμα; Το «Κάψτε τους ζωντανούς» στην πλατεία Σαπφούς στη Μυτιλήνη...
left.gr
