του Κώστα Κατή Τι σημαίνει δημοσιογράφος; Ποιο είναι το έργο που παράγει; Τι προσφέρει στο Λαό, το Έθνος και τη Δημοκρατία; Μήπως η ...
του Κώστα Κατή
Τι σημαίνει δημοσιογράφος; Ποιο είναι το έργο που παράγει; Τι προσφέρει στο Λαό, το Έθνος και τη Δημοκρατία;
Μήπως η λέξη "δημοσιογράφος" έχει γίνει σήμερα συνώνυμη με τα αντίθετα των λέξεων "αλήθεια" και "αντικειμενικότητα" που είναι η πεμπτουσία του δημοσιογραφικού λειτουργήματος
Είναι ο δημοσιογράφος [είναι δυνατόν να είναι;] δικαστής και κατήγορος μαζί και σε πολλές περιπτώσεις ο ένορκος που βγάζει αποφάσεις και καταδικάζει, πριν ακούσει την άλλη άποψη -την απολογία, αν θέλετε- εκείνου που "δικάζει";
Η μήπως ο δημοσιογράφος είναι δέσμιος της μαγείας των Μέσων της εποχής μας, αλλά και -το ακόμα χειρότερο- η θλιβερή ηχώ των "αφεντικών";
Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά -και σε πολλά άλλα που τα θέτουν "ειδικοί", αλλά και οι απλοί πολίτες- είναι πως οι δημοσιογράφοι κυρίως των τηλεοπτικών Μέσων, δεν έχουν σήμερα την αξιοπιστία, όπως είχαν οι παλαιότεροι συνάδελφοί τους.
Μα όλοι -επιτέλους;- οι δημοσιογράφοι είναι αναξιόπιστοι; Όλοι είναι όλα αυτά που θέσαμε στα ερωτήματα;
Όχι, δεν είναι όλοι ίδιοι! 'Η -το πιο σωστό- η συντριπτική πλειονότητα των δημοσιογράφων κάνει σιωπηλά και ευσυνείδητα τη δουλειά της.
Λίγοι είναι εκείνοι που θέλουν να αλλάξουν το ρόλο του δημοσιογράφου. Που θέλουν να γίνουν οι καταλύτες της κοινωνίας. Που θέλουν να πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα. Που θέλουν να πιστεύουν πως αυτοί είναι και κανένας άλλος. Που θέλουν να γίνουν το κέντρο και ο πόλος των εξελίξεων. Που θέλουν να εξουσιάζουν, να καθοδηγούν, να προβάλλονται και να ναρκισσεύονται. Οι άμωμοι, οι αμόλυντοι, οι αναμάρτητοι!
Όχι! Η μεγάλη στρατιά των μαχητών του επαγγέλματος ακολουθεί τους "χρυσούς κανόνες" της Δημοσιογραφίας -όσο αυτό είναι μπορετό. Πάντως, με αξιοπρέπεια, ευθύνη και ήθος.
Λίγοι είναι εκείνοι που ξέχασαν την αποστολή τους. Τους βλέπουμε, σχεδόν καθημερινά, στις οθόνες της τηλεοράσεως. Και πριν ακόμα μιλήσουν, ξέρουμε τι θα που και που το "πάνε". Που κουρελιάζουν και κακοποιούν την είδηση, με τα δικά τους παραμορφωτικά σχόλια. Που κάνουν την τρίχα τριχιά και το άσπρο μαύρο. Είναι οι τοπ! Αλλά και οι "χις μάστερ βόις". Λίγοι ευτυχώς...
Δυστυχώς, όμως, όταν ένα ψάρι βρομίσει και το ρίχνεις στο τελάρο με τα φρέσκα ψάρια, τότε νομίζεις πως όλα τα ψάρια γίνονται μπόχα. Πως όλα είναι βρώμικα.
Αλλά, για να είμαστε απόλυτα δίκαιοι, στην τηλεόραση υπάρχουν πολλοί ευσυνείδητοι δημοσιογράφοι -και ασφαλώς οι περισσότεροι- που εργάζονται σκληρά και με σύνεση, ακολουθώντας τον ορθό δρόμο της Δημοσιογραφίας.
Ακόμα και οι προβεβλημένοι δημοσιογράφοι με τις εκπομπές τους -ανεξάρτητα από το ύφος και το στυλ τους- έχουν προσφέρει και προσφέρουν πολλά στη σωστή ενημέρωση των πολιτών, κάνουν σοβαρές αποκαλύψεις, αναδεικνύουν σκάνδαλα -που μολύνουν το σώμα του Έθνους και των δημοκρατικών θεσμών. Και πολλές φορές βάζουν βαθιά το δημοσιογραφικό νυστέρι στο άρρωστο σώμα της κοινωνίας- δεχόμενοι απειλές και εκβιασμούς.
Γιατί έφτασε σ' αυτό το κρίσιμο σημείο η ιδιωτική τηλεόραση; Γιατί ο πολίτης την απαξιώνει και δεν την εμπιστεύεται;
Πιστεύω ότι τα πράγματα είναι ξεκάθαρα:
Δύο είναι οι βασικές αιτίες που έχουν κάνει αναξιόπιστα τα ιδιωτικά κανάλια στο τομέα της ενημέρωσης.
Η πρώτη αιτία είναι οι καναλάρχες -μέσα από τη μαγεία της εικόνας και του λόγου- επιδιώκουν να δημιουργήσουν ένα νέο [ισχυρότατο και επικίνδυνο ταυτόχρονα] κέντρο εξουσίας, να επηρεάζουν τις πολιτικές εξελίξεις, να επιβάλουν τους δικούς τους κανόνες συμπεριφοράς, να πιέζουν, να διαμορφώνουν και να κατευθύνουν -κατά το όποιο συμφέρον τους- την Κοινή Γνώμη.
Δηλαδή, να ενεργούν και να πράττουν πέρα και έξω από τις συντεταγμένες της Δημοκρατίας και του Έθνους.
Από την άλλη πλευρά -η δεύτερη αιτία- είναι οι "προθυμογράφοι" [κατά την επιτυχημένη έκφραση του φίλου και συναδέλφου Γιώργου Βελαχουτάκου]. Οι δημοσιογράφοι, δηλαδή, που μεταφέρουν -χωρίς καμία αντίρρηση, χωρίς καμία αντίσταση, χωρίς καν να τηρούν τα στοιχειώδη προσχήματα- τις επιθυμίες και τις εντολές των καναλαρχών. Οι δημοσιογράφοι εκείνοι που καταρρακώνουν κάθε έννοια αντικειμενικής πληροφόρησης, με μόνο αντάλλαγμα την προβολή τους, τη μεγάλη τηλεθέαση και τα υψηλά κασέ. Ευτυχώς λίγοι....
Η άποψη της κοινής γνώμης καταδεικνύει σε πόσο επικίνδυνο σημείο ανυποληψίας έχουν περιέλθει τα κανάλια και οι εκφραστές τους.
Θα ήταν, βέβαιο, ολέθριο να φτάσουμε στο ακραίο σημείο της λογοκρισίας. Θα ήταν μια βαθιά μαχαιριά στην καρδιά της Δημοκρατίας, της ελεύθερης έκφρασης και των ατομικών δικαιωμάτων...
Θα ήταν ειδεχθές έγκλημα και εσχάτη προδοσία.
Όχι, σε καμιά περίπτωση και για κανένα λόγο δεν πρέπει και δεν χρειάζεται η βδελυρή παρουσία της λογοκρισίας.
Εκείνο που πιστεύουμε πως πρέπει να γίνει -και μάλιστα χωρίς καμιά καθυστέρηση- είναι να ενεργοποιηθούν τα συντεταγμένα όργανα της πολιτείας -Κυβέρνηση, Κόμματα και Βουλή- και να συντονίσουν τις προσπάθειές τους, ώστε να κόψουν άπαξ δια παντός τον ομφάλιο λώρο που δένει τους καναλάρχες με τα κέντρα εξουσίας.
Η θέσπιση κανόνων και αρχών -μέσα στα δημοκρατικά πλαίσια- και η απρόσκοπτη, αντικειμενική και ανεπηρέαστη λειτουργία του Εθνικού Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου, είναι δύο βασικές προϋποθέσεις για να λειτουργούν τα κανάλια με κριτήρια που θα προάγουν τη Δημοσιογραφία σε όλο της το εύρος.
Και πρέπει να γίνει κατανοητό απ' όλους ότι οι άδειες των Ηλεκτρονικ΄ν Μέσων Ενημέρωσης είναι κτήμα του κράτους, με ιδιοκτήτη τον ελληνικό λαό. Και κανένας δεν μπορεί να τις εκμεταλλεύεται για να επιβάλλει τις δικές του και μόνο απόψεις, τους δικούς του σκοπούς, τις δικές του πολιτικές.
Από την άλλη πλευρά η ΕΣΗΕΑ, η ΕΣΗΕΜΘ και όλες οι άλλες Δημοσιογραφικές Ενώσεις πρέπει να κινητοποιηθούν για να βοηθήσουν στο να μπει η ενημέρωση στην τροχιά της αλήθειας, της αντικειμενικότητας και του κύρους.
Όλοι πρέπει να βοηθήσουμε -ο καθένας με τον τρόπο του και την ευθύνη του- για να προστατεύσουμε ένα από τα μεγαλύτερα αγαθ΄του πολιτισμού μας, την Ελευθερία του Λόγου και την Αντικειμενική Ενημέρωση.
Και Αντικειμενική Ενημέρωση σημαίνει -όπως όλοι ξέρουμε- πως η είδηση είναι είδηση και μεταφέρει τα γεγονότα όπως ακριβώς έγιναν. Και το σχόλιο είναι σχόλιο. Είτε είναι αυτό διευκρινιστικό είτε επικριτικό είτε επαινετικό. Και το σχόλιο πρέπει να γίνεται κατά την ελεύθερη έκφραση και αντίληψη εκείνου που το γράφει. Αυθύπαρκτο, χωρίς να "μπερδεύεται" στην είδηση κατά την καταγραφή των γεγονότων- με την ευθύνη και το κύρος του συντάκτη και με βαθύτατο αίσθημα χρέους απέναντι στην Αλήθεια, στη Δημοκρατία και στο Λαό.
