Από μια δουλειά που σε κούρασε, από μια σχέση που μόνο στάχτες απέμειναν κι εσύ μισός, από μια κατάσταση που σε ευνούχισε, από ένα ταξίδ...
Από μια δουλειά που σε κούρασε, από μια σχέση που μόνο στάχτες απέμειναν κι εσύ μισός, από μια κατάσταση που σε ευνούχισε, από ένα ταξίδι που γυρισμός δεν υπήρξε ποτέ, να φεύγεις. Μα να φεύγεις αξιοπρεπώς.
Το κεφάλι ψηλά, ακούς; Ψηλά. Οι λόγοι δικοί σου και η ζωή σου επίσης. Ο πόνος, οι έννοιες, τα ερωτηματικά και το «γαμώτο» της υπόθεσης, όλα δικά σου είναι. Τι κι αν τα μοιράστηκες με φίλους και γνωστούς και μια και δυο. Όλα μέσα σου είναι και σε τρώνε και σε πνίγουν και ασφυκτιάς. Σκέφτεσαι πως δεν τα αξίζεις όλα αυτά…
Μα ποιος τα αξίζει μάτια μου όλα όσα ζούμε; Κανείς και όλοι ταυτόχρονα. Ακούς; Κανείς και όλοι. Να φεύγεις άνθρωπέ μου με το κεφάλι ψηλά. Μακριά από τα μέτρια, από όσα σε κρατάνε δέσμιο νωθρό, σχεδόν νεκρό, έρμαιο καταστάσεων και σε καθιστούν αντιπαραγωγικό, ανέραστο και σου σταυρώνουν τα χέρια. Μην το επιτρέψεις σε κανέναν αυτό. Να σε σταυρώσει.
Να φεύγεις και να το κάνεις με ανάστημα ορθό και μάτια καρφωμένα στον καυτό ήλιο. Και όσο αντέξεις. Τα «ελαφρά πηδηματάκια» δεν είναι του στιλ σου αν θες να λέγεσαι άνθρωπος, ούτε οι μυστικές και σκοτεινές διέξοδοι σου αρμόζουν. Απλώς καλύπτουν στιγμιαία, λειτουργώντας σαν παυσίπονα και μετά… φτού κι απ’ την αρχή το δράμα ξανά.
Οι εμπειρίες, οι στιγμές και τα ρέστα δικά σου. Ό,τι πήρες, πήρες και ό,τι έδωσες, έδωσες. Ξέρεις πως πάει το παραμύθι που ώρες ώρες είναι απίστευτο το πόσο σοβαρά το παίρνουμε, αν σκεφτούμε μόνον πως… είναι τόσο μικρό και μάλλον, είναι ένα. Ζωή. Και μια και δικιά σου. Όσοι σε εκτίμησαν το έκαναν, με όσους ήρθες σε ρήξη, ήρθες και από όσους θα λείψεις, λυπάμαι, μα μάλλον δεν προσπάθησαν αρκετά να σε κρατήσουν. Αν το κάνουν έστω κι αργά, το συζητάμε, όμως αυτό δεν είναι της παρούσης.
Πάντοτε με έτρωγε αυτό το σαράκι. Ο «αποχωρισμός», το «κόψιμο» μιας κατάστασης, το «αντίο», όμως αν κάπου μπορώ να πω πως έχω καταλήξει έως και αυτή τη στιγμή της ζωής μου είναι πως, αν δε μάθεις να «φεύγεις», δεν πας πουθενά. Όχι για τους «τύπους», ούτε για το «Μα τι θα πει ο κόσμος», αλλά για σένα.
Όταν κάτι δεν πάει άλλο, όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι, όταν μια σχέση ξεφτίζει και ξεφτιλίζεται, όταν μια δουλειά σε ασπρίζει πριν την ώρα σου, λες μέσα σου ένα «Όχι» βαρύ και έπειτα το κάνεις πράξη. Αν όλοι αυτοί που συναναστρέφεστε κύριοι σας οδηγούν σε συναισθηματικούς κυκεώνες τέτοιου ύφους, να σας λείπουν.
Αν σας νοιάζονταν πραγματικά όσο σας υπόσχονταν και σας έταζαν δε θα σας έφταναν σε σημεία εσωτερικής καταστροφής. Θα βοηθούσαν έστω. Όμως ο κύριος και βασικός «παίχτης» της υπόθεσης που πρέπει να αναλάβει ευθύνες και ζωή είστε εσείς και μόνο. Και μπορείτε.
Αν θέλετε να συνεχίσετε, αν θέλετε να ζήσετε ουσιαστικά, αν πραγματικά σας νοιάζεστε, σας αγαπάτε… κόψτε τα διάφανα αναθεματισμένα νήματα που μαριονέτες σας έχουν χρίσει καταστάσεων άνευ λόγου και φύγετε. Να πάτε έστω στο «πουθενά» που εσείς θα δημιουργήσετε για εσάς και κανένας άλλος.
enallaktikidrasi.com
