Του Χρυσοβαλάντη Δημητρόπουλου MSc Δάσκαλος Όλοι μας, ανεξαιρέτως, βάλαμε έναν χρόνο ακόμα στην πλάτη μας. Μεγαλώσαμε, «βαρύνα...
Του Χρυσοβαλάντη Δημητρόπουλου
MSc Δάσκαλος
Όλοι μας, ανεξαιρέτως, βάλαμε έναν χρόνο ακόμα στην πλάτη μας. Μεγαλώσαμε, «βαρύναμε», νικηθήκαμε για μια φορά ακόμα από τον πανδαμάτορα χρόνο. Δεκαεννιά χρόνια παρά κάτι μέσα στην τρίτη χιλιετία, μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια μιας μικρής –προσωρινής- ανακωχής με καθετί σκληρό της βιοτής μας που βασανίζει το μυαλό και ταλαιπωρεί τη ζωή μας, ενδίδουμε στον πειρασμό να ελέγξουμε τον ταχογράφο της ζωής μας: τα όριά μας, τις υπερβάσεις μας, τις στάσεις και τους προορισμούς μας.
Να μετρήσουμε ανθρώπους, (συν)αισθήματα, γεγονότα και καταστάσεις, τα όριά μας γενικά, να τα ξαναμετρήσουμε, να τα ζυγίσουμε, να τα κρατήσουμε ή να τα απορρίψουμε, να τα εμπλουτίσουμε ή να τα περιορίσουμε. Για να μας περισσέψει, τι; Για να μας λείψει, τι; Για να καταλάβουμε, τι; Ανεβήκαμε νοητά τα περασμένα Χριστούγεννα στο πατροπαράδοτο στολισμένο καράβι της πατρίδας μας, νοητοί καπεταναίοι. Ή μήπως… κοιμισμένοι στ’ αμπάρια του λαθρεπιβάτες;
Και, όπου ύπνος, εκεί και η ησυχία, η ευχαρίστηση, η προσαρμογή. Η βολή μας. Ο ωχαδερφισμός μας. Ο ατομισμός μας. Το ανήλιαγο μπουντρούμι μας. Ο λαβύρινθος με τον Μινώταυρό του. Το τέλμα μας. Η κινούμενη άμμος που μας καταπίνει αργά και βασανιστικά. Η εγχώρια σκλαβιά μας. Με τα χέρια μας αλυσοδεμένα –μαζί και το μυαλό μας- μέσα στα αμπάρια της ίδιας μας της χώρας.
Και, το καράβι αυτό, δυστυχώς, δεν είναι το «τρελοβάπορο» του Οδυσσέα Ελύτη, το οποίο «χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε χίλιους καπεταναίους τούς αλλάξαμε. Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε μπήκαμε μέσ’ στα όλα και περάσαμε Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα!».
Το καταντήσαμε… ρωμαϊκή γαλέρα, στα σωθικά της οποίας, σαπίζουν το παρόν μας και το μέλλον ημών και των παιδιών μας!!! Αυτό το «τρελοβάπορο» του Ελύτη , η Ελλάδα μας, δεν έχει σκλάβους στα αμπάρια του να το κινούν, αλλά ανθρώπους με τρέλα. Εκείνη την τρέλα, την αναγκαιότητα της οποίας είχε επισημάνει ο Νίκος Καζαντζάκης στο έργο του «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά»: «…όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται λίγη τρέλα... Αλλιώς, δεν μπορεί να σπάσει το σκοινί και να ελευθερωθεί».
Και, ακόμα πιο παλιά, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, στη θρυλική ομιλία του στην Πνύκα: «Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς. Ημείς, αν δεν είμεθα τρελοί, δεν εκάναμε την επανάσταση….» Δύο πράγματα θα πρέπει να είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά ο κάθε Έλληνας, από την πρώτη μέρα κιόλας του 2019: τρελός και νέος!!!
Τρελός, για να σπάει, επιτέλους τα δεσμά του, να κάνει την επανάστασή του και να λευτερωθεί. Νέος όμως; Τι θα πει νέος; «Νέος θα πει να επιχειρείς να γκρεμίσεις τον κόσμο και να έχεις το θράσος να θες να οικοδομήσεις καινούριο, καλύτερο», μας λέει ξανά ο Νίκος Καζαντζάκης. Για να συμπληρώσει: «Να ’σαι ανήσυχος, αφχαρίστητος, απροσάρμοστος πάντα. Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις. Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η ευχαρίστηση.»
Ένα χρόνο βιολογικά μεγαλύτεροι το 2019, αλλά πολλά πολλά χρόνια νεότεροι στο μυαλό και την ψυχή μας. Γιατί υπάρχουν πολλοί και σοβαροί λόγοι για να ξεκινήσουμε την επανάστασή μας: Η Ελλάδα μας, χάνεται. Συρρικνώνεται. Αλλοιώνεται. Ακρωτηριάζεται. Ξεπουλιέται η Μακεδονία ΜΑΣ. Ξεπουλιέται η ελληνική Βόρεια Ήπειρος. Κηρύσσεται εν διωγμώ η Ορθόδοξη χριστιανική μας πίστη, η γλώσσα μας, η Ιστορία μας, ο θεσμός της οικογένειας. Εκχωρείται η εθνική μας κυριαρχία, η εθνική περιουσία.
Αποχαιρετούμε καθημερινά τα παιδιά μας στα αεροδρόμια, που μεταναστεύουν στο εξωτερικό, για ζήσουν με αξιοπρέπεια, χάνοντας έτσι τα φωτισμένα μυαλά που τόσο πολύ έχει ανάγκη η χώρα μας σήμερα. Η επαρχία ερήμωσε. Η οικονομία παραπαίει. Η ανεργία καλπάζει. Ο Έλληνας και η Ελληνίδα έχουν καταντήσει φορο-ραγιάδες στην ίδια τους τη χώρα. Ζουν υπό το καθεστώς μιας ιδιότυπης -πάλαι ποτέ- και επιδοματικού χαρακτήρα UNRA. Και πλείστα όσα προβλήματα ακόμα…
Για μια χρονιά ακόμα, ζητείται ελπίδα. Βασικά, ζητείται μετουσίωση της ελπίδας σε πράξη. Να καταπολεμήσουμε με τη στάση μας το παρεμπόριο ελπίδας και να την απαιτήσουμε να μας την καταβάλλουν σε μετρητά. Σε πράξη και όχι επί πιστώσει. Για να γίνει όμως αυτό, απαιτείται να ενδυθούμε κατάσαρκα τους χιτώνες της «νεότητας» και της «τρέλας».
Σε αντίθετη περίπτωση, το 2019 θα καταντήσει να είναι μια «ξαναζεσταμένη σούπα» των παρελθόντων ετών. Το περιεχόμενό του θα καθοριστεί από εμάς, τον απλό λαό. Χωρίς παρερμηνείες, χωρίς δικαιολογίες. Ας κάνουμε λοιπόν την προσδοκία, πράξη.
ΚΑΛΗ και ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!
