Ήμουν 14 ετών όταν παρασυρόμενος από την ηγετική μορφή του Ανδρέα Παπανδρέου έγινα μέλος στο ΠΑΣΟΚ. Ήταν το 1981, λίγο καιρό πριν το Παν...
Ήμουν 14 ετών όταν παρασυρόμενος από την ηγετική μορφή του Ανδρέα Παπανδρέου έγινα μέλος στο ΠΑΣΟΚ. Ήταν το 1981, λίγο καιρό πριν το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα και ο αείμνηστος Ανδρέας κερδίσει τις εκλογές με το 48% και κάτι, βάζοντας τέλος στη Δεξιά, έτσι όπως μέχρι τότε την ξέραμε.
Θυμάμαι πως τότε πράγματι υπήρχε ένα ξέσπασμα του κόσμου για τον Αντρέα που εξέφραζε μια διαφορετική κοσμοθεωρία από αυτή που εξέφραζε ο τότε ηγέτης της λαϊκής Δεξιάς Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Ο Αντρέας έγινε φυσικά το πιο μισητό πρόσωπο για τους απανταχού Νεοδημοκράτες, ένα μίσος που διατηρείται άσβεστο μέχρι σήμερα. Ήταν ο πολιτικός που ακόμα και το 1993, καταβεβλημένος από το αμείλικτο κυνηγητό Δεξιών-Κομμουνιστών ["βρώμικο '89"], καταβεβλημένος από την ασθένειά του, ξανακέρδισε τις εκλογές, στέλνοντας τον Μητσοτάκη και την παρέα του οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Αντρέας Παπανδρέου: Ο πολιτικός που ένας ολόκληρος λαός όσο και αν τον έβριζε, έφτανε μόνο να τον δει στο μπαλκόνι, να τον ακούσει να μιλάει και να απλώνει τα χέρια του σε μια μεγάλη αγκαλιά, για να του συγχωρέσουν τα πάντα. Ήταν ο ίδιος λαός που τον θρήνησε για τρεις ολόκληρες ημέρες, που τον έκλαψε όσο κανέναν άλλον [ίσως μόνο τον Βενιζέλο να θρήνησε τόσο πολύ] που τον συνόδευσε στην τελευταία του κατοικία, γνωρίζοντας ότι αποχαιρετά τον τελευταίο μεγάλο ηγέτη όχι μόνο μιας μικρής χώρας, της Ελλάδας, αλλά έναν από τους σημαντικότερους ηγέτες ολόκληρης της Ευρώπης.
Ο Αντρέας παρέμεινε στις καρδιές όλων μας. Ήταν ο δικός μας Αντρέας, ο δικός μας πολιτικός ηγέτης. Δεν αμφισβητώ την όλη παρουσία του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Καραμανλή όμως από το 1974 και μετά και όχι εκείνου του πολιτικού της 10ετίας του '50 κι '60...
Παπανδρέου-Καραμανλής: Δύο πολιτικοί που εξέφραζαν δύο διαφορετικές κοσμοθεωρίες. Δύο λαμπρές προσωπικότητες που η ιστορία τους έχει κατατάξει πλέον στο πάνθεον των αθανάτων. Δύο πολιτικοί που μας αρέσει να θαυμάζουμε και να μισούμε ταυτόχρονα! Πέστε μου, έστω και για μια στιγμή δεν έχετε σκεφτεί πως θα ήταν η Ελλάδα και ολόκληρος ο κόσμος αν αυτοί οι δύο πολιτικοί ηγέτες ζούσαν;
Ειλικρινά, πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου ν' αναρωτιέται, αλλά βέβαια ούτε εγώ, ούτε εσείς, μπορούμε να δώσουμε σίγουρη απάντηση, εκτός ίσως από το ότι θα ήμασταν σε καλύτερη μοίρα. Διότι το σημερινό πολιτικό σκηνικό και όχι μόνο στην Ελλάδα, πάσχει από ηγέτες του διαμετρήματος των δύο αυτών χαρισματικών πολιτικών, ή ακόμα κι ενός Μιτεράν, μιας Θάτσερ... ακόμα κι ενός Ντε Γκολ.
Τα γράφω αυτά διότι άρχισα να ξαναδιαβάζω πάλι το βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη, "Ζητούνται αλχημιστές" [Εκδόσεις Καστανιώτη, 2005].
Γράφει, λοιπόν, εκτός των άλλων: "Μάλιστα, ένα φάντασμα πλανιέται ξανά πάνω απ' την Ευρώπη! Το φάντασμα της απουσίας. Απουσία ηγεσίας. Λείπει και ο νέος Μαρξ να παρουσιάσει το Μανιφέστο της νέας ηγεσίας".
Και στο κεφάλαιο "Οι έμμονες Ιδέες", τονίζει: "Δεν είναι σωστό, νομίζω, να προσεγγίσουμε το μεγάλο θέμα "ηγεσία" σαν μια ακόμη έμμονη ιδέα των ημερών μας, στην οποία πρέπει να απαντήσουμε ψυχαναγκαστικά με εφήμερα κλισέ της μόδας. Πρέπει να προφυλάξουμε τη συζήτηση αυτή από την κατανοητή και εύλογη ψυχολογικά τάση των ανθρώπων κάθε εποχής να εξιδανικεύουν και να εξυμνούν τους πολιτικούς και τους διανοητές του παρελθόντος και να μικραίνουν ή να θάβουν του δικού τους παρόντος. Υποτίθεται πως ό,τι είμαστε εμείς σήμερα, ό,τι κάνουμε δεν μπορεί να συγκριθεί με τις μεγαλειώδεις ηγετικές μορφές άλλων χρόνων, συναρπαστικών, ηρωικών. Μεταθέτουμε καθετί μεγάλο στο παρελθόν κι όσο πιο απομακρυσμένο είναι από την εποχή μας, τόσο πιο σημαντικό μας φαίνεται..."
