του Διαμαντή Καρασούλα Είναι βέβαιο ότι όποιος παρακολουθεί (ακόμα) τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα νιώθει οργή και αποστροφή. Το ελ...
του Διαμαντή Καρασούλα
Είναι βέβαιο ότι όποιος παρακολουθεί (ακόμα) τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα νιώθει οργή και αποστροφή. Το ελληνικό κοινοβούλιο τον τελευταίο καιρό μοιάζει περισσότερο με τσίρκο παρά με το ναό της δημοκρατίας. Βουλευτές αλλάζουν στρατόπεδα και απόψεις πιο εύκολα από τις γραβάτες τους. Με την ίδια ευκολία και το ίδιο πάθος που σήμερα υποστηρίζουν το Α αύριο υποστηρίζουν το Β. Απεμπολούν ανερυθρίαστα κάθε ίχνος αξιοπιστίας και αξιοπρέπειας μπροστά στην διατήρηση των βουλευτικών προνομίων για λίγους ακόμα μήνες αδιαφορώντας για την δεδομένη λαϊκή κατακραυγή. Ποτέ άλλοτε το ελληνικό κοινοβούλιο δεν είχε ζήσει τέτοιο κατάντημα.
Γιατί ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο χαμηλό το επίπεδο των κοινοβουλευτικών μας εκπροσώπων. Άνθρωποι που εκτός από την έλλειψη πανεπιστημιακής κατάρτισης δεν έχουν καμία κοινωνική αναφορά, καμία αξιόλογη διαδρομή, κανένα πολιτικό μέγεθος.
Εκλεγμένοι λόγω συγκυριών με αριθμό σταυρών που δεν εκλέγουν ούτε δημοτικό σύμβουλο σε χωριό, μετατρέπονται σε ρυθμιστές του πολιτικού βίου καθορίζοντας μοιραίες για την ιστορία αποφάσεις όπως η κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών κοκ. Είναι γεγονός ότι η οικονομική κρίση την δεκαετία αυτή γέννησε πολιτικά τέρατα.
Κόμματα και κομματίδια που δημιουργήθηκαν για να εισπράξουν την αναμενόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια, χωρίς ιδεολογική βάση, χωρίς ουσιαστικό ρόλο, χωρίς σταθερότητα απόψεων, μόλις οι ψευδεπίγραφοι διαχωρισμοί "μνημόνιο - αντιμνημόνιο" κλπ κατέρρευσαν, τα κόμματα αυτά ξεφούσκωσαν. Άλλοι πούλησαν "αντιμνημόνιο" στηρίζοντας το χειρότερο και πιο επώδυνο μνημόνιο, άλλοι πούλησαν "μεταρρυθμιστικό" προφίλ στηρίζοντας τελικά την κυβέρνηση που πολέμησε και καθήλωσε κάθε μεταρρύθμιση.
Άλλοι πούλησαν πατριωτισμό κρύβοντας το πραγματικό τους πρόσωπο που δεν ήταν άλλο από τη βία, το μίσος και τον αυταρχισμό. Κι όλοι αυτοί μαζί κατάφεραν να υποβαθμίσουν το ελληνικό κοινοβούλιο στην πιο δύσκολη μεταπολιτευτικά ιστορική συγκυρία για τη χώρα. Σήμερα το εκλογικό σώμα αηδιάζει και αγανακτεί με τους κοινοβουλευτικούς του εκπροσώπους ξεχνώντας όμως ότι τους εξέλεξε. Ότι όλοι αυτοί οι τραγικοί τύποι είναι ο καθρέφτης μιας μερίδας της κοινωνίας μας που από επιπολαιότητα τους έστειλε στα κέντρα των αποφάσεων.
Αυτός ο πολιτικός ξεπεσμός που βιώνουμε και παρακολουθούμε καθημερινά με θλίψη, οφείλει να μας γίνει μάθημα. Να μας κάνει ωριμότερους και πιο υπεύθυνους πολίτες απέναντι στις πολιτικές μας επιλογές. Να μην ψηφίζουμε με οργή για το πολιτικό σύστημα αλλά με ευθύνη για το σήμερα και το αύριο της χώρας και των παιδιών μας. Δεν γίνεται εκεί που απέτυχαν οι μορφωμένοι και οι σοβαροί να πετύχουν οι αμόρφωτοι και οι γραφικοί. Δεν έγινε ποτέ και πουθενά.
Μόνο αν αντιληφθούμε ότι η ψήφος μας έχει άμεσο αντίκτυπο στη ζωή μας θα αλλάξουμε τρόπο πολιτικής σκέψης. Τίποτα καλύτερο δεν μπορούσε να συνοψίσει αυτή την πραγματικότητα από τη ρήση του Λίνκολν: "Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου, με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου."
Για παράδειγμα, πολλοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ διαμαρτύρονται σήμερα για την συμφωνία των Πρεσπών ενώ θα όφειλαν να γνωρίζουν ότι η πάγια θέση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να αναγνωριστεί η γειτονική χώρα με το συνταγματικό της όνομα, δηλαδή σκέτο "Μακεδονία". Δεν γνώριζαν τις θέσεις του κόμματος που ψήφιζαν ή άκουγαν μόνο όσα ήθελαν; Λίγη σημασία έχει πια.
Η χώρα βιώνει μια διαρκή εκτροπή. Καθημερινά τραυματίζεται η δημοκρατία, η οικονομία σέρνεται, το πολιτικό σύστημα απαξιώνεται, το μέλλον της χώρας ναρκοθετείται από την ανικανότητα και τον τυχοδιωκτισμό. Οι πολίτες οφείλουν μέσα σε αυτό το κλίμα της σήψης και της παρακμής να διακρίνουν αυτούς που ξεχωρίζουν, αυτούς που αξίζουν και ευτυχώς είναι πολλοί. Να επιλέξουν τους καλύτερους και τους πιο ικανούς ώστε το πολιτικό μας σύστημα να αναβαθμιστεί συνολικά.
Είναι αποκλειστική ευθύνη των πολιτών να επιλέγουν σε κάθε εκλογική διαδικασία με ωριμότητα και αξιολογικά κριτήρια, ώστε να στέλνουν στα κέντρα των αποφάσεων, από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και την Βουλή των Ελλήνων μέχρι τα Περιφερειακά και Δημοτικά Συμβούλια, ανθρώπους με ήθος, γνώση, αξιοπιστία και σοβαρότητα.
Μόνο έτσι μπορούν να εκλείψουν φαινόμενα πολιτικής παρακμής σαν αυτά που βιώνουμε σήμερα, μόνο τότε θα μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο. Γιατί είναι προφανές ότι όταν στέλνεις στη Βουλή Πολάκηδες και Κασιδιάρηδες δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να γίνουν Κανελλόπουλοι και Γεννηματάδες...
