Ζούσε ζωγραφίζοντας τουρίστες και κάνοντας τους βόλτες με την αμαξά του... «Όταν μιλάει κάποιος για φίλους, αμέσως η σκέψη μου πάει ...
Ζούσε ζωγραφίζοντας τουρίστες και κάνοντας τους βόλτες με την αμαξά του...
«Όταν μιλάει κάποιος για φίλους, αμέσως η σκέψη μου πάει σε κανένα άλογο, σκύλο ή και πουλί ακόμα. Όχι σε ανθρώπους. Οι πραγματικοί μου φίλοι είναι τα άλογα και οι σκύλοι. Μπορεί ο σκύλος να σε πουλήσει;» Ζούσε σε ένα αντίσκηνο μακριά από την πόλη, απόμονωμένος σε μία ιδιόμορφη έρημο στην επαρχία Λεμεσού. Παιδί αριστοκρατικής οικογένειας, ο Νίκος Σαλώφ γεννήθηκε και ζούσε στη Λεμεσό και εργαζόταν ως ζωγράφος.
Εκθέσεις του είχαν γίνει σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Κύπρου, αλλά και στην Αθήνα. Το 1975, λίγους μήνες μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ο Νίκος Σαλώφ απόφάσισε να πάρει την οικογένειά του και να πανε στην Αθήνα για μία καλύτερη ζωή.
Η μεγάλη απόφαση
Στην Αθήνα ο Νίκος ζούσε αγαπημένα με τη γυναίκα του και τα τρία τους παιδιά, αλλά πάντα κάτι του έλειπε. Μετά από 8 χρόνια στην ελληνική πρωτεύουσα, πήρε τη μεγάλη απόφαση.
Αφού ανακοίνωσε στην οικογένειά του ότι θα φύγει, πήρε το δρόμο της επιστροφής έχοντας στο μυαλό του μόνο, το πως θα ζήσει ελεύθερος. «Απέρριψα την αστική ζωή. Γιατί την γνωρίζω. Μπορεί να στέκω σ΄ένα ύψωμα μακριά από την οικογένειά μου, αλλά την επιβλέπω από ΄κει…» Ο Νίκος επέλεξε να ζήσει σε ένα αντίσκηνο σε μία ερημική περιοχή ανατολικά της Λεμεσού, παρέα με τα άλογα και τα σκυλιά του. Όπως είχε αναφέρει σε συνέντευξή του στο «Περιοδικό», η φύση του του προσέφερε απλόχερα τον αέρα της ελευθερίας και το πραγματικό νόημα της ζωής.
Ήσυχα, παρέα με τα ζώα του, ο τολμηρός ερημίτης ζούσε την κάθε μέρα ξεχωριστά χωρίς το άγχος του προγράμματος που χαρακτήριζε την πόλη. «Προσπαθώ να ζω τη μέρα όπως έρχεται. Δε μπορώ να βάλω πάνω από μία μέρα πρόγραμμα στη ζωή μου. Δεν κυνηγώ τον χρόνο, αυτός με κυνηγά. Τρέχει από πίσω μου και δε με φτάνει. Δε θα ζήσω με το άγχος της επιτυχίας ή των χρημάτων. Δε με συγκινούν όλα αυτά, τα πέρασα, τα χόρτασα. Φτάνει!»
Ο Νίκος Σαλώφ, έβγαζε το ψωμί του πηγαίνοντας βόλτα τους τουρίστες με την άμαξά του – ένα όμορφα στολισμένο και βαμμένο μόνιππο που το έσερνε κάθε φορά κάποιο από τα τρία του άλογα. «Μου αρέσει να κάνω βόλτες με τα άλογα μου και στην αρχή έβγαινα περιπάτους με την άμαξα, απλώς για την ευχαρίστησή μου. Μόλις όμως μ’ έβλεπαν οι τουρίστες με φώναζαν κι έτσι σκέφτηκα να το κάνω για να ζήσω…»
Ωστόσο, δεν εγκατέλειψε ποτέ το πάθος του για τη ζωγραφική. Στον ελεύθερο του χρόνο δημιουργούσε πίνακες και κάποιες φορές ζωγράφιζε πορτραίτα κατά παραγγελία για τουρίστες, καθώς έμεναν εντυπωσιασμένοι με την τεχνική του.
Όταν είχε ρωτηθεί από δημοσιογράφο για τη σχέση του με τα παιδιά του και τη γυναίκα του, ο Σαλώφ είχε κάνει λόγο για έρωτα, αφοσίωση και κατανόηση. «Ξέρουν ότι μπορούν να βασιστούν πάνω μου. Η γυναίκα μου δέχτηκε με κατανόηση την επιλογή που έχω κάνει στη ζωή μου και αυτή η κατανόησή της με αφοπλίζει. Η σχέση μας έχει γερές βάσεις. Αν ήταν άλλος στη θέση μου με τη ζωή που κάνω, πιθανόν να χώριζε, να παρασυρόταν. Τη βάζω υπεράνω όλων! Δε μπορεί καμία γυναίκα να με παρασύρει, να την ερωτευτώ και για χάρη της να εγκαταλείψω την οικογένειά μου.»
Ο Νίκος έζησε ελεύθερος με τη μυρωδιά της φύσης, όπως ο ίδιος έλεγε, χωρίς δάνεια, αγοραπωλησίες, αυτοκίνητα και στερεοφωνικά συγκροτήματα. «Βάζω τον εαυτό μου σε μια σκάλα. Εγώ βρίσκομαι κάπου στη μέση. από πάνω μου υπάρχει κάποιος που έχει μία Μερσεντές. Ο πιο πάνω από αυτόν μία Ρολς Ρόις.
Όταν κοιτάζω κάτω από μένα, υπάρχει κάποιος που τον σπρώχνουν με ένα καροτσάκι. Πιο κάτω από αυτόν είναι κάποιος χωρίς πόδι. Τους βλέπω όλους αυτούς και λέω, καλά είμαι στη μέση της σκάλας. Αν δεν φυσήξει αέρας να με ρίξει κάτω, καλά θα είμαι. Δε θέλω να πάω παραπάνω»
Πληροφορίες αντλήθηκαν από: citypress.com.cy...
www.mixanitouxronou.com.cy
