Το να θέλει κάποιος να ασχοληθεί με σοβαρή και «αντικειμενική» δημοσιογραφία, είναι από μόνο του άθλος. Ειδικά, αν πρόκειται για τη λεγό...
Το να θέλει κάποιος να ασχοληθεί με σοβαρή και «αντικειμενική» δημοσιογραφία, είναι από μόνο του άθλος. Ειδικά, αν πρόκειται για τη λεγόμενη... «ενοχλητική δημοσιογραφία». Ενοχλητική την ονομάζω, επειδή βγάζει στο φως κάποια "άπλυτα" που ενοχλούν, γιατί δεν συμφέρει κάποιους να τα μάθει ο κόσμος.
Και δεν μιλάμε για "κατινιές" κιτρίνου χρώματος, αλλά, κακώς κείμενα και απτά γεγονότα. Η αντικειμενική δημοσιογραφία, αναπόφευκτα, είναι πάντα "και" ενοχλητική. Και τότε ξεκινάνε και οι αντιδράσεις, με πρώτη και καλύτερη, την προσπάθεια εκφοβισμού του γράφοντα με τις γνωστές -σε όλους πλέον, μηνύσεις.
Και είναι τεράστιας σημασίας κάθε δίωξη, που σκοπό έχει να αποθαρρύνει τον δημοσιογράφο από το να σχολιάζει ένα δημόσιο πρόσωπο ή να κάνει αποκαλύψεις. Σα να λέμε, "ένα δημόσιο πρόσωπο, να θέλει να φιμώσει τον ελεγκτή του". Και όταν βλέπεις πως άρχισαν να εκσφενδονίζουν απειλές για μηνύσεις και προσπαθούν με κάθε τρόπο να σε φιμώσουν, τότε ξέρεις (και ο κόσμος πλέον καταλαβαίνει) ότι όντως χτύπησες "φλέβα".
Πάμε λοιπόν τώρα και στην εδώ παροικία..
Κατ' αρχάς, ΟΛΕΣ οι «ειδήσεις» τους, είναι παρμένες από ξένες ιστοσελίδες. Τα μετρημένα "αποκλειστικά ρεπορτάζ" τους, σχετίζονται απλά με εκδηλώσεις και τίποτε άλλο, με ατελείωτο φωτογραφικό υλικό από τους καθήμενους στα τραπέζια, οι οποίοι, όλα αυτά τα χρόνια, είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι, πάντα στις ίδιες στάσεις και ίδια χαμόγελα.
Και πάντα οι ίδιες λέξεις "κλισέ"... "Μεγάλη επιτυχία..", "Πάταγος...", "Ασφυκτικά γεμάτη.." και λοιπά παρόμοια σαλιαρίσματα, ακόμα κι αν επρόκειτο για τη μεγαλύτερη αποτυχία, ή για εκδήλωση που πήγαν -με τους σερβιτόρους μαζί- 15 άτομα.
Και πάμε τώρα στους... "Untouchables"..
Εδώ, δεν ακουμπάει κανένας τους, «Μη, τζίζ». Κοινότητα, εκκλησίες, παπάδες, Προέδρους, διοικητικά συμβούλια, συλλόγους, οργανισμούς, θεσμούς και πάνω απ' όλα τους «διαφημιστές» και τα «κέντρα διανομής των εφημερίδων» τους, δεν τα ακουμπάνε. Είναι "πελάτες" και ο πελάτης έχει πάντα δίκιο.
Αν η εφημερίδα σου κρέμεται από τις διαφημίσεις και τις φωτογραφίες από εκδηλώσεις, ή ακόμα και από ευχές για το Πάσχα, τότε φίλε μου είσαι φερέφωνο, όχι δημοσιογράφος. Άρα, δεν δικαιούσαι να μιλάς για δημοσιογραφία. Η δημοσιογραφία «ενοχλεί», δημιουργεί αντιπάθειες και εχθρούς. Αν δεν ενοχλείς, σταμάτα να γράφεις.
Αν πάλι γράφεις για να πλέκεις εγκώμια και να σκορπίζεις απλόχερα κολακείες, τότε μην παριστάνεις και τον δημοσιογράφο. Άνοιξε γραφείο "δημοσίων σχέσεων" κι άσε τα δημοσιογραφιλίκια σε εκείνους που έχουν τα κότσια.
www.tgbnews.com
