Του Γιώργου Φάκου Από την πρώτη στιγμή χαιρέτησα θετικά την τοποθέτηση του Ναμπίλ Μοράντ, στη θέση του διοικητή της Δομής Προσφύγ...
Του Γιώργου Φάκου
Από την πρώτη στιγμή χαιρέτησα θετικά την τοποθέτηση του Ναμπίλ Μοράντ, στη θέση του διοικητή της Δομής Προσφύγων στη Μυρσίνη. Θεωρώ ότι ο πρώην δήμαρχος με τις γνώσεις που έχει θα προσφέρει τα μέγιστα.
Και είδα να συμφωνούν μαζί μου και όσοι ανήκουν, ας το πούμε έτσι, σε διαφορετικό στρατόπεδο από το δικό του. Ανθρωποι που γνωρίζουν την αξία του Ναμπίλ και που είναι σίγουροι και αυτοί ότι θα προσφέρει το καλύτερο δυνατόν.
Αυτό βέβαια, δεν περιέχει καμία αιχμή κατά αυτών που τοποθετήθηκαν αρνητικά στη τοποθέτησή του, όμως βάζοντας πολιτικά κριτήρια. Υπάρχει ένα δίκιο στο οποίο αναφερθήκαμε σε πρόσφατα δημοσιεύματά μας.
Από κει και πέρα υπάρχει το δεδομένο της τοποθέτησής του και αν το ξεχωρίσουμε από το πολιτικό, η επιλογή Ναμπίλ θεωρείται η καλύτερη.
Με αφορμή, λοιπόν, τη νέα του θέση -ο Ναμπίλ πρωτοστάτησε και ήρθαν κατατρεγμένες οικογένειες από την Συρία λόγω του πολέμου- θυμήθηκα ένα κείμενο που είχα γράψει πριν λίγα χρόνια και νομίζω ότι ταιριάζει τώρα:
Υπάρχουν γύρω μας φαντάσματα...
Φαντάσματα παιδιών, ηλικιωμένων ανθρώπων, νέων με όνειρα, γονιών με ελπίδες...
Φαντάσματα που τριγυρνούν χωρίς χαμόγελο, χωρίς ταυτότητα, χωρίς ζωή. Κάποτε είχαν το σπίτι τους, τους δικούς τους ανθρώπους, ένα χάδι, μια δουλειά, μια καθημερινότητα. Και μετά όλα χάθηκαν.
Κι έμεινε μόνο η αγωνία. Γιατί θέλουν να γυρίσουν στη ζωή που τους ανήκει, στη ζωή που καμιά λογική δεν έπρεπε να τους έχει στερήσει.
Αυτά τα φαντάσματα τα λένε πρόσφυγες.
Και είναι γύρω μας. Ανθρωποι σαν κι εμάς, αλλά κυνηγημένοι... τρομαγμένοι από διωγμούς και πολέμους...
άνθρωποι τρομαγμένοι από ανθρώπους!
Φοβόμαστε να τους κοιτάξουμε κατάματα;
Καλή επιτυχία Ναμπίλ...
Αυτοί οι συνάνθρωποί μας, οι άτυχοι συνάνθρωποί μας, χρειάζονται τις γνώσεις σου, την εμπειρία σου...
