Η πορεία του εκσυγχρονισμού δεν είναι δυνατή χωρίς συγκρούσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να επιδιώκεται ο διάλογος και η συναίν...
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να επιδιώκεται ο διάλογος και η συναίνεση.
Αλλά η επιδίωξη της ευρύτερης αποδοχής δεν μπορεί να οδηγεί σε στασιμότητα και στην εγκατάλειψη του στόχου.
Της Αγγελικής Λιόση*
Η ελευθερία της έκφρασης αποτελεί συστατικό στοιχείο μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Μάλιστα, το δημοκρατικό κράτος δικαίου δεν ανέχεται απλώς τη διαφωνία, αλλά τρέφεται από αυτήν! Η δημοκρατία δεν κινδυνεύει από την ελεύθερη διαπάλη ιδεών και απόψεων, ούτε καν από την άδικη, κακόπιστη και «άγαρμπη» κριτική.
Θα κινδύνευε όμως από την απουσία της ελεύθερης δημόσιας πολυφωνίας, που επιδιώκει πολιτικό διάλογο χωρίς χειραγώγηση. Είναι ο κανόνας του παιχνιδιού και όσοι μπαίνουν στην αρένα της δημοσιότητας, ως δημόσια πρόσωπα, οφείλουν πριν εισέλθουν να το γνωρίζουν και το ότι εισήλθαν σημαίνει ότι το αποδέχθηκαν.
Σήμερα παντού και ακόμη περισσότερο στη χώρα μας, που διέρχεται μια βαθύτατη σχεδόν υπαρξιακή κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς, ο πολιτικός πρέπει να αφουγκράζεται τον πολίτη, ο οποίος πλέον ως δέκτης των βαθύτερων κοινωνικών τάσεων δεν ενδίδει εύκολα στην πρόκληση της φθηνής πολιτικολογίας.
Αναφέρομαι στους αυτόκλητους προβολείς μιας δήθεν «μεσσιανικής» επιστροφής που φιλοδοξεί να μας οδηγήσει στη “Γη της Επαγγελίας”..
Αυτή η πολιτική τακτική μου θυμίζει «το παιχνίδι του μαθητευόμενου μάγου που εξαπολύει άλογες δυνάμεις και δεν είναι ύστερα ικανός να τις κατευθύνει. Είναι παιχνίδι με τη φωτιά..»
Ο πολιτικός μας «Μεσσίας» με ένα κατάλογο οφειλόμενων απαντήσεων επιχειρεί να προσεταιρισθεί έργο που συνεχίζεται και ολοκληρώνεται από την παρούσα Δημοτική Αρχή, καταργώντας την αρχή της συνέχειας της δημόσιας υπηρεσίας και αγνοώντας ότι το αξίωμα πρέπει να υπηρετεί τον πολίτη και όχι να φωτογραφίζει το πρόσωπο του πολιτικού. Η εκ των υστέρων υπενθύμιση που προσπαθεί μάταια να πείσει, ενίοτε θυμίζει «απολογισμό», αν όχι «απολογία», για το έργο που έμεινε εν τέλει ανολοκλήρωτο, παρά τη μακρά διάρκεια της αυτοδιοικητικής πορείας του γράφοντος..
Είναι αλήθεια ότι το πολιτικό θέατρο ασχολείται περισσότερο με το να θαμπώνει με καλοστημένα special effects παρά να οικοδομεί με επιχειρήματα, ιδέες και αξιακές σταθερές. Για να εξακολουθεί όμως να έχει νόημα το θεατρικό δράμα θα πρέπει το δημοκρατικό κοινό να μπορεί να πιστεύει ότι η κάθαρση δεν είναι μόνο αναγκαία, αλλά και δυνατή. Αλλιώς σύντομα με τους αυτοσχέδιους ηθοποιούς, τους παιγνιώδεις σκηνογράφους και τους αδέξιους συγγραφείς θα αρχίσουν να εξαφανίζονται και οι πλέον αποχαυνωμένοι και απελπισμένοι θεατές.
Καμία εξαγγελία δεν αξίζει αν ταυτόχρονα δεν εμπεδώνεται στην πολιτική πράξη η αυτονόητη αυτή αλήθεια. Ότι δηλαδή οι διακηρύξεις δεν αρκούν όταν δεν συνοδεύονται από εγγυήσεις. Διότι μόνο με διακηρύξεις και εξορκισμούς κανείς δεν πείθει. Εδώ προσήκει να τονισθεί μόνο το αυτονόητο ότι χωρίς πολιτική βούληση, χωρίς διάρκεια, συνέπεια και γνώση το πρόβλημα θα παραμένει.
Ύστερα από δεκατρία χρόνια απομόνωσης και επαρχιωτισμού επιτέλους τέθηκαν από την παρούσα Δημοτική Αρχή Πηνειού οι βάσεις του αυτοδιοικητικού μας εκσυγχρονισμού. Η πορεία της αναβάθμισης στραμμένη προς το μέλλον και τις προκλήσεις του και με νωπές ακόμα τις μνήμες του παρελθόντος, προχωρεί με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα στη διοικητική δράση, δίνοντας σημασία στην άσκηση κοινωνικής πολιτικής, στην υλοποίηση κοινωφελών καθώς και φιλικών προς το περιβάλλον έργων και έμφαση στον πολιτισμό μέσα από μια πλατιά γκάμα διαρθρωτικών και διορθωτικών παρεμβάσεων στοχεύει στην πραγμάτωση καινοτόμων κοινωνικών στόχων.
Για την ενίσχυση, την αιμοδότηση και το άνοιγμα των αυτοδιοικητικών μας θεσμών η συμβολή μας ως συνειδητών πολιτών μπορεί να αποβεί κρίσιμη. Αρκεί να αποβάλουμε το μούδιασμα του παρελθόντος και στραμμένοι προς το μέλλον να μη φοβόμαστε να αντικρύσουμε στα μάτια τις προκλήσεις του, ακόμη και όταν αυτές εκδηλώνονται με τον αυθορμητισμό και, γιατί όχι, την «αναίδεια» του κάθετι νέου.
Στην ελεγεία μιας ξεπερασμένης «εποχής που παλινωδεί στο χρόνο με το να φεύγει και να έρχεται», πως μπορεί ο σκεπτόμενος και ενεργός πολίτης να προσδώσει κύρος και αξιοπιστία;
Κλείνοντας, ως νέα νομικός σε έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει, θέλω να πιστεύω ότι ο αυτοδιοικητικός εκσυγχρονισμός δεν είναι μόνο υπόθεση των πολιτικών. Αφορά και κάθε πολίτη χωριστά. Διότι κάθε προσπάθεια που επιδιώκει να μεταβάλει παγιωμένες αντιλήψεις δεν επηρεάζει μόνο τη δημόσια ζωή του τόπου, αλλά θίγει τελικά και την καθημερινότητα του καθενός μας.
Τα παραπάνω αποτελούν μικρά δείγματα ενός ρεαλιστικού λόγου που αρνείται να ενδώσει στο συναίσθημα και την ψηφοθηρία. Μήπως περισσότερο απ’ ότι οτιδήποτε άλλο ο τόπος μας έχει σήμερα ανάγκη από ανάλογες στάσεις;
*Η Αγγελική Λιόση είναι Δικηγόρος, ΔΜΣ Δικαίου Περιβάλλοντος ΕΚΠΑ
