Η εικόνα που παρουσίασε η ελληνική Βουλή χθες δεν εκπλήσσει κανέναν. Η σήψη και η δυσοσμία που έχουν ποτίσει τον δημόσιο βίο, χρόνια τώρ...
Η εικόνα που παρουσίασε η ελληνική Βουλή χθες δεν εκπλήσσει κανέναν. Η σήψη και η δυσοσμία που έχουν ποτίσει τον δημόσιο βίο, χρόνια τώρα, δεν θα μπορούσαν να μείνουν έξω από τον «ναό της Δημοκρατίας».
Γιατί, όταν η κοινωνία ολόκληρη βουλιάζει στη χυδαιότητα, στην αγένεια, στην απαξίωση κάθε αξίας, τότε και το Κοινοβούλιο δεν μπορεί να είναι παρά ο καθρέφτης της.
Οι λέξεις του Δημήτρη Καιρίδη προς τον Κυριάκο Βελόπουλο — «Δεν θα αντιδικήσω με τον βούρκο, γιατί στον βούρκο το γουρούνι έχει πάντα το πάνω χέρι», αλλά και όσα είπε ο Βελόπουλος — ήταν σκληρές, αλλά αποκαλυπτικές.
Γιατί, όσο κι αν ξαφνιάζουν, περιγράφουν με ακρίβεια τη θλιβερή πραγματικότητα: έναν πολιτικό διάλογο που έχει αντικατασταθεί από κραυγές, υπονοούμενα, προσβολές και θεατρινισμούς.
Η πολιτική αντιπαράθεση, αντί να φωτίζει τις διαφορές και να εμπνέει προβληματισμό, έχει γίνει πεδίο ακραίας απαξίωσης. Όταν ο δημόσιος λόγος μετατρέπεται σε αρένα, δεν υπάρχει νικητής· μόνο θεατές που απομακρύνονται αηδιασμένοι.
Και όμως, οι άνθρωποι που στέκονται στα έδρανα της Βουλής δεν είναι τυχαίοι. Εκλέχθηκαν για να διδάξουν με τη στάση τους ήθος, ευπρέπεια, αυτοσυγκράτηση. Για να δείξουν πως η πολιτική μπορεί να είναι άθλημα ευγενές — όχι ρινγκ για φτηνές εντυπώσεις.
Η χώρα δεν πάσχει μόνο από οικονομική φτώχεια. Πάσχει από φτώχεια ψυχής, λόγου και ήθους. Και όσο οι κραυγές των πολιτικών θα επισκιάζουν τη λογική, όσο η ύβρις θα βαφτίζεται «μαγκιά», τόσο η Δημοκρατία θα ασφυκτιά κάτω από τον ίδιο της τον βούρκο.
Η Βουλή θα έπρεπε να είναι το πρότυπο.
Κι όμως, έχει γίνει το σύμπτωμα.
