Παρά τα πομπώδη λόγια από γνωστούς-άγνωστους παρλαπίπες, που βρήκαν την ευκαιρία για φωτογραφίες και μεγαλοστομίες, κανείς σήμερα δεν μι...
Παρά τα πομπώδη λόγια από γνωστούς-άγνωστους παρλαπίπες, που βρήκαν την ευκαιρία για φωτογραφίες και μεγαλοστομίες, κανείς σήμερα δεν μιλά για τη διαΝΕΟσις, η οποία παρέδωσε ένα σχέδιο για την Ηλεία. Υπάρχουν πολλοί λόγοι γι’ αυτό· κάποιοι βαθύτεροι, κάποιοι απολύτως πρακτικοί.
Το 2023, η διαΝΕΟσις παρουσίασε μια μελέτη-ορόσημο για την ανασυγκρότηση της Ηλείας. Ένα σχέδιο ρεαλιστικό και τεκμηριωμένο, με προτάσεις που θα μπορούσαν να αλλάξουν το πρόσωπο του τόπου: ανάπτυξη γύρω από την Ολυμπία, πράσινη ενέργεια, αγροδιατροφική επανάσταση, τουρισμός ποιότητας, επένδυση στην παιδεία και στην τοπική καινοτομία.
Κι όμως, δύο χρόνια μετά, το «Ηλεία 2030» δεν ακούγεται πουθενά — σαν να χάθηκε μέσα στη σιωπή που συνήθως σκεπάζει τα μεγάλα σχέδια όταν συναντούν τη μικρή πραγματικότητα. Η αιτία δεν είναι μόνο πολιτική, αν και η απουσία συνέχειας από τις τοπικές και κρατικές αρχές είναι φανερή. Είναι κυρίως πολιτισμική.
Ζούμε σε έναν τόπο που κουράστηκε να ελπίζει. Κάθε φορά που ακούει για «ανάπτυξη» και «ανασυγκρότηση», θυμάται τις υποσχέσεις μετά τις φωτιές του 2007, τα μεγάλα λόγια που δεν έγιναν έργα, τις μελέτες που έμειναν στα συρτάρια. Η δυσπιστία έχει γίνει σχεδόν ταυτότητα.
Η Ολυμπία, σύμβολο ειρήνης και ανθρώπινης ενότητας, μπορεί να γίνει ξανά το φως που δείχνει τον δρόμο. Αλλά για να ανάψει αυτή η φλόγα, χρειάζεται κάτι περισσότερο από χρηματοδότηση: χρειάζεται πίστη, σχέδιο και συμμετοχή.
Αν δεν ξαναβρούμε την περηφάνια και την ευθύνη του τόπου μας, καμία μελέτη δεν θα μπορέσει να μας σώσει.
Ίσως, λοιπόν, το ζητούμενο να μην είναι απλώς η «ανάπτυξη» της Ηλείας, αλλά η αναγέννησή της. Να ξαναγίνει ο τόπος όπου ο πολιτισμός συναντά τη ζωή — κι όπου οι λέξεις «Ολυμπία» και «ελπίδα» θα σημαίνουν ξανά το ίδιο πράγμα.
