Με αφορμή τον θάνατο του γνωστού δημοσιογράφου Νίκου Κακαουνάκη, μεταφέρω στο blog αποσπάσματα από την συνέντευξη που έδωσε τον Ιούλιο το...
Με αφορμή τον θάνατο του γνωστού δημοσιογράφου Νίκου Κακαουνάκη, μεταφέρω στο blog αποσπάσματα από την συνέντευξη που έδωσε τον Ιούλιο του 1997, στο περιοδικό "ΚΛΙΚ" και στον δημοσιογράφο Σταύρο Θεοδωράκη. Η συνέντευξη δημοσιεύεται στο βιβλίο του Θεοδωράκη "Εξομολογήσεις Πρωταγωνιστών", (εκδόσεις ΠΟΤΑΜΟΣ, 2002).
O NΙΚΟΣ ΚΑΚΑΟΥΝΑΚΗΣ δεν είναι μια απλή περίπτωση δημοσιογράφου. Το όνομά του, κατά εποχές, έχει γίνει σημαία. Του "καλού" και του "κακού". "Πες τα, Νικόλα" του φωνάζουν οι ταξιτζήδες. "Κύριε Νίκο" διορθώνουν οι κυρίες στα πεζοδρόμια και αρχίζουν να του εξιστορούν ιστορίες με κακούς ανθρώπους, συμφέροντα και σατανάδες. Από τα απέναντι πεζοδρόμια άλλοι -νεότεροι συνήθως κοιτούν απαξιωτικά. Ο Κακαουνάκης γι' αυτούς είναι συνώνυμο της δημοσιογραφίας των κραυγών, της λαϊκής δημοσιογραφίας, που έφυγε από τα ταμπλόιντ και πήγε στα μικρόφωνα και στις κάμερες. Το να προχωράς πλάι στον Κακαουνάκη είναι ένα μαρτύριο. Σε ακολουθούν οι αναξιοπαθούντες, σε βλέπουν με μισό μάτι οι κουστουμαρισμένοι, σε σκουντούν οι μπράβοι και σου ανοίγουν δρόμο οι αστυφύλακες. Και ο Κακαουνάκης να μιλάει συνεχώς στο κινητό. Με υπουργούς, γιατρούς, συμπατριώτες του άρρωστους, βουλευτές, διοικητές οργανισμών, επιχειρηματίες, πληροφοριοδότες, δημάρχους... Αν υπάρχει κάτι που ξεχωρίζει τον Κακαουνάκη από τους άλλους της ηλικίας του και του είδους του είναι ότι αυτός ποτέ του δεν παράτησε το ρεπορτάζ! Δεν έχει ρεπόρτερ να του μαζεύουν τις ειδήσεις, ταλαιπωρείται ο ίδιος. [...]Στη συνέντευξή του λέει πολλά. Στο μαγνητόφωνο είπε ακόμα περισσότερα. Πράγματα απίστευτα, με λεπτομέρειες ανατριχιαστικές, όπως θα έλεγαν και στα παράθυρα. Και όταν δυσπιστούσα, έπαιρνε ανάποδες. [...]
Πότε "ανακαλύψατε" τον Παπανδρέου;
"Εγώ μια ζωή παπανδρεικός ήμουν. Ο Παπανδρέου όμως, όπως όλοι, ήθελε το γλείψιμο, ήθελε το "ξεσκόνισμα". Εγώ ήμουν ο πιο ακατάλληλλος άνθρωπος".
Πίστευε ότι η διαμόρφωση της κοινής γνώμης γίνεται από το ραδιόφωνο;
"Από το ραδιόφωνο και τις εφημερίδες. Κι έτσι, θέλησε να βοηθήσει. Και φώναξε διάφορους. Τον Μίρκο, θυμάμαι, τον Λιβανό και τον Λιβάνη".
Όταν λέτε "τους φώναξε";"Τους φώναξε για να βρουν λύση, διότι δεν μπορούσε να δώσει δανεικά ο Παπανδρέου, τον είχαν εξαντλήσει οι διάφοροι. Δώσε διαζύγια, δώσε από εδώ, δώσε από κει... Που να πρωτοδώσει ο άνθρωπος;".
Αλλά ούτε εσείς απαιτήσατε να σας δώσει ο ίδιος δανεικά.
"Όχι Δάνειο ζήταγα".
Σας βοήθησε λοιπόν.
"Ήταν θερμός, βοήθησε πραγματικά. Έναν χρόνο μετά, τον Οκτώβρη του '95, πήγα ξανά ζητώντας βοήθεια -παρ' όλο που είχα παραιτηθεί από την τηλεόραση και ήμουν μόνο στο ραδιόφωνο. Μίλησα με τη Δήμητρα και μετά ήρθε και ο Παπανδρέου. Είχε, θυμάμαι, συνάντηση με τον Τσοχατζόπουλο και ήρθε μετά".
Να μείνουμε στη Δήμητρα;"Ήταν απόλυτος άρχων η Δήμητρα. Λάθος μου, η Δήμητρα δεν ήταν ποτέ απόλυτος άρχων, το περιβάλλον της Δήμητρας ήταν. Η Δήμητρα είναι, να σ' το πω απ' την αρχή, μια χαζοβιόλα, ούτε καν έξυπνη. Μια απονήρευτη γυναίκα, την οποία ο καθένας, κατά καιρούς, έκανε ότι ήθελε".
Να επιστρέψουμε στον Παπανδρέου που γνωρίσατε Είχαμε μείνει στο '95."Ο Παπανδρέου από το '95 άρχισε την καθοδική του πορεία. Μετά την Πάτμο, δεν είχε αντιστάσεις. Είχαν δυσκολέψει πολύ τα πράγματα. Υπήρχε μια διάχυτη ανησυχία. Εμένα, πάντως, μου είχε εμπιστοσύνη. Γιατί; Γιατί δεν έγλυψα, δεν έφαγα, δεν εκμεταλλεύτηκα Πήγαινα για λογαριασμό άλλου να ζητήσω. Δεν ξέρω το φαγητό του Παπανδρέου. Έχω πιει καφέ, ουίσκι και τίποτε άλλο".
Του λέγατε τη γνώμη σας; Για πρόσωπα, για προβλήματα;
"Του απομυθοποίησα κολλητά του πρόσωπα. Είπα στη Δήμητρα για διάφορα πρόσωπα τα οποία ο Παπανδρέου τα εμπιστευόταν Μου λέει "να τα πεις, σε παρακαλώ, και στον ίδιο". Τα είπα στον Παπανδρέου. Ο Παπανδρέου πάντα συμφωνούσε, όπως είναι γνωστό, αλλά βέβαια, δεν έκανε τίποτα. Τον είχε πάρει η κάτω βόλτα".
Η ανάγκη για τους αντιπροέδρους υπάρχει στον Ανδρέα;
"Υπάρχει. Αφού βλέπει ο ίδιος ότι δεν μπορεί. Αλλά δεν τον αφήνει η Δήμητρα και κάποιοι άλλοι".
Τη λύση Τσοχατζόπουλου γιατί τη βλέπει;
"Μα δεν τη βλέπει. Προέκυψε. Δεν την είδε. Και δεν είχε και καλές σχέσεις με τον Τσοχατζόπουλο. Δύο ανθρώπους εμπιστευόταν ο Παπανδρέου: τον Λάμπρου καταρχήν, πέρα για πέρα, για το ταμείο και γιατί ήταν τάφος, τον Παναγιωτακόπουλο για τις κινητοποιήσεις Του έβαζε του πολιτικού τις ομορφιές. Αυτό σ' έναν βαθμό το εκμεταλλεύτηκε ο Κουλούρης".
Κατά καιρούς ο Παπανδρέου εμπιστεύτηκε διάφορους. Ακόμη και τον Πάγκαλο, που δεν υπήρξε ποτέ στην αυλή του."Τον θαύμαζε τον Πάγκαλο, αλλά έλεγε ότι έχει κάτι στο κεφάλι του εκτός από μυαλό".
Και μονίμως τον Λιβάνη, βέβαια."Άλλο αυτό. Τον Λιβάνη τον έβλεπε αλλιώς. "Ο Έρως" του έλεγε η Δήμητρα "σε ζητάει ο Έρως".
Να πάμε στο Ωνάσειο;"Πάμε στο Ωνάσειο. Μπαίνει και τότε όλοι είπαν ότι ο Ανδρέας θα πεθάνει. Και αρχίζουν έναν αγώνα ο καθένας για τον εαυτό του. Η Δήμητρα έχει αρχίσει να πολιτεύεται και να πιστεύει ότι μπορεί να μοιραστεί το ΠΑΣΟΚ. Να πάρει ένα μεγάλο μέρος του".
Κάποιος της φύτευε αυτές τις ιδέες. Δεν μπορεί να φταίει μόνο η καλόγρια η Αλεξοπούλου..."Η Τέτη Γεωργαντοπούλου έκανε την αρχή και καλλιέργησε την ιδέα η Κανέλλη. Όταν λέμε ότι πιστεύει η Δήμητρα, πιστεύει. Δεν κοροϊδεύει Πιστεύει σ' όλους τους ανθρώπους. Οι περισσότεροι την έχουν αδειάσει, την έχουν προδώσει, την έχουν εκμεταλλευθεί Ατή συνεχίζει. Δημοσιογράφοι, πολιτικοί, συγγενείς, οι πάντες. Αλλά είναι τέτοιος χαρακτήρας, χαζοβιόλα".
Ποιοι τελικά συζητήσανε με τον Ανδρέα το θέμα της παραίτησης;"Ο Λιβάνης και ο Κρεμαστινός. Μένει δύο μερόνυχτα σε περισυλλογή και όλοι νομίζουν ότι έχει πάθει εγκεφαλικό. Ο Ηλιοδρομίτης και ο Θύμιος Λιβάνης, που τον παρακολουθούν, λένε "έχει πάθει εγκεφαλικό". Αρχίζουν εξετάσεις από δω κι από κει, ο Παπανδρέου φαίνεται ότι έχει κάποιες αναλαμπές, όπως αναλαμπές είχε και τις παραμονές του συνεδρίου, και τελικά το βράδυ έφτιαξαν το κείμενο. Έβαζαν και έβγαζαν. Είχε δώσει το οκέι η Δήμητρα, διότι πίστευε ότι θα τηρηθούν τα συμφωνηθέντα, και σ' αυτό έχει ένα ψιλοδίκιο η Δήμητρα. Έχει ένα δίκιο".
Είχε αποφασίσει με ποιον θα πάει στο συνέδριο ο Παπανδρέου;"Με τον Τσοχατζόπουλο ήταν ο Παπανδρέου. Είχε πεισθεί πλέον ότι ο Τσοχατζόπουλος ήταν η μόνη λύση".
Δεν έβλεπε ο Παπανδρέου ότι η βάση ήθελε Σημίτη; Ως ανάγκη έστω, για να διαιωνιστεί η κυβερνητική θητεία στο ΠΑΣΟΚ...
"Και η βάση ήθελε, και οι επιχειρηματίες, και τα ΜΜΕ. Έτσι, βγήκε τελικά".[...]
