Mια καλή πράξη κάθε μέρα: ο Προσκοπισμός παίρνει το δρόμο του

Ο στρατηγός Ρόμπερτ Στέφενσον Σμιθ Μπέιντεν-Πάουελ [1857-1941] οργανώνει το καλοκαίρι του 1907 στην Αγγλία την πρώτη προσκοπική συνάντηση...

Ο στρατηγός Ρόμπερτ Στέφενσον Σμιθ Μπέιντεν-Πάουελ [1857-1941] οργανώνει το καλοκαίρι του 1907 στην Αγγλία την πρώτη προσκοπική συνάντηση. 

Ουσιαστικά, ο προσκοπισμός έχει τις ρίζες του στον πόλεμο: Το 1900 η πόλη της Νότιας Αφρικής Μέιφκινγκ, που την έχουν οι Άγγλοι, πολιορκείται από τους Μπόερς. Αποκομμένος από ενισχύσεις, ο Βρετανός διοικητής Ρόμπερτ Μπέιντεν-Πάουελ στρατολογεί τα νεαρά αγόρια της πόλης και τους αναθέτει ελαφρά αμυντικά καθήκοντα.

Έκπληκτος, διαπιστώνει ότι οι έφηβοι είναι άτομα υπεύθυνα και ότι όταν τους δείξει κανείς εμπιστοσύνη είναι σε θέση πολλά να αντέξουν και πολλά να φέρουν σε πέρας. Κατορθώνει για 217 ολόκληρες ημέρες να κρατήσει την πόλη Μέιφκινγκ, παρά τις λυσσώδεις επιθέσεις των Μπόερς.

Επιστρέφοντας το 1911 στην πατρίδα του, ο Μπέιντεν-Πάουελ γίνεται δεκτός με ενθουσιασμό. Προάγεται σε γενικό επιθεωρητή του Βρετανικού Ιππικού. Τα νέα του νεανικού σώματος που είχε οργανώσει έχουν φτάσει στη Βρετανία και έχουν ξεσηκώσει κύμα θαυμασμού. Η νεολαία ρουφά στην κυριολεξία το βιβλίο του Πάουελ «Εγχειρίδιο του Προσκόπου», που έχει γραφτεί ως βοήθημα για αξιωματικούς. Εκείνος, που δεν επιθυμεί να έχουν στα χέρια τους οι έφηβοι ένα βιβλίο στρατιωτικό, παίρνει την απόφαση να το ξαναγράψει.

Εξαιρετικά χρήσιμες θα του φανούν οι εμπειρίες από την προσκοπική συνάντηση στο νησί Μπρόουνσι: Με 22 νεαρούς σε μια βάρκα περνά στις 29 Ιουλίου 1907 από το σημείο Σίμπαντ Πουλ απέναντι, στο νησί. Τα παιδιά χωρίζονται σε ενωμοτίες με επικεφαλής της κάθε μιας το μεγαλύτερο. Οι ενωμοτάρχες είναι πλήρως υπεύθυνοι για τις μικρές τους ομάδες.

Το σύστημα γίνεται δεκτό με ενθουσιασμό από την αγγλική κοινή γνώμη που βλέπει σ’ αυτό δύο μεγάλα πλεονεκτήματα: Πρώτον, πειθάρχηση της νεολαίας, χωρίς εξαναγκασμούς και ποινές και δεύτερον εκκόλαψη μιας καθαρά αταξικής νεανικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας, που μεγαλώνει τόσο,. Ώστε από το 1920 να γίνεται κάθε χρόνο το Λονδίνο το Παγκόσμιο Προσκοπικό Συνέδριο.

Το σύστημα οργάνωσης, στο οποίο τις επόμενες δεκαετίες θα ενταχθούν και νεαρά κορίτσια, εξακολουθεί να βασίζεται σε δομές, κατά κάποιο τρόπο στρατιωτικές. Στόχος του όμως παραμένει πάντα το να προσφέρει κανείς πρόθυμα τη βοήθειά του, κάνοντας κάθε μέρα μια καλή πράξη.

Η ιδέα του Προσκοπισμού διαδίδεται γρήγορα σε όλο τον κόσμο. Ηδη το 1909 σχηματίζονται οι πρώτες προσκοπικές ομάδες στη Γερμανία. Σε κατασκηνώσεις σαν αυτή του Γκρούνεβαιλντ, κοντά στο Βερολίνο, παιδιά και έφηβοι μαθαίνουν να ζουν κοντά στη φύση και να αναπτύσσουν πνεύμα συλλογικότητας.

Η ιδέα του Προσκοπισμού βρίσκει ακόμα μεγαλύτερη απήχηση μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Το μεγάλο διεθνές «Τζάμπορι» γίνεται τόποι συνάντησης χιλιάδων προσκόπων.

Το 1932, σε μια κατασκήνωση στο Κρίσταλ Πάλας, λίγο έξω από το Λονδίνο, συγκεντρώνονται περίπου 15.000 νέοι.