Η ζωή έχει αλλάξει. Στους δρόμους οι άνθρωποι προχωρούν βιαστικοί χωρίς να κοιτάζονται, παραμιλώντας, χωρίς ν' απολαμβάνουν εκείνες ...
Η ζωή έχει αλλάξει. Στους δρόμους οι άνθρωποι προχωρούν βιαστικοί χωρίς να κοιτάζονται, παραμιλώντας, χωρίς ν' απολαμβάνουν εκείνες τις στιγμές όπου οι συζητήσεις κυριαρχούσαν. Ο άνθρωπος ζει σαν ρομπότ πλέον.
Ο διάλογος έχει σταματήσει, όλοι αναρωτιούνται τι θα τους ξημερώσει στην επόμενη ημέρα! Παλαιότερα τα χρόνια περνούσαν πιο αργά. Σήμερα περνούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Οι άνθρωποι δουλεύουν σκληρά μέχρι να πεθάνουν. Οσοι, βέβαια, έχουν δουλειά. Συντηρούνται δύσκολα, ζουν μια κατάσταση όπου η πίκρα, η απογοήτευση, το μέλλον, φαντάζει πιο σκληρό, πιο αμείλικτο. Και στη τηλεόραση οι πολιτικοί να προσπαθούν να πείσουν πως όλα γίνονται για το καλό μας. Αυτοί που ποτέ δεν ένιωσαν τη στέρηση, τη φτώχια, την απόγνωση. Αλλά όπως λέει μια παροιμία, "καμιά παχιά κοιλιά δεν πιστεύει ότι υπάρχει πείνα στον κόσμο".
Η νύχτα είναι παγερή, μικρά αστέρια μισοφέγγουν στον ουράνιο θόλο. Λένε πως η ψυχή των ανθρώπων, που έφυγαν από τούτη τη ζωή, κατοικεί σε αυτά. Φύλλο δεν κουνιέται.
Το κρύο καθαρίζει το μυαλό, ενίοτε και την ψυχή. Διάβασα κάποτε ότι τα καλύτερα χρόνια δεν είναι τα εύκολα χρόνια. Η ευκολία ποτέ δεν ήταν ο δρόμος της ζωής. Τα καλύτερα χρόνια είναι τα χρόνια που ζεις κάθε δευτερόλεπτο με όλες σου τις αισθήσεις κι ας έχουν πόνο. Δεν είναι ζήτημα μαζοχισμού.
Είναι η ουσία της ανθρώπινης φύσης.
