Τους βλέπουμε παντού... στους δρόμους, στις τηλεοράσεις... ίδια με τα φαντάσματα. Φαντάσματα παιδιών, ηλικιωμένων ανθρώπων, νέων που κ...
Φαντάσματα παιδιών, ηλικιωμένων ανθρώπων, νέων που κάποτε είχαν όνειρα και φιλοδοξίες, γονιών με χαμένες ελπίδες...
Φαντάσματα που τριγυρνούν χωρίς χαμόγελο, χωρίς ταυτότητα, χωρίς ζωή.
Κι όμως, κάποτε είχαν το σπίτι τους, είχαν τους δικούς τους ανθρώπους, είχαν ένα χάδι, μια δουλειά, είχαν την καθημερινότητά τους.
Και ξαφνικά όλα χάθηκαν.
Κι έμεινε μόνο η αγωνία. Θέλουν να γυρίσουν στη ζωή που είχαν, στη ζωή που τους ανήκει, στη ζωή που καμιά λογική δεν έπρεπε να τους είχε στερήσει.
Αυτά τα φαντάσματα έχουν όνομα. Λέγονται, πρόσφυγες. Και είναι γύρω μας. Άνθρωποι σαν κι εμάς, αλλά κυνηγημένοι, τρομαγμένοι από πολέμους, από διωγμούς, άνθρωποι τρομαγμένοι από ανθρώπους!
