Τα άλογα της Ανδραβίδας είναι τα μεγαλύτερα σε σωματότυπο στην Ελλάδα... Πρέπει να φέρεσαι στο άλογο όπως σε ένα παιδί... Δεν έχω μά...
Τα άλογα της Ανδραβίδας είναι τα μεγαλύτερα σε σωματότυπο στην Ελλάδα...
Πρέπει να φέρεσαι στο άλογο όπως σε ένα παιδί...
Δεν έχω μάθει να με παραγκωνίζουν κάποιοι απαίδευτοι, όταν μπορώ να είμαι χρήσιμη...
Η αγάπη και η εμπειρία των κατοίκων της Κοίλης Hλιδας στην εκτροφή άλογων και οι κατάλληλες εδαφικές και κλιματολογικές συνθήκες, ευνόησαν από τους αρχαίους χρόνους την εκτροφή του ωραιότερου Ελληνικού αλόγου. Τα πρώτα συγγράμματα στον κόσμο, που αναφέρονται στην εκτροφή και περιποίηση του άλογου με τίτλο "Περί Ιππικής" και "Ιππαρχικός", γράφτηκαν στην Ηλεία, από τον εξόριστο Αθηναίο στρατηγό Ξενοφώντα.
Τον 4ο αιώνα π.Χ., ιππικό με άλογα από την Ηλεία χρησιμοποίησε ο Μέγας Αλέξανδρος, στην εκστρατεία εξάπλωσης του Ελληνισμού στην Ασία. Στην αρχαία Ολυμπία οργανώθηκαν για πρώτη φορά οι αρματοδρομίες και άλλα ιππικά αγωνίσματα.
Την περίοδο του Μεσαίωνα, (1204-1438), η Ανδραβίδα έγινε πρωτεύουσα του Γαλλικού κράτους της Πελοποννήσου, που ονομαζόταν "Πριγκιπάτο του Μορέως".Τα ντόπια άλογα διασταυρώθηκαν με τα άλογα των Φράγκων Ιπποτών ενώ κατά την Τουρκοκρατία με Ανατολικού τύπου, (Αραβικά), άλογα και έτσι δημιουργήθηκε η φυλή της Ανδραβίδας. Μια παράδοση λέει, πως κάποτε στην περίοδο της τουρκοκρατίας, ο Τούρκος διοικητής της Γαστούνης, έστειλε δώρο στο σουλτάνο ένα ζευγάρι πανέμορφα Ανδραβιδέϊκα άλογα. Ο σουλτάνος ευχαριστήθηκε τόσο πολύ, που με φιρμάνι του, παραχώρησε επίσημα στους κάτοικους της Ανδραβίδας το δικαίωμα να εκτρέφουν και να ιππεύουν τα πανέμορφα άλογα τους.
Στη νεότερη ιστορία, ο Ελληνικός Στρατός προμηθευόταν άλογα από την περιοχή της Ανδραβίδας τα οποία ήταν διασταυρώσεις με αγγλονορμανδικούς επιβήτορες της φυλής NONIUS. Όταν άρχισε η ανάπτυξη της αθλητικής ιππασίας στην χώρα μας, τα πρώτα άλογα που χρησιμοποιήθηκαν στην υπερπήδηση των εμποδίων, προέρχονταν από τη φυλή της Ανδραβίδας. Παρά τις επιδράσεις που δέχτηκε μέσα στους αιώνες, το άλογο της Ανδραβίδας διατήρησε τα μορφολογικά γνωρίσματα των προγόνων της μεσαιωνικής εποχής.
Τα άλογα της φυλής έχουν ύψος 1.50 – 1,60 μέτρα. Η κεφαλή είναι μεγάλη και έχει σχήμα ορθογώνιο, τα αυτιά είναι μεγάλα. Το στήθος είναι ευρύ και βαθύ. Η γραμμή της ράχης είναι ελαφρώς κοίλη. Οι γλουτοί είναι πολύ καλά ανεπτυγμένοι. Τα άκρα είναι σχετικά λεπτά. Οι κυριότεροι χρωματισμοί είναι ο μελάς, ο ορφνός, ο καστανός, ο ξανθός και ο ερυθρόλευκος(άσπρες τρίχες στο σώμα) σε ορφνό ή ξανθό βασικό σχηματισμό. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στο κεφάλι δεν είναι σπάνια.
Η Αλεξάνδρα Αλτούνη, Πρόεδρος του Ιππικού Συλλόγου "Οι Κένταυροι", είναι μια σύγχρονη αμαζόνα που εκτός των γνώσεών της για τα άλογα, είναι και εξαιρετική ιππεύτρια και εκπαιδευτής αλόγων. Η ψηλή κορμοστασιά της σε συνδυασμό με την άριστη εκπαίδευση των αλόγων της πάντα γοητεύουν όσους την παρακολουθούν.
Συνέντευξη στον Γιώργο Φάκο
«Ζωή, ελευθερία, έκφραση».
Η ενασχόληση με τα άλογα πως ξεκίνησε;
«Ο πατέρας μου ασχολείται με χωματουργικές εργασίες. Εγώ, λοιπόν, ως το μεγαλύτερο παιδί απασχολιόμουν μαζί του. Ήταν το πρώτο μου επάγγελμα. Έπαιρνα τον φορτωτή, το φορτηγό ο πατέρας μου και πηγαίναμε για δουλειά. Πηγαίναμε και σε ένα ιπποτροφείο, όπου ο ιδιοκτήτης έκανε εκτροφή αγγλικών αλόγων. Τον παρακαλούσα, λοιπόν, τον μπαμπά μου, να μου πάρει ένα άλογο. "Μην πληρώνεσαι, απλά πάρε μου ένα άλογο", του έλεγα. Μου απαντούσε, "είσαι τρελή; Θες να σκοτωθείς; Δεν σου παίρνω". Του το ζήτησα τρεις φορές, σε ηλικία περίπου 12 ετών. Την τρίτη φορά που πήρα την ίδια απάντηση του είπα ότι μόλις μπορέσω θα το πάρω μόνη μου.
Έτσι, σε ηλικία 27 ετών, με ειδοποιούν ότι πωλείται ένα άλογο. Πήρα την αδερφή μου τηλέφωνο, η οποία μου δάνεισε λεφτά, και πήγαμε μαζί με μηχανάκι στο ιπποτροφείο. Αγοράσαμε το άλογο και να σημειώσω εδώ πως ποτέ, μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν είχε βγει έξω. Ούτε ήξερα να το καβαλήσω. Ήταν Φεβρουάριος και το άλογο φοβόταν, είτε έβλεπε καλάμια, είτε έβλεπε σκυλιά και συνεχώς σταματούσε.
Φτάνουμε στο σπίτι, προσπάθησα να βάλω το άλογο στο στάβλο που είχαμε φτιάξει αλλά εκείνο δεν έμπαινε. Έτσι, έξω έμεινε το άλογο, έξω μείναμε η αδερφή μου κι εγώ, Στήσαμε σκηνή, αλλά κατά τις τέσσερις το πρωί έκανε απίστευτο κρύο. Πήραμε μια κουβέρτα και την ρίξαμε πάνω στο άλογο. Στις εφτά το πρωί σηκωθήκαμε. Φώναξα μια κοπέλα που ήξερε και ήρθε κι έβαλε το άλογο στο στάβλο. Από κει και πέρα, πήρα δανεικές σέλες, και δανεικό όλο τον υπόλοιπο εξοπλισμό και άρχισα να μαθαίνω πώς να ανεβαίνω. Ανέβαινα κι έπεφτα μέχρι που κάποια στιγμή τα κατάφερα».
Υπάρχει το ίδιο άλογο;
«Όχι, δεν υπάρχει, αλλά στην πορεία αγοράσαμε κι άλλα άλογα»
Ποια είναι η διάρκεια ζωής ενός αλόγου;
«Περίπου τα 35 χρόνια».
«Ναι».
Πόσα άλογα έχεις τώρα;
«Εχω ένα δικό μου κι ένα σαν υιοθετημένο, το οποίο μόνο εγώ καβαλάω, γιατί το αφεντικό του μόνο εμένα θέλει πάνω. Είναι άλογα Ανδραβίδας. Το ένα είναι έξι χρονών και το άλλο 15».
Έχεις ταξιδέψει σχεδόν σε όλη την Ελλάδα με τα άλογα.
Φλώρινα, Καρδίτσα, Βόλο, Μυτιλήνη... και πολλές ακόμη περιοχές»
Τα άλογα πως τα μεταφέρεις;
«Με τρέιλερ, αλλά όταν με καλούν σε εκδηλώσεις μόνο για να κάνω την εκφώνηση, εκεί δεν τα παίρνω μαζί μου».
«Είναι ένα χαρακτηριστικό των αμαζόνων».
Στην ελληνική μυθολογία οι αμαζόνες ήταν άριστες στην τοξοβολία
«Γι’ αυτό κι εγώ προσπαθώ να τους μοιάσω [γέλια]. Άλλωστε, οι πρώτες που ίππευσαν άλογο ήταν οι γυναίκες αμαζόνες και μετά οι άνδρες».
Δηλαδή, συνδυάζεις την τοξοβολία με την αγάπη σου για τα άλογα;
«Ναι και δεν χάνω στόχο. Μου ζήτησαν να πάω και σε αγώνες, αλλά δεν προλαβαίνω. Έχω τα τόξα μου, τις φαρέτρες μου, όλο τον εξοπλισμό».
Κάνεις τοξοβολία και όταν είσαι πάνω σε άλογο;
«Ναι. Αυτό όμως θα το δείξουμε πολύ αργότερα, γιατί το άλογο πρέπει να είναι πολύ καλά εκπαιδευμένο. Δυστυχώς, το μεγαλύτερο σε ηλικία δεν γίνεται τώρα να εκπαιδευτεί, το άλλο όμως που είναι 6 χρονών έχει μπει στη διαδικασία»
Η ενασχόληση με τα άλογα είναι ακριβό σπορ;
«Είναι. Σε μένα, όμως, δεν μου φαίνεται διότι δεν είμαι άνθρωπος να σκορπάω τα λεφτά σε ξενύχτια, σε ποτά κλπ, οπότε όλα μου τα χρήματα πάνε εκεί. Σκεφτείτε πως κάθε άλογο θέλει περίπου 300-350 μπάλες σανό το χρόνο, για να πεις ότι το έχεις εντάξει. Επίσης, πρέπει να πω πως στο άλογο φέρεσαι όπως ένα παιδί. Θα το ταΐσεις, θα το πλύνεις, θα το πας στο γιατρό, θα του κάνεις τα εμβόλια. Και όπως νιώθεις εσύ νιώθει κι εκείνο. Κρυώνεις εσύ, κρυώνει κι αυτό».
«Ω, ναι, πολύ. Είχα τα γενέθλιά μου και δεν πήγα με κόσμο αλλά στο άλογό μου και μιλούσαμε. Του είπα εγώ, μου είπε κι εκείνο τα δικά του [γέλια]. Επικοινωνώ μαζί του, όπως και με όλα μου τα ζώα. Αλλά το άλογο έχει πιο πολύ μυαλό.
Το δικό μου άλογο τραγουδάει όταν ανεβαίνω πάνω του. Κάνει ειδικό ήχο και μπορεί κάποιοι να γελάνε που το λέω, αλλά όσοι το έχουν ακούσει έμειναν έκπληκτοι. Του αρέσει, επίσης, πολύ η βόλτα. Να ξέρεις πως το άλογο παίρνει τον χαρακτήρα του ανθρώπου που το καβαλάει. Είσαι νευρικός, θα γίνει νευρικό. Είσαι ατίθασος σαν άνθρωπος, ατίθασο θα γίνει και το άλογο. Είναι συγκροτημένο το μυαλό σου, συγκροτημένο και το άλογο».
Είναι τα άλογα της Ανδραβίδας τα καλύτερα;
«Είναι τα μεγαλύτερα σε σωματότυπο στην Ελλάδα. Μπορούν να έλκουν πράγματα, να πηδήσουν, να οργώσουν, εκτός από το να πάνε σε ιππόδρομο γιατί είναι βαριά ζώα. Και τα Πηνείας είναι πολύ καλά ζώα. Το κάθε ένα για τον δικό του λόγο. Εκείνα είναι για να κουβαλάνε πράγματα, να ανεβαίνουν ψηλά. Τα δικά μας δεν μπορούν να ανέβουν με την ίδια ευκολία όπως εκείνα της Πηνείας. Η κάθε φυλή αλόγων έχει τα δικά της χαρακτηριστικά».
Πιο εντυπωσιακά θεωρείς τα άλογα της Ανδραβίδας;
«Ε, ναι. Είναι ρωμαλέα, ψηλά, δυνατά. Όχι ότι τα άλλα δεν είναι εξίσου καλά. Θα ήθελα να είχα ένα άλογο Πηνείας».
Πόσο ασχολείσαι με τα άλογα;
«Καθημερινά για πολλές ώρες».
Αυτό δεν σε δεσμεύει στη καθημερινή σου ζωή;
«Φυσικά, αλλά έχω κι ανθρώπους που βοηθάνε. Είναι οι αφανείς ήρωες. Για παράδειγμα αν φύγω θα τα φροντίσει ο πατέρας μου».
Ως δημοτική σύμβουλος Ανδραβίδας-Κυλλήνης, τι ευελπιστείς; Γιατί ασχολήθηκες με τον δήμο;
«Το σίγουρο είναι πως δεν θέλω να δοξαστώ όπως άλλοι. Μπήκα στον δήμο μόνο για το άλογο και για κανέναν άλλο λόγο. Να μπω και να βοηθηθεί ο τόπος μου με τα άλογα. Πιστεύω ότι υπάρχει τρόπος να ζήσει η Ανδραβίδα και η ευρύτερη περιοχή από τα άλογα. Έχω καταθέσει πολλά σχέδια και προτάσεις για το πώς αυτό μπορεί να γίνει, αλλά τα έχουν αγνοήσει».
«Και αυτός. Δεν έχω μάθει να με παραγκωνίζουν, όταν μπορώ να είμαι χρήσιμη, κάποιοι απαίδευτοι. Το θέμα των αλόγων το ξέρω και το ξέρω καλά. Δεν επιτρέπω, λοιπόν, κάποιος άλλος που δεν έχει γνώσεις να μου το παίζει έξυπνος. Όπως κι εγώ δεν μπορώ να το παίξω έξυπνη σε κάτι που δεν γνωρίζω. Ανεξαρτοποιήθηκα από την παράταξη εξηγώντας επ’ ακριβώς τους λόγους που το κάνω. Του είπα, πως σαν δήμαρχος με απογοήτευσε και τα είπα μέσα στο δημοτικό συμβούλιο. Ήθελα να είμαι εντάξει μαζί του, όπως εντάξει ήμουν και όταν ήρθε και μου ζήτησε να μπω στην παράταξή του».
Με αφορμή την τελευταία ιππική έκθεση δεν είδαμε τον κόσμο να ανταποκρίνεται όπως τα προηγούμενα χρόνια. Που οφειλόταν αυτό;
«Φέτος ήταν η κηδεία της Ιππικής Εκθεσης».
[σ.σ. Σε αυτό το σημείο, την είδα να βουρκώνει]
Γιατί το λες;
«Μέσα στην έκθεση επικρατούσε χάος, απόγνωση και εικόνα ερήμωσης. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα με το άλογο μου να περάσω μέσα στην έκθεση με τόση ευκολία. Παλαιότερα ήταν αδύνατον. Το ένα τρέιλερ ήταν δίπλα στο άλλο. Δεν υπήρχε χώρος να περάσεις με άνεση, χωρίς φόβο για το άλογό σου, για να μπεις στην πίστα. Την οργάνωση φέτος την ανέλαβαν κάποιοι που δεν είχαν σχέση με το άλογο. Κράτησα ουδέτερη στάση. Τα έκαναν μούσκεμα».
Σε σχόλια του κόσμου, κυρίως, στα κοινωνικά δίκτυα, είδαμε να διαγράφεται η έκπληξή του για το ότι είχες παραγκωνισθεί.
«Μα, δεν μπορείς την έκθεση να την φτάσεις στο ζενίθ και να την στέλνουν κάποιοι στο ναδίρ. Να έρχεται ο άλλος και να θέλει να ακούσει και να του εξηγήσεις κάποια πράγματα για να τα καταλάβει και αντί γι αυτό να ακούει μόνο σαρδάμ. Για πιο λόγο λοιπόν να έρθει; Και θα σου πω κάτι ακόμα. Όταν ο άλλος ξεκινάει να έρθει από την Καρδίτσα τι του προσφέρει ο δήμος; Ποια είναι η φιλοξενία του; Εμείς όπου πάμε όχι μόνο μας κοιτάνε με τον καλύτερο τρόπο, όχι μας δίνουν ότι ζητήσουμε, αλλά αν ρωτήσεις τον πρώην δήμαρχο, τον Δημήτρη Αρβανίτη, που μαζί πήγαμε σε μια εκδήλωση στη Ναύπακτο, όταν μπήκαμε μέσα στο αμφιθέατρο σηκώθηκαν όλοι όρθιοι γιατί μπήκε η Ανδραβίδα.
Από τότε μας βοηθούσε και ο κ. Αρβανίτης και μαζί του δεν είχαμε κανένα πρόβλημα και παράπονο. Ο σημερινός δήμαρχος όμως έχει κάτι βυζιγάθια –έτσι τα έλεγε η γιαγιά μου- που τον ρουφάνε. Τι να του κάνω; Δεν φταίει απόλυτα εκείνος. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να τα ξέρει όλα. Έχει βάλει κάποιους υπεύθυνους, που είναι αναρμόδιοι κι επικίνδυνοι. Είναι μόνο για τις κάμερες και τις φωτογραφίες. Τα υπόλοιπα τα ξέρει ο κόσμος. Ήρθε και είδε».
Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που μου διέθεσες και για όσα μου είπες.
«Σε ευχαριστώ κι εγώ»
_______________________________
• Η Πενθεσίλεια ήταν κόρη του θεού του πολέμου Άρη και της Οτρήρης. Η βασιλεία της ανάγεται στην εποχή του Τρωικού Πολέμου.. Μετά τον θάνατο του Έκτορα στον Τρωικό Πόλεμο, η Πενθεσίλεια ήρθε να βοηθήσει τους Τρώες επικεφαλής στρατού από Αμαζόνες. Σύμφωνα με κάποια εκδοχή είχε αναγκασθεί να εγκαταλείψει τη χώρα της μετά από κάποιο φόνο που διέπραξε άθελά της, ή ήθελε να εξαγοράσει το κρίμα. Συγκεκριμένα, είχε σκοτώσει κατά λάθος την αδελφή της στο κυνήγι κι έλπιζε βοηθώντας τους Τρώες, που τους προστάτευε η θεά Άρτεμη, προστάτιδα και του κυνηγιού, ότι θα τη συγχωρούσε η θεά.
Ο βασιλιάς της Τροίας, Πρίαμος, δέχθηκε την Πενθεσίλεια σα να ήταν πραγματική κόρη του και ετοίμασε πλούσιο τραπέζι γι' αυτή. Η Πενθεσίλεια και οι Αμαζόνες της διακρίθηκαν στη μάχη. Κυνήγησαν τον εχθρό μέχρι τα πλοία του, αλλά τελικώς η Πενθεσίλεια τραυματίσθηκε θανάσιμα από τον Αχιλλέα. Ο θάνατος της Πενθεσίλειας περιγράφεται με λεπτομέρεια στις «Ηρωίδες» του Οβιδίου και την Αινειάδα του Βιργιλίου:
"Προς το τέλος του Τρωικού Πολέμου ο Αχιλλέας βρέθηκε αντιμέτωπος με την Πενθεσίλεια, που πολεμούσε φορώντας πολεμική μάσκα και του έριξε το κοντάρι της, το οποίο έγινε κομμάτια μόλις χτύπησε στην ασπίδα του Αχιλλέα. Η Πενθεσίλεια έριξε και δεύτερο κοντάρι, αλλά ούτε και τότε τον πλήγωσε. Ο Αχιλλέας τότε κατόρθωσε να την τραυματίσει θανάσιμα στο στήθος, οπότε πήγε κοντά της και έβγαλε τη μάσκα της. Η συγκίνηση του ήρωα ήταν τότε καταφανής σε όλους. Η ομορφιά της Πενθεσίλειας τον γέμισε μελαγχολία και όσοι ήταν παρόντες δεν είχαν καμιά αμφιβολία ότι ο Αχιλλέας είχε εκείνη τη στιγμή ερωτευθεί τη γυναίκα που σε λίγο θα πέθαινε.
Αλλά ο Θερσίτης, ακόμα και την τραγική αυτή ώρα, αισθάνθηκε την ανάγκη να περιγελάσει τον Αχιλλέα, έμπηξε μάλιστα και το κοντάρι του μέσα στο μάτι της Πενθεσίλειας. Τότε ο ήρωας, έξαλλος από θυμό, σηκώθηκε και τον σκότωσε με γροθιές «εν βρασμώ ψυχής». Στη συνέχεια, σήκωσε απαλά τη βασίλισσα και την έβγαλε από το πεδίο της μάχης. Το σώμα της, μαζί με τα πτώματα 12 άλλων Αμαζόνων, τα παρέδωσαν με ολόκληρο τον οπλισμό τους στους Τρώες. Κι αυτοί τα έκαψαν και έθαψαν τις στάχτες με όλες τις τιμές".
