Διαβάζω στο facebook αναρτήσεις φίλων και γνωστών. Μετράνε τα Χριστούγεννα που έζησαν χωρίς τον μπαμπά ή τη μαμά τους. Για κάποιους ξέρ...
Διαβάζω στο facebook αναρτήσεις φίλων και γνωστών. Μετράνε τα Χριστούγεννα που έζησαν χωρίς τον μπαμπά ή τη μαμά τους. Για κάποιους ξέρω, για άλλους τώρα μαθαίνω. Και λυπάμαι. Από την άλλη, σκέφτομαι πόσες αναμνήσεις έχουν από το αγαπημένο τους πρόσωπο.
Πόσες γιορτές πρόλαβαν να ζήσουν μαζί του πριν εκείνος ή εκείνη πεθάνει. Πόσο τους λείπει τώρα που οι ίδιοι μεγάλωσαν και έγιναν μαμάδες ή μπαμπάδες. Πώς θα ήταν η ζωή τους εάν οι γονείς τους ήταν ακόμα εδώ, παρόντες; Γιατί έτσι μετριέται. Με την παρουσία. Γιατί υπάρχουν γονείς που είναι εδώ αλλά όχι παρόντες.
Που δεν ξέρω εάν θα λείψουν και σε ποιους όταν πια δεν θα ζουν. Σκληρό εκ μέρους μου; Έτσι όμως δεν είναι; Οι μέρες αυτές που διανύουμε είναι στενάχωρες για πολλούς από εμάς. Η απώλεια γίνεται πιο βαθιά, κόβει και πονάει όταν όλα γύρω σου φωνάζουν χαρά, ευτυχία, οικογένεια.
Σε αυτούς τους φίλους του facebook θα ήθελα να πω μόνο ένα: Να είσαι ευγνώμων για όσα έζησες μαζί με τη μαμά και τον μπαμπά σου. Να είσαι ευγνώμων που πήρες τόσα από αυτούς, τα καλά και τα κακά τους. Νομίζω όμως ότι τα καλά τους έχουν θεριέψει πια μέσα σου.
Αυτό και μια μεγάλη αγκαλιά.
www.allyou.gr
