Του Paulo Coelho Είναι ίδιον της ανθρώπινης φύσης να κρίνουμε πάντα τους άλλους με μεγάλη αυστηρότητα και, όταν οι ανοησίες που κάνουμ...
Του Paulo Coelho
Είναι ίδιον της ανθρώπινης φύσης να κρίνουμε πάντα τους άλλους με μεγάλη αυστηρότητα και, όταν οι ανοησίες που κάνουμε έρχονται στο φως, πάντα να βρίσκουμε μια δικαιολογία για το κακό που κάναμε ή να κατηγορούμε άλλους για τα δικά μας σφάλματα.
Στη συνέχεια ακολουθούν ιστορίες διαφόρων παραδόσεων για τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος εξαπατά τον εαυτό του:
Πλούτος στον άλλο κόσμο
Στον πάστορα άρεσε να κηρύττει στο εκκλησίασμά του τη σημασία της ένδειας. Κατ' εκείνον, το Ευαγγέλιο έλεγε ότι οι πλούσιοι αυτού του κόσμου ήταν καταδικασμένοι σε μεταθανάτια δυστυχία και βάσει αυτού του επιχειρήματος ζητούσε όλο και περισσότερα χρήματα από τους πιστούς.
Μια μέρα κάποιος από το εκκλησίασμά του τού ζήτησε να τον συναντήσει μετά τη λειτουργία. Μόλις έμειναν μόνοι, ο άντρας είπε:
"Είναι αλήθεια ότι εκείνος που είναι φτωχός σε αυτόν τον κόσμο θα είναι πλούσιος στον Παράδεισο;".
"Βεβαίως και είναι".
"Επειδή η εκκλησία είναι πλούσια και εγώ είμαι φτωχός, χρειάζομαι δέκα χρυσά νομίσματα. Όταν θα γίνω πλούσιος στον ουρανό θα ξεπληρώσω το χρέος μου".
Χωρίς να διστάσει, ο πάστορας έβγαλε δέκα χρυσά νομίσματα από το σεντούκι του σκευοφυλακίου. "Τι θα κάνεις με τα χρήματα αυτά;"
"Θα ξεκινήσω μια επιχείρηση".
Ο πάστορας ξαναέβαλε τα νομίσματα στο σεντούκι.
"Είσαι άνθρωπος με ικανότητες, θα δουλέψεις πολύ, η επίχείρησή σου θα σου αποφέρει κέρδη και τελικά θα πλουτίσεις. ατά συνέπεια, μετά το θάνατό σου θα είσαι φτωχός και δεν θα μπορείς να ξεπληρώσεις το χρέος σου. Καλύτερα λοιπόν να αφήσεις τα πράγματα ως έχουν".
Νηστεία προς τιμήν του Σίβα
Ένας λύκος περπατούσε στο δάσος, όταν έφθασε σε ένα ναό αφιερωμένο στο θεό Σίβα. "Κυνηγάω σχεδόν μια ολόκληρη ημέρα και δεν έχω πιάσει τίποτα. Μήπως αυτός είναι οιωνός; Ίσως πρέπει να εκμεταλλευτώ τη σημερινή ημέρα και να νηστέψω προς τιμήν του Σίβα".
Κάθισε λοιπόν πλάι στο ναό για να διαλογιστεί.
Αυτό το οποίο δεν γνώριζε ο λύκος ήταν ότι ο Σίβα τον παρακολουθο΄θσε. Για να δοκιμάσει την ειλικρίνειά του, μεταμορφώθηκε σε προβατίνα και παρουσιάστηκε μπροστά στο ναό.
Ο λύκος, πιάνοντας τη μυρωδιά του θηράματος που τόσο ονειρευόταν, βγήκε από την έκστασή του και όρμησε στη λεία. Η προβατίνα όμως αντιστάθηκε στις επιθέσεις του με πρωτοφανή ευκινησία. Μετά από σχεδόν μισή ώρα προσπάθειας, ο λύκος παραιτήθηκε και επέστρεψε στον διαλογισμό του παρηγορώντας τον εαυτό του με την εξής σκέψη:
"Είμαι ένα πιστό ζώο. Δεν έσπασα τη νηστεία μου προς τιμήν του Σίβα".
Το άλογο και το πεπρωμένο του
Ένας αγγελιοφόρος είχε αναλάβει μια επείγουσα αποστολή σε μια μακρινή πόλη. Σέλωσε το άλογό του και έφυγε καλπάζοντας. Έχοντας προσπεράσει διάφορα χάνια όπου πάντα ταΐζονταν τα ζώα, το άλογο σκέφτηκε:
"Δεν έχουμε σταματήσει για φαγητό σε στάβλους και αυτό σημαίνει ότι δεν μου φέρονται πια σαν άλογο, αλλά σαν σε άνθρωπο. Όπως όλοι οι άνθρωποι πιστεύω ότι θα φάω στην επόμενη μεγάλη πόλη".
Άφηναν όμως πίσω τους τις μεγάλες πόλεις τη μία μετά την άλλη και ο αναβάτης του συνέχιζε το ταξίδι. Το άλογο άρχισε λοιπόν να σκέφτεται:
"Ίσως δεν έχω μεταμορφωθεί σε άνθρωπο, αλλά σε άγγελο, γιατί οι άγγελοι δεν χρειάζονται ποτέ τροφή".
Τέλος, έφτασαν στον προορισμό τους και το ζώο οδηγήθηκε στον στάβλο όπου καταβρόχθισε λαίμαργα το σανό που βρήκε εκεί.
"Γιατί να πιστέψω ότι τα πράγματα αλλάζουν όταν δεν ακολουθούν τη συνηθισμένη τους πορεία;", έλεγε στον εαυτό του. "Δεν είμαι ούτε άνθρωπος ούτε άγγελος, απλώς ένα πεινασμένο άλογο".
