Του Paulo Coelho Μερικοί μαθητές με ρωτούν συνέχεια που βρίσκεται η αλήθεια, είπε ο Μάαλ-Ελ. Μια μέρα λοιπόν αποφάσισα να δείξω με το ...
Του Paulo Coelho
Μερικοί μαθητές με ρωτούν συνέχεια που βρίσκεται η αλήθεια, είπε ο Μάαλ-Ελ. Μια μέρα λοιπόν αποφάσισα να δείξω με το δάχτυλό μου προς μια τυχαία κατεύθυνση, προσπαθώντας έτσι να εξηγήσω ότι αυτό που έχει σημασία είναι να ακολουθεί κανείς κάποιο δρόμο και όχι να τον σκέφτεται. Αντί να κοιτάξει προς την κατεύθυνση που του έδειχνα, ο άνθρωπος που μου έκανε την ερώτηση άρχισε να εξετάζει το δάχτυλό μου, προσπαθώντας να ανακαλύψει που ήταν κρυμμένη η αλήθεια.
Όταν οι άνθρωποι αναζητούν έναν δάσκαλο, πρέπει να αναζητούν εμπειρίες που μπορούν να τους βοηθήσουν να αποφεύγουν ορισμένα εμπόδια. Δυστυχώς, όμως, η πραγματικότητα είναι διαφορετική: Χρησιμοποιούν το νόμο της ελάχιστης προσπάθειας, προσπαθώντας να βρουν απαντήσεις για τα πάντα. Όποιος επιθυμεί να επωφεληθεί από τον κόπο του δασκάλου του για να εξοικονομήσει δυνάμεις δεν θα φτάσει ποτέ πουθενά και τελικά θα απογοητευτεί. Όποιος μελετήσει λίγο την ιστορία του Βούδα θα προσέξει ότι, αφού έφτασε στην φώτιση, αφοσιώθηκε στο να βοηθά τους μαθητές του να αναπτύξουν τις απαραίτητες δυνατότητες για να φτάσουν στην πολυπόθητη γαλήνη του πνεύματος.
Όποιος διαβάσει τα Ευαγγέλια θα προσέξει ότι όλες σχεδόν οι διδαχές του Ιησού γίνονται σε δύο περιστάσεις: ενώ ταξιδεύει ή γύρω από ένα τραπέζι. Κανένας ναός. Κανένα προεπιλεγμένο μέρος. Καμία πολύπλοκη και δύσκολη πρακτική. Οι Απόστολοι πρόσεχαν αυτό που έλεγε ενώ περπατούσε ή έτρωγε –κάτι που κάνουμε κάθε μέρα στη ζωή μας γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δεν δίνουμε καμία αξία στα πολλά διδάγματα που κρύβει η καθημερινότητα.
Σκεφτόμαστε ότι μόνο οι γίγαντες της πίστης και της θέλησης έχουν πρόσβαση στα ιερά πράγματα και πιστεύουμε ότι αυτό που κάνουμε εμείς είναι υπερβολικά φτωχό και δεν θα γίνει αποδεκτό με χαρά από τον Θεό. Αναζητώντας τα όνειρα και τα ιδανικά μας, πολλές φορές βάζουμε σε δυσπρόσιτα μέρη όλα όσα βρίσκονται μέσα στα χέρια μας.
Όταν ανακαλύψουμε το λάθος, αντί να χαρούμε επειδή κατανοήσαμε το σφάλμα μας, αφήνουμε τον εαυτό μας να κατακλυστεί από τύψεις επειδή κάναμε λάθος βήματα, επενδύσαμε την ενέργειά μας σε μάταιη αναζήτηση και προκαλέσαμε αποστροφή σε αυτούς που επιθυμούσαν την ευτυχία μας. Και έτσι, ολέθρια, πλησιάζουμε τους «δασκάλους» και τους «γκουρού» για να ανακτήσουμε το χαμένο μας χρόνο. Δεν είναι ακριβώς έτσι: Παρόλο που ο θησαυρός είναι θαμμένος σπίτι σου, θα τον ανακαλύψεις μόνο όταν απομακρυνθείς.
Εάν ο Πέτρος δεν είχε βιώσει τον πόνο της άρνησης, δεν θα είχε επιλεγεί ως επικεφαλής της Εκκλησίας. Εάν ο άσωτος υιός δεν είχε εγκαταλείψει τα πάντα, δεν θα τον είχε υποδεχτεί ποτέ ο πατέρας του με μια γιορτή. Εάν ο Βούδας δεν είχε επιδιώξει να ζήσει μια ζωή με θυσίες για πολλά χρόνια, δεν θα είχε ποτέ συνειδητοποιήσει την απόλαυση της χαράς.
Υπάρχουν ορισμένα πράγματα στις ζωές μας με μια σφραγίδα η οποία γράφει: «Θα καταλάβεις την αξία μου μόνο όταν με χάσεις και με ξαναβρείς». Μην προσπαθείτε να συντομεύσετε αυτόν τον δρόμο. Μια παλιά μαγική παροιμία λέει: «Όταν ο μαθητής είναι έτοιμος, ο δάσκαλος εμφανίζεται». Με τη σκέψη αυτή, πολλοί άνθρωποι περνούν όλη τους τη ζωή προετοιμαζόμενοι για αυτήν τη συνάντηση.
Όταν συναντούν τον δάσκαλο, παραδίδονται απόλυτα για μέρες, μήνες ή χρόνια. Ανακαλύπτουν τελικά ότι ο δάσκαλος δεν είναι το τέλειο ον που φαντάζονταν, αλλά ένας άνθρωπος όπως όλοι οι άλλοι, ο ρόλος του οποίου είναι να μοιραστεί αυτό που έμαθε. Μόλις ο μαθητής ανακαλύψει ότι έχει μπροστά του έναν κανονικό άνθρωπο, αισθάνεται πληγωμένος. Έτσι, απελπίζεται και σκέφτεται να εγκαταλείψει την αναζήτηση, ενώ στην πραγματικότητα με αυτόν τον τρόπο λειτουργούν τα πράγματα και αυτό μας επιτρέπει να χαράξουμε το δικό μας δρόμο.
Ο Εντέλνιτον Λαμπιάο έδωσε μια πολύ καλύτερη εκδοχή αυτής της μαγικής παροιμίας: «Όταν ο μαθητής είναι έτοιμος, ο δάσκαλος εξαφανίζεται».
