Μακάρι να μπορούσαμε να πάμε εκεί… χθες Το έχουμε συνηθίσει, δε μας αρέσει σε καμία περίπτωση -για την ακρίβεια το απεχθανόμαστε-, όμως ...
Το έχουμε συνηθίσει, δε μας αρέσει σε καμία περίπτωση -για την ακρίβεια το απεχθανόμαστε-, όμως μετά από τόσο καιρό το έχουμε συνηθίσει: το να μην μπορούμε να κάνουμε ταξίδια εντός κι εκτός των «τειχών» είναι κάτι που, δυστυχώς, πηγαίνει πακέτο με την πανδημία.
Στο (απολύτως λογικό) πλαίσιο του να τηρούμε στο έπακρο τα μέτρα, λοιπόν, προκειμένου να απαλλαγούμε οριστικά και αμετάκλητα από τον κορονοϊό, μένουμε σπίτι.
Παραλλήλως, όμως, κάνουμε τα όνειρά μας για το τι θα κάνουμε μόλις αρχίσει να γίνεται trend το #κορονοιός_τέλος. Και τι θα κάνουμε; Θα πάμε σε όλους τους επίγειους ελληνικούς Παραδείσους. Ένας εξ αυτών, φυσικά, η Δίβρη (ή Λάμπεια ή Λαμπεία) στην Ηλεία…
900 μέτρα… ιστορίας
Η Δίβρη (για την οικονομία της ηλεκτρονικής συζήτησης θα κρατήσουμε αυτό το όνομα, που είναι και το παλαιότερο) είναι κεφαλοχώρι της Ηλείας, «φιγουράρει» λίγο κάτω από τα 1.000 μέτρα και κουβαλά σημαντικότατη ιστορία.
Λόγω του ότι βρίσκεται στα ορεινά και η πρόσβαση στο χωριό μόνο εύκολη δεν είναι -το ακριβώς αντίθετο: είναι εξαιρετικά δύσβατο ακόμα και σήμερα, πόσω μάλλον στο παρελθόν-, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας η παρουσία των κατακτητών ήταν απειροελάχιστη. Αυτό συνετέλεσε στην οικονομική και πνευματική άνθηση της περιοχής, με τη Δίβρη να προσφέρει κατά καιρούς αγωνιστές στον Αγώνα για την απελευθέρωση του Έθνους.
Είναι χαρακτηριστικό πως οι νερόμυλοι που λειτουργούσαν στο διβριώτικο ποτάμι μετατράπηκαν σε μπαρουτόμυλους, βοηθώντας τα μέγιστα κατά την επανάσταση.
Πέραν τούτου, είναι ευρέως γνωστό πως η Μονή της Ζωοδόχου Πηγής λειτουργούσε κατά την Τουρκοκρατία σαν κρυφό σχολείο, παράγοντας σημαντικότατο εκπαιδευτικό έργο. Σήμερα η μονή είναι ανοιχτή για τους φιλομαθείς επισκέπτες (εξυπακούεται πως μιλάμε για την προ-covid εποχή, της «κανονικότητας»).
Πέτρινες βρύσες, υπέροχα αρχοντικά, το ελατοδάσος των ονείρων μας
Κι από την ιστορική αναδρομή στο εντυπωσιακό, αισθητικά, σήμερα: στη Δίβρη θα συναντήσει κανείς ορισμένα από τα πιο χαρακτηριστικά σπίτια πελοποννησιακής αρχιτεκτονικής. Τα παλιά αρχοντικά είναι καμωμένα από εκπληκτική πέτρα, και συνήθως τα κτίρια έχουν δύο ή τρεις ορόφους. Τα περισσότερα σπίτια, μάλιστα, έχουν τετράριχτη σκεπή με κεραμίδια, κάτι που προσδίδει μια θελκτική ομοιομορφία στον οικισμό.
Το δροσιστικό soundtrack που συνοδεύει κάθε βήμα μας στο χωριό είναι ο ήχος που παράγουν οι πέτρινες βρύσες με το κελαρυστό τρεχούμενο νερό. Πιο γνωστές εξ αυτών είναι εκείνες του Μοριού, του Γαβροβίκου και του Κοσμόπουλου.
Ορισμένα από τα πράγματα που αξίζει πραγματικά να επισκεφτούμε στον συγκεκριμένο ορεινό οικισμό της Ηλείας είναι σίγουρα το δημοτικό σχολείο και το Παρθεναγωγείο, ενώ και το γυμνάσιο-λύκειο έχει τη… χάρη του.
Ο επιβλητικός ναός της Αγίας Τριάδας, όπως και αυτοί του Αγίου Νικολάου και της Αγίας Μαρίνας είναι must, ενώ αποτελεί τουριστικό έγκλημα το να μην πάει κάποιος στο «διαβόητο» Λοζίσο, το κατάφυτο ξέφωτο με πανοραμική θέα που κόβει την ανάσα.
Τέλος, κάθε επίσκεψη στην ιστορική Δίβρη θα ήταν ημιτελής αν δεν ολοκληρωνόταν με μία μοναδική εμπειρία, από εκείνες που τις θυμόμαστε για πάντα: το φημισμένο, και μαγευτικό ελατοδάσος που μας περιμένει μετά το τέλος του ασφαλτροστρωμένου δρόμου (και έπειτα από λίγο βατό χωματόδρομο) είναι το «απτό» όνειρο κάθε ταξιδιώτη που αναζητά ηρεμία κι ένα ξεχωριστό μέρος για να κάνει τον περίπατό του.
Ειδικά το σημείο που τα έλατα αγγίζουν τα ψηλότερα σπίτια των λιγοστών (500 άτομα περίπου) μονίμων κατοίκων μοιάζει με πίνακα φιλοτεχνημένο από ταλαντούχο ζωγράφο. Εν ολίγοις, όπως προείπαμε, ναι: το έχουμε συνηθίσει. Ταξίδια για την ώρα δεν θα κάνουμε.
Όταν βλέπουμε, όμως, μέρη όπως η Δίβρη γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο το να πειθαρχήσουμε…
