Αυτό που έγινε χθες στην Άγκυρα είναι σημαντικό για τους εξής λόγους: Η Ελλάδα δια στόματος του ΥΠΕΞ Νίκου Δένδια ξεκαθάρισε το πλαίσιο τ...
Εκτός από τον «διεθνή παράγοντα», στην πολιτική πίεση πρωταγωνιστεί και το εγχώριο υπηρετικό προσωπικό του «διεθνούς παράγοντα» καλλιεργώντας συστηματικά κλίμα φόβου και ηττοπάθειας στην ελληνική κοινωνία.
Η σημερινή ηγεσία της Τουρκίας από την πλευρά της καλλιεργεί συστηματικά και στο εσωτερικό της και στην διεθνή κοινότητα την εικόνα ενός «ελέφαντα» που βλέπει την Ελλάδα σαν «μυρμήγκι».
Διαβάζω από χθες την «κριτική» ότι η στάση Δένδια είναι «επικοινωνιακό σόου».
Η διεθνής διπλωματία είναι πολλά, ανάμεσά τους και επικοινωνία.
Ενίοτε είναι και «σόου» που παράγει πολιτικά αποτελέσματα.
Βλέποντας την συνέντευξη Δένδια-Νταβούτογλου μου ήρθε στο μυαλό το περίφημο «debate της κουζίνας» ανάμεσα στον Χρουστσώφ και τον Νίξον, στην Διεθνή Έκθεση της Μόσχας στις 24 Ιουλίου 1959. Άλλα τα μεγέθη προφανώς, άλλα τα «επίδικα», αλλά το ίδιο κλίμα.
Κλίμα αντιπάλων που ο ένας δεν φοβόταν τον άλλον.
Προφανώς η Τουρκία δεν μας φοβάται.
Προφανώς χθες δόθηκε το μήνυμα ότι δεν την φοβόμαστε και εμείς.
Αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική βάση για να υπάρξει ειλικρινής διάλογος για το ένα και μοναδικό θέμα που πρέπει να διευθετηθεί και είναι η οριοθέτηση ΑΟΖ.
Πάνω σε αυτή τη βάση πρέπει να ενωθούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις, όπως είναι ενωμένη η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, πάνω και πέρα από ιδεολογικές και κομματικές διαφορές.
Χθες λοιπόν, δόθηκαν οι σωστές απαντήσεις προς όλες τις κατευθύνσεις.
Τις έδωσε ο Υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη που λέγεται Νίκος Δένδιας, ανήκει στην Νέα Δημοκρατία και δεν έχω τον παραμικρό δισταγμό να τον χειροκροτήσω.
Γιατί στο σχολείο που έμαθα τα λίγα πολιτικά γράμματα που ξέρω, οι δάσκαλοί μας, από το πρώτο κιόλας μάθημα, μας μοίρασαν από ένα ζευγάρι μπλε γυαλιά και μας είπαν ότι με αυτά και μόνο με αυτά θα διαβάζουμε το μάθημα της Πατρίδας.
