Του Γιώργου Φάκου Το ότι είμαστε ο τελευταίος νομός της χώρας που συνεχώς οδεύει προς τον πάτο [χωρίς ακόμη να τον έχει φτάσει] είναι γν...
Του Γιώργου Φάκου
Το ότι είμαστε ο τελευταίος νομός της χώρας που συνεχώς οδεύει προς τον πάτο [χωρίς ακόμη να τον έχει φτάσει] είναι γνωστό και μόνο όσοι κρατούν σφαλιστά τα μάτια τους [λόγω κομματικών επιλογών] δεν το βλέπουν. Οι υπόλοιποι φυσικά το βλέπουν αλλά με απάθεια το αντιμετωπίζουν αφού η κύρια ενασχόλησή τους στο facebook, και σε άλλα social media, δεν τους επιτρέπει να ασχοληθούν με κάτι άλλο, έστω αν αυτό αφορά τη δική τους ζωή όπως και των παιδιών τους.
Θα πει κάποιος ότι αυτά τα έχω ξαναγράψει. Φυσικά τα έχω ξαναγράψει και προφανώς θα συνεχίζω να τα γράφω μη τυχόν και κάποια στιγμή [που δεν είμαι αισιόδοξος] αλλάξει κάτι.
Μπορεί να είμαστε λίγοι αυτοί που τα γράφουμε, αλλά θα συνεχίσουμε.
Το πρόβλημα ξεκινάει από το πολιτικό προσωπικό της χώρας, το οποίο ενδιαφέρεται μόνο για την πολιτική καρέκλα, απευθυνόμενο σ έναν κόσμο που, όπως προαναφέρω, είναι απαθής στα όσα συμβαίνουν ή δεν συμβαίνουν. Και όταν γράφω "πολιτικό προσωπικό", αναφέρομαι σε βουλευτές και αυτοδιοικητικούς του νομού!
Χθες, μετά από κάποια χρόνια, συναντήθηκα με τον πρώην Νομάρχη Ηλείας, Τάκη Δημητρουλόπουλο με τον οποίο είχαμε την ευκαιρία να θυμηθούμε παλιές ιστορίες που αφορούσαν το νομό, σε μια εποχή που το πολιτικό προσωπικό της Ηλείας, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο ποσοστό του, είχε μια διαφορετική αντίληψη και κουλτούρα, με αποτέλεσμα μέσα από συμφωνίες, αντιπαραθέσεις και διαξιφισμούς σε κάποιες περιπτώσεις, οδηγούνταν σε θετικά αποτελέσματα.
Οχι, ότι τότε δεν υπήρχαν κι εκείνοι που κύριο μέλημά τους ήταν η πολιτική τους επιβίωση, όμως ήταν λίγοι και δεν αλλοίωναν το τότε θετικό αποτέλεσμα.
Ρώτησα, λοιπόν, τον Τάκη γιατί σήμερα το πολιτικό προσωπικό του νομού έχει αντιλήψεις τέτοιες που περισσότερο κακό κάνουν παρά καλό και μου έδωσε μια απάντηση που ομολογώ δεν την είχα σκεφτεί. Οτι το τότε πολιτικό προσωπικό προερχόταν από κοινωνικούς αγώνες, κάτι που δεν ισχύει για το σημερινό.
Αξίζει να σημειώσω εδώ ότι την ρήση του Τάκη Δημητρουλόπουλου "Η Ηλεία μία πόλη" υιοθέτησα από τη πρώτη στιγμή που την είπε [στις αρχές του 2000] και όπως έχετε δει την αναφέρω πολύ συχνά. Για μένα, ο νομός Ηλείας είναι μια αλυσίδα όπου κάθε κρίκος της είναι ο κάθε δήμος. Αν, λοιπόν, ένας δήμος κάνει λάθη η αλυσίδα θα σπάσει και το αποτέλεσμα θα είναι ολέθριο για το νομό μας.
Δεν μπορεί, δηλαδή, ο κάθε δήμος να κοιτάει μόνο τα "δικά" του και να μην ασχολείται με ζητήματα που αφορούν όλο το νομό και κατά προέκταση και τους πολίτες του δήμου του, όπως για παράδειγμα ο δρόμος φονιάς της Πατρών-Πύργου ή τα θέματα των νοσοκομείων κλπ.
Θα θυμάστε βέβαια τις... επαναστατικές δηλώδεις δημάρχων, τη πρώτη ημέρα που εκλέχθηκαν, για τις ενέργειες που θα κάνουν ώστε να πιέσουν για την κατασκευή του δρόμου - δηλώσεις που έμειναν δηλώσεις, με αποτέλεσμα να μείνει μόνος του ο Τάκης Αντωνακόπουλος να φωνάζει και τελικά να αποτελέσει το "κακό παιδί" του υπουργείου Υποδομών, που τον απέκλεισε από σύσκεψη. Το τραγικό ήταν ότι οι υπόλοιποι συνάδελφοί του τον "άδειασαν" στην κυριολεξία. Κι αυτό για να μη... χαλάσουν τις σχέσεις τους με την κυβέρνηση και δεν πάρουν καμιά χρηματοδότηση να φτιάξουν κανένα δρομάκι, λες και στη Πατρών-Πύργου δεν σκοτώνεται κόσμος από όλους τους δήμους!
Αλλά το ίδιο δεν έγινε και με τις Πανεπιστημιακές Σχολές;
Φυσικά και δεν θέλω να γίνω υποστηρικτής του δημάρχου Πύργου, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να λέμε τα πράγματα όπως είναι. Αν αυτά δεν αρέσουν σε αντιπολιτευόμενους, γιατί θα πρέπει να με ενδιαφέρει;
Διότι και οι αντιπολιτευόμενοι των δήμων δεν ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο παρά μόνο πώς θα "ρίξουν" τους δημάρχους για να πάρουν αυτοί την 'καρέκλα'. Και στη βάση αυτή μόνο να κατηγορούν ξέρουν. Αλλά αυτό που δεν ξέρουν είναι ότι οι πολίτες έχουν κουραστεί από τέτοιους είδους πρακτικές.
Δε λέω ότι δεν πρέπει να ασκείται κριτική. Φυσικά πρέπει να ασκείται στους κατέχοντες θέση εξουσίας και μάλιστα σκληρή. Αλλά η κριτική να έχει μια βάση και να οφείλεται στο να γίνεται καλύτερος ο κατέχων την εξουσία -όχι να του γίνεται κριτική διότι ακόμη κάποιοι δεν μπορούν να χωνέψουν την συντριπτική ήττα που υπέστησαν!!!
Αλλά ζητήματα που βλάπτουν το νομό υπάρχουν και σε βουλευτικό επίπεδο. Μη νομίζει κανείς ότι οι βουλευτές του κυβερνόντος κόμματος στην Ηλεία έχουν τις καλύτερες σχέσεις μεταξύ τους. Το κακό γι' αυτούς είναι ότι στην Αθήνα τα γνωρίζουν και γελούν. Φανταστείτε, λοιπόν, πόσο πολύ σοβαρά μας παίρνουν στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Το είπε ο κ. Τζαβάρας, "Δεν έχουμε φίλους της Ηλείας" και αντί όλοι να συνεννοηθούν τι θα κάνουν για να βρούμε συμμάχους αναλλώνονται σε φτηνά δελτία Τύπου και κάτι... τηλεφωνικές επικοινωνίες και από κάτω τους βαρούν παλαμάκια κάποιοι ανεγκέφαλοι! ΄
Επιβραβεύουν την ανοησία!!!
Διότι ποτέ δεν είδα από συναντήσεις τους και τηλεφωνικές τους επικοινωνίες να λύνεται κάποιο πρόβλημα. Οχι μόνο δεν λύνεται, αλλά απεναντίας πολλαπλασιάζονται. Αλλά τι περιμένετε όταν υπήρξε βουλευτής που είπε το εξής καταπληκτικό: "βρίστε με όσο θέλετε, αλλά μη με ξεχάσετε όταν πάτε στη κάλπη";
Η ανοησία στο μεγαλείο της!!!
Βέβαια, έχουν μια συγκεκριμένη, διαχρονική, απάντηση για την δική τους ανεπάρκεια: "Για όλα φταίνε οι Αχαιοί"!!! Κι έτσι, νομίζουν ότι παίρνουν συγχωροχάρτι!!!
Στην Ηλεία κάποιοι τρέχουν μόνοι τους και βγαίνουν δεύτεροι!!!
Οσο για τους Ηλείους Περιφερειακούς συμβούλους, άλλη ιστορία αυτοί. Οι φιλοδοξίες κάποιων τους έχουν οδηγήσει να λένε τα χειρότερα για τους συναδέλφους τους, ασχολούμενοι και με τη προσωπική τους ζωή, προκειμένου να τους πλήξουν πολιτικά. Είναι οι ίδιοι που όλο δηλώσεις κάνουν, όλο "τρέχουν"... αλλά μόνο για να εμφανίζονται στα social media.
Αποτέλεσμα υπό του μηδενός!!!
Θα θυμάστε βέβαια την εκπομπή που έγινε από τον Ευτύχη για το νομό Ηλείας. Βγήκαν τότε κάποιοι να δηλώσουν [που αλλού; στο facebbok] την.. θλίψη τους για τα όσα παρουσίασε τότε η εκπομπή. Λες και αυτοί ζουν σε άλλο πλανήτη, σαν να μην είχαν δει ή ακούσει τίποτα.
Ε, λοιπόν, για όσα αναφέρω παραπάνω εμείς ευθυνόμαστε κατά πρώτο λόγο.
Το να ρίχνουμε ευθύνες αριστερά-δεξιά δεν μας απαλλάσει από τις δικές μας, βαρύτατες ευθύνες, αφού με απάθεια τα αντιμετωπίζουμε όλα.
Και πολύ συμφωνώ με την ανάρτηση του φίλου μου Ανδρέα Αλεξανδρόπουλου στις 7 Φεβρουαρίου.
Διαβάστε την:
