Η πιο διάσημη φωνή του ελληνικού ποδοσφαίρου έφυγε χθες σε ηλικία 87 ετών χτυπημένη από τον κορονοϊό. Κανείς όμως δεν μπορεί να ξεχάσει ...
Δεκαετία του 1990, Γήπεδο Νέας Σμύρνης, Πανιώνιος-Εθνικός. Όσο το παιχνίδι πήγαινε καλά για τους κυανέρυθρους, οι χαρακτηριστικές ιαχές του Εθνικάρα έφερναν χαμόγελα σε όλο τον κόσμο. Καθώς όμως το ματς άρχισε να στραβώνει, η φιλική διάθεση αντικαταστάθηκε με γκρίνια, μίρλα και «άσε μας και εσύ ρε Εθνικάρα». Εκείνος πάλι δεν έχανε ποτέ το χαμόγελό του.
Ζούσε για να βρίσκεται στο γήπεδο – το όποιο γήπεδο.
«Α, ρε Εθνικάρα» σε ένταση που μόνο τα μεγάφωνα θα μπορούσαν να δώσουν. Κανείς ποτέ δεν κατάλαβε το πού ακριβώς έκρυβε αυτή τη φωνή μπασοβαρύτονου ο κατά κόσμον Γιάννης Ματζουράνης.
Ίσως, ήταν το πραγματικό πάθος που ένιωθε για το πιο όμορφο παιχνίδι του κόσμου. Ίσως, πάλι ήταν απλά μια έμφυτη και σπάνια ικανότητα. Σε κάθε περίπτωση, ο Εθνικάρας υπήρξε για δεκαετίες ένα σύμβολο.
Διαβάστε περισσότερα στο www.oneman.gr
