Γράφει ο Λευτέρης Βαρουξής. Η περιπέτεια ενός συνανθρώπου μας, ενός από αυτούς που φυλάττουν Θερμοπύλες - καθώς έχουν επιλέξει να μείνο...
Η περιπέτεια ενός συνανθρώπου μας, ενός από αυτούς που φυλάττουν Θερμοπύλες - καθώς έχουν επιλέξει να μείνουν στα ορεινά χωριά τους, αυτά που απειλούνται με ερήμωση - είναι η αφορμή για αυτές τις σκέψεις.
Την περασμένη Κυριακή ένας ηλικιωμένος στην περιοχή της Ανδρίτσαινας έφτασε κοντά στο θάνατο, καθώς, όταν αισθάνθηκε έντονα αναπνευστικά προβλήματα, χρειάστηκε να διανύσει μια χιλιομετρική απόσταση μέχρι την Αρκαδία , προκειμένου να τύχει ιατρικής βοήθειας .
Το Κέντρο Υγείας της περιοχής παραμένει κλειστό τα Σαββατοκύριακα, οπότε για να λάβει κάποιος ακόμα και τις πρώτες βοήθειες – πόσο μάλλον σε μια δύσκολη ιατρικά περίπτωση - χρειάζεται να… ξενιτευτεί.
Κάθε φορά που επισκέπτομαι την όμορφη Ανδρίτσαινα, σε κάθε συζήτηση το πρώτο που ακούω είναι αυτό: «Γιατρό θέλουμε κι όλα τα άλλα θα γίνουν».
Πρόσφατα πληροφορηθήκαμε πως το κέντρο Υγείας, που καλύπτει υγειονομικά περισσότερα από 50 χωριά, θα ενισχυθεί με ένα σημαντικό ποσό και θα αναβαθμιστεί η υλικοτεχνική του υποδομή. Μια απόφαση στην σωστή κατεύθυνση. Αρκεί όμως; Φυσικά όχι.
Γιατρό τα Σαββατοκύριακα μπορούμε να εξασφαλίσουμε στους ανθρώπους; Θα μου απαντήσει κάποιος: εδώ δεν έχει γιατρούς το νοσοκομείο Πύργου, θα έχει η Ανδρίτσαινα; Και ο Πύργος και η Ανδρίτσαινα και κάθε Κέντρο Υγείας πρέπει να έχει γιατρό.
Δύσκολο; Πολύ!
Αδύνατο;
Πιστεύω πως όχι.
Αν όλοι μαζί οι βουλευτές, οι τοπικοί άρχοντες, οι τοπικές κοινωνίες κι όποιος άλλος μπορεί να συνδράμει το θέσουμε ως κοινό στόχο, θα βρούμε τον τρόπο να κάνουμε ελκυστικό τον τόπο μας, ώστε κάποιοι γιατροί να μας «επιλέξουν».
