Ξεμύτισαν πάλι... Καθρεφτίστηκαν, φόρεσαν το καλό τους βλέμμα και ξεκίνησαν την κάθοδο στον λαό. Οι επίδοξοι δήμαρχοι! Οι ακαταπόνητοι ...
Οι ακαταπόνητοι ευεργέτες, οι πονεμένοι φίλοι του δημότη, οι μαρτυρικοί σταυραετοί της αυτοδιοίκησης!
Άλλος πρώην καθηγητής που βαρέθηκε τα θρανία και είπε να διδάξει εξουσία. Άλλος έμπορος, που μπέρδεψε τον πάγκο με το δημαρχιακό γραφείο. Κι άλλος που απλώς είδε φως στο δημαρχείο και μπήκε.
Κρατούν φανταχτερές μακέτες ανάπλασης (χωρίς άδεια, αλλά με φιλοδοξία), μοιράζουν χειραψίες σαν καραμέλες και υπόσχονται “αλλαγή” με την ίδια σοβαρότητα που υπόσχεται δίαιτα κάποιος μπροστά σε μπουγάτσα.
“Θα καθαρίσουμε τον δήμο!” λένε, αλλά δεν έχουν μαζέψει ούτε τα δικά τους ψίχουλα απ’ το γραφείο.
“Θα δώσουμε φωνή στον πολίτη!” —αρκεί να είναι η δική τους φωνή στο μεγάφωνο.
Τους βλέπεις, κυρίως, στα κοινωνικά δίκτυα.
Έχουν πάντα κάτι να πουν, ακόμη κι αν δεν έχουν τίποτα να πουν.
Λάτρεις της φωτογραφίας, όχι της πράξης. Στρατηγοί χωρίς στράτευμα, που ψάχνουν ψηφοδέλτιο και... ψήφισμα για τον εαυτό τους.
Γιατί για αυτούς, ο δήμος δεν είναι κοινότητα· είναι καρέκλα. Και η πόλη δεν είναι σώμα με ανάγκες· είναι σκηνικό για τα όνειρά τους.
Όνειρα χρυσοποίκιλτα, βελούδινα —και άκρως αφιλόξενα για την αλήθεια.
