Φωτιές… φωτιές… φωτιές… Κι οι αρμόδιοι; Να κάνουν «φφφφφφφ» για να τις σβήσουν. Η Δυτική Ελλάδα [και όχι μόνο] καίγεται ξανά. Οι φλόγες ...
Κι οι αρμόδιοι; Να κάνουν «φφφφφφφ» για να τις σβήσουν.
Η Δυτική Ελλάδα [και όχι μόνο] καίγεται ξανά.
Οι φλόγες καταπίνουν χωράφια, δάση, ζωές. Κι εμείς παρακολουθούμε το ίδιο θέατρο, την ίδια σκηνοθεσία καταστροφής, που επαναλαμβάνεται κάθε καλοκαίρι.
Κανείς δεν φταίει ποτέ για τίποτα. Ούτε για την πρόληψη που δεν έγινε, ούτε για τις περιπολίες που δεν οργανώθηκαν, ούτε για τον εξοπλισμό που δεν αγοράστηκε...
Σ’ αυτή τη χώρα –και σ’ αυτό το νομό– η ευθύνη είναι πάντα «κάπου αλλού».
Μέχρι να ξεσπάσει η επόμενη φωτιά.
Μέχρι να ξαναγίνουμε μάρτυρες του ίδιου εγκλήματος.
Να βλέπουμε τον καπνό να σηκώνεται στον ορίζοντα και να ξέρουμε ότι σε λίγες ώρες το τοπίο θα έχει αλλάξει για πάντα.
Ξέρουμε τι θα πει να καίγεσαι ζωντανός. Το έχουμε ζήσει, το έχουμε θρηνήσει, το έχουμε χαράξει στη μνήμη μας. Κι όμως, κάθε χρόνο η ιστορία ξαναγράφεται. Με τις ίδιες δικαιολογίες, την ίδια ανικανότητα, το ίδιο θράσος.
Κι όταν όλα γίνουν στάχτη, θα βγουν μπροστά στις κάμερες να μας πουν πόσο «έγκαιρα κινητοποιήθηκαν» και πόσο «περιορίστηκε η καταστροφή».
Ο κρατικός μηχανισμός εμφανίζεται πάντα «αιφνιδιασμένος» — λες και οι πυρκαγιές τον Αύγουστο είναι κάτι το εξωτικό και σπάνιο. Οι τοπικοί άρχοντες θα βγουν μπροστά στις κάμερες, θα μιλήσουν για «ακραία φαινόμενα» και μετά θα εξαφανιστούν, αφήνοντας πίσω καμένα χωράφια και ανθρώπους με σταυρωμένα χέρια.
Αλλά εμείς ξέρουμε. Ξέρουμε ότι μπορούσε να έχει αποφευχθεί.
Ξέρουμε ότι δεν έκαναν όσα έπρεπε. Ξέρουμε ότι αύριο πάλι θα καιγόμαστε.
Δεν χρειαζόμαστε άλλα συλλυπητήρια, άλλες υποσχέσεις, άλλες κορδέλες εγκαινίων για «σύγχρονα μέσα πυρόσβεσης» που δεν θα έρθουν ποτέ.
Χρειάζεται αλήθεια, σχέδιο, αποφασιστικότητα.
Αλλιώς, θα συνεχίσουμε να μετράμε στάχτες και να ακούμε το ίδιο παραμύθι: «Κανείς δεν φταίει».
Αλλά μέχρι να βρεθεί κάποιος που θα πει «Φτάνει πια» και να το εννοεί, θα στεκόμαστε μάρτυρες. Μάρτυρες πάλι μιας μεγάλης καταστροφής. Και του χρόνου, ξανά…
