Κάθε καλοκαίρι, το ίδιο παραμύθι – με τον ίδιο δράκο. Στις οθόνες ή στα κοινωνικά δίκτυα, εμφανίζονται οι αιρετοί, με ύφος στρατηγού σε π...
Κι εμείς οι πολίτες, κοιτάμε γύρω μας τις στάχτες και αναρωτιόμαστε: αν αυτή ήταν η μάχη, πώς θα ήταν η ήττα;
Βέβαια, δεν φταίνε ποτέ οι ίδιοι. Γιατί πάντα υπήρχε «προ επιχειρησιακή ετοιμότητα» (μια φράση που ακούγεται πιο πολύ σαν στρατιωτική άσκηση στο πεδίο του Άρη).
Υπήρχε και «λήψη άμεσων μέτρων», σαν αυτά που ακούμε κάθε χρόνο στην Αρχαία Ολυμπία – και μετά βλέπουμε τις φλόγες να στροβιλίζονται γύρω από τα μάρμαρα. Υπήρχε και «θωράκιση» – αυτή η μαγική λέξη που μοιάζει να καλύπτει τα πάντα, εκτός από το προφανές: το ότι στο τέλος όλα καίγονται.
Η ρητορική τους είναι αλάνθαστη: κάθε δήλωση μοιάζει με σενάριο χολιγουντιανής υπερπαραγωγής. Οι ήρωες αιρετοί πολέμησαν «με αυταπάρνηση» απέναντι στη φωτιά. Μόνο που στην ταινία αυτή λείπουν δύο βασικά πράγματα: το happy end και τα δάση.
Η πραγματικότητα είναι πως πίσω από τις λέξεις – «μάχες», «θωράκιση», «άμεσα μέτρα», «επιχειρησιακή ετοιμότητα» – κρύβεται η γύμνια της πρόληψης.
Όσο για το αποτέλεσμα; Στάχτη. Κυριολεκτικά.
Αν συνεχίσουμε έτσι, σύντομα θα χρειαστούμε καινούργιες φράσεις: «Μετα-πυρική αναγέννηση», «Αναπτυξιακή στάχτη», «Πράσινη αποκατάσταση με μαύρο χρώμα». Γιατί, αν μη τι άλλο, στην Ελλάδα δεν μας καίει μόνο η φωτιά. Μας καίει κι αυτή η γλώσσα που έχει μάθει να κάνει τα καμένα… να μοιάζουν με επιτυχία.
