Τα ελληνικά νοικοκυριά ζουν τα τελευταία χρόνια μια διαρκή δοκιμασία. Αυξήσεις στα τρόφιμα και στην ενέργεια, ενοίκια που αγγίζουν δυσθεώρ...
Τα ελληνικά νοικοκυριά ζουν τα τελευταία χρόνια μια διαρκή δοκιμασία. Αυξήσεις στα τρόφιμα και στην ενέργεια, ενοίκια που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, δάνεια που πιέζουν, αβεβαιότητα στην εργασία. Η καθημερινότητα έχει γίνει ένας συνεχής αγώνας επιβίωσης. Και μέσα σ’ αυτό το σκηνικό, ένα ερώτημα αιωρείται σχεδόν βασανιστικά: πού είναι η ελπίδα;
Η αλήθεια είναι πως η ελπίδα δεν κρύβεται πια στα μεγάλα λόγια. Δεν βρίσκεται σε προεκλογικές υποσχέσεις, ούτε σε στατιστικά που δείχνουν «ανάπτυξη».
Για τους περισσότερους, η ελπίδα είναι κάτι πολύ πιο απλό — και γι’ αυτό τόσο πολύτιμο. Είναι το χαμόγελο του παιδιού τους το πρωί, ένα τραπέζι που, έστω και με κόπο, γεμίζει. Είναι η αλληλεγγύη ανάμεσα στους ανθρώπους που καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον χωρίς να χρειάζονται πολλά λόγια.
Γιατί, όσο κι αν το κράτος αδυνατεί να στηρίξει επαρκώς, όσο κι αν οι αριθμοί δεν ευνοούν, η κοινωνία εξακολουθεί να ανασαίνει μέσα από τη συλλογικότητα. Οι γείτονες που βοηθούν, τα κοινωνικά παντοπωλεία, οι εθελοντές που μοιράζουν τρόφιμα, οι άνθρωποι που μοιράζονται ένα πιάτο φαΐ ή ένα χαμόγελο χωρίς αντάλλαγμα — εκεί γεννιέται η ελπίδα.
Η ελπίδα είναι και στις μικρές νίκες. Στο ότι, παρά τις δυσκολίες, οι οικογένειες προσπαθούν να κρατήσουν την αξιοπρέπειά τους. Στο ότι νέοι άνθρωποι επιμένουν να δημιουργούν, να μορφώνονται, να επιστρέφουν στον τόπο τους με ιδέες. Στο ότι η κοινωνική συνείδηση, παρά την απογοήτευση, δεν έχει χαθεί.
Ναι, τα προβλήματα είναι πολλά. Ναι, η καθημερινότητα μοιάζει συχνά ασήκωτη.
Όμως, ίσως η ελπίδα να μην είναι κάτι που περιμένουμε απ’ έξω, αλλά κάτι που φτιάχνουμε οι ίδιοι, μέρα με τη μέρα, με μικρές πράξεις αντίστασης και ανθρωπιάς.
Γιατί, όπως λέει και μια παλιά φράση, η ελπίδα δεν πεθαίνει τελευταία — επιμένει όσο υπάρχει καρδιά που χτυπά.
