«Έχω βαρεθεί συνέχεια να μου κάνεις ερωτήσεις», απάντησε νευριασμένη. «Δεν έχω έρθει εδώ για αυτό. Περιμένω να μου δώσεις εσύ τις απαντή...
«Έχω βαρεθεί συνέχεια να μου κάνεις ερωτήσεις», απάντησε νευριασμένη. «Δεν έχω έρθει εδώ για αυτό. Περιμένω να μου δώσεις εσύ τις απαντήσεις» του είπε. «Θα σου δώσω μόνο μια απάντηση. Με αυτή την απάντηση θα έχεις όμως όλες τις απαντήσεις που χρειάζεσαι. Πριν όμως σου πω εγώ σε ξαναρωτάω: ποιο είναι το πιο σκληρό μάθημα της ζωής;»
«Όταν έχεις οικονομικές δυσκολίες, όταν σε προδώσουν, όταν σε κακομεταχειρίζονται, όταν σε καταπιέζουν, όταν σε κακοποιούν, όταν σε προσβάλλουν και σε ταπεινώνουν…. Τι άλλο να πω δεν ξέρω. Σίγουρα είναι περισσότερα απ’ αυτά». «Όχι», της είπε. «Δεν είναι αυτά. Αυτά είναι αποτελέσματα της έλλειψης αγάπης προς τον εαυτό σου. Και το πιο σκληρό μάθημα της ζωής είναι να αγαπήσεις τον εαυτό σου».
«Πολύ εγωιστικό αυτό, να αγαπάς τον εαυτό σου, δε νομίζεις;» «Είναι εγωιστικό να αγαπάς τον εαυτό σου και δεν είναι εγωιστικό να περιμένεις από κάποιον άλλον να σε αγαπήσει, να γεμίσει τα κενά που εσύ αφήνεις μέσα σου και να έχεις και την απαίτηση να σε κάνει ευτυχισμένη; Να τοποθετείς δηλαδή στα χέρια κάποιου άλλου όλη σου την ευτυχία ή όλη σου τη μιζέρια; Και αυτό δεν το λες εγωιστικό;
Να θεωρείς τον άλλον υποχρεωμένο να κάνει όλα αυτά που εσύ ποτέ δεν έκανες για τον εαυτό σου; Για πες μου που ξεκινάει και που σταματάει ο εγωισμός και ο παραλογισμός;» «Τώρα που το λες , νομίζω πως έχεις δίκαιο». «Το πιο σκληρό μάθημα είναι να αγαπάμε τον εαυτό μας γιατί φοβόμαστε πως ο κόσμος θα μας θεωρήσει εγωιστές, θα μας θεωρήσει αναίσθητους και ίσως τρελούς. Πόσο παρεξηγημένη η αγάπη προς τον εαυτό μας. Είδες πως να αντέδρασες;
Η αγάπη είναι μια φυσιολογική διαδικασία για την ψυχή του ανθρώπου. Είναι δεδομένη. Είναι πάνω από τις λέξεις, πάνω από τις προτάσεις. Η αγάπη είναι ενέργεια, είναι δόνηση. Είναι μέσα στο σώμα μας, λάμπει και δίνει λάμψη σε κάθε ψυχή που βρίσκεται γύρω μας. Η αγάπη είναι ευλογία και γεννηθήκαμε απ’ αυτή.
Όμως αν αυτή την δόνηση και την ενέργεια δεν την νιώσουμε πρώτα μέσα μας για εμάς, δε θα μπορέσει να μας προστατέψει. Όπως προστατεύει η μάνα το παιδί που είναι κομμάτι από τη σάρκα της, έτσι κι η αγάπη είναι η μάνα μας, και προστατεύει εμάς, το σπλάχνο της. Είναι αυτή που προσέχει κάθε μας βήμα, είναι αυτή που δε θα επιτρέψει να μας πληγώσουν, να μας κακομεταχειριστούν, να μας ταπεινώσουν. Είναι εκείνη που θα φωνάξει: “φτάνει ως εδώ!”.
Αρκετά πλήγωσες και μαστίγωσες το παιδί μου. Τώρα αναλαμβάνω εγώ. Εγώ θα θρέψω τις πληγές του. Εγώ θα κουρνιάσω την πονεμένη του ψυχή στην αγκαλιά μου. Εγώ θα ψιθυρίζω κάθε βράδυ πόσο δυνατό και αξιόλογο πλάσμα γέννησα. Εγώ, η μάνα του. Η αγάπη. Και όταν πατήσει πάλι γερά στα πόδια του και λάμψει, θα λάμψει γύρω του όλος ο κόσμος.
Θα του δώσουν την λάμψη που αξίζει, για να φωτίσει ακόμη περισσότερο προς όλες τις κατευθύνσεις. Θα είναι “γεμάτο” το παιδί μου και δε θα μπορεί να “αδειάσει” ποτέ, γιατί όσο είναι στην αγκαλιά μου, δε θα το επιτρέψω». «Εντάξει», είπε. «Κατάλαβα. Με έπεισες. Τώρα θα του γράψω το εξής: «Με Αγάπησα. Την πάτησες». «Η πρόθεσή μου δεν είναι να σε πείσω. Είναι να το νιώσεις».
enallaktikidrasi.com
