Του Χρυσοβαλάντη Δημητρόπουλου MSc Δάσκαλος Η Νίκη (Κωστής Παλαμάς) Εδώ στο Ελληνικό το χώμα, το στοιχειωμένο και ιερό, πο...
Του Χρυσοβαλάντη Δημητρόπουλου
MSc Δάσκαλος
Η Νίκη (Κωστής Παλαμάς)
Εδώ στο Ελληνικό το χώμα, το στοιχειωμένο και ιερό,
που το ίδιο χώμα μένει ακόμα απ’ τον αρχαίο τον καιρό,
στο χώμα τούτο πάντα ανθούνε κι έχουν αθάνατη ζωή και μας θαμπώνουν,
μας μεθούνε νεράιδες, ήρωες, θεοί.
Εδώ στο Ελληνικό το χώμα, το στοιχειωμένο κι ιερό,
που το ίδιο χώμα μένει ακόμα απ’ τον αρχαίο τον καιρό,
Είδα τη Νίκη τη μεγάλη, τη Νίκη τη παντοτινή,
την είδα εμπρός μου να προβάλλει με φορεσιά ολοφωτεινή.
Θεοφιλέστατε,
Αποτελεί κοινή συνείδηση ότι, σε αυτήν την ολοφώτεινη νικηφόρα έκβαση της Επανάστασης της 25ης Μαρτίου 1821, ως αποτέλεσμα μιας αργής κυοφορίας που συντελείτο επί αιώνες σε τούτη εδώ τη γη, συνέβαλαν γενιές και γενιές Πυργιωτών, και ευρύτερα, Ηλείων προγόνων μας. Επιδιώχθηκε δε η εξέγερση και επιτεύχθηκε το μεγάλο και συγκλονιστικό της αποτέλεσμα με τη θέληση και τις προσπάθειες όλων των αγωνιστών. Δεν προήλθε από την υποκίνηση ορισμένης κοινωνικής τάξης, ούτε από τη σύγκρουση οικονομικών συμφερόντων. Ούτε από μια απλή κακοδαιμονία, ούτε από την ανάγκη πολιτικής μεταβολής.
Σ’ αυτούς τους επώνυμους και ανώνυμους ήρωες της δικής μας λευτεριάς, στους πρωτεργάτες της ανάστασης είναι αφιερωμένη η σημερινή ημέρα. Σ’ όλους αυτούς αποτίουμε σεμνά, όλοι μας, φόρο τιμής, σεβασμού και ευγνωμοσύνης. Και δεν μπορούμε παρά να είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτούς και να πανηγυρίζουμε με λαμπρότητα, σήμερα, τα κλέη και τα τρόπαια των λαμπρών κατορθωμάτων τους.
Σ’ αυτούς τους ήρωες, τους γνωστούς και τους άγνωστους, που έσπειραν της λευτεριάς τον σπόρο, φτεροκοπά την ώρα τούτη η σκέψη μας και νιώθοντας το χρέος μας απέναντί τους, γονατίζουμε νοερά μπροστά στις ιερές σκιές τους και τους προσφέρουμε το θυμίαμα του θαυμασμού και του σεβασμού μας, της λατρείας και της αιώνιας ευγνωμοσύνης μας για το ακριβό δώρο της λευτεριάς, που μας χάρισαν, πληρώνοντάς το ακριβά και με το αίμα τους.
Ουδείς δύναται να αμφισβητήσει ότι, στα χρόνια της δεύτερης Τουρκοκρατίας (1715 – 1821), όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο λόγιος Λεωνίδας Μαργαρίτης, η Ηλεία γνώρισε τη μαύρη σκλαβιά. Οι κάτοικοι της δε στερήθηκαν μόνο την ελευθερία τους, αλλά έχασαν και τα πλούσια κτήματά τους, όπου εγκαταστάθηκαν οι Τούρκοι αγάδες και μπέηδες.
Αυτοί καταδυνάστευαν τους κατοίκους, άρπαζαν το βιός τους και, όσοι δεν άντεχαν τη σκλαβιά, αναγκάζονταν να φύγουν στα βουνά. Ο Πύργος δε, από το 1790, αποτελούσε ξεχωριστό Βιλαέτι. Λόγω δε ειδικών προνομίων που είχε από το Σουλτάνο (αφορολόγητο), αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια πριν την επανάσταση αλματωδώς, ενώ ο πληθυσμός του ανερχόμενος γύρω στις 7.000, ήταν καθαρά ελληνικός και σε καλύτερη οικονομική και κοινωνική κατάσταση από της Γαστούνης.
Με βάση τα παραπάνω οικονομικά και πληθυσμιακά πλεονεκτήματα, συμπεριλαμβανομένων και της μύησης πολλών αγωνιστών του Πύργου και της Ηλείας στη Φιλική Εταιρεία, καθώς και της έγκαιρης εξασφάλισης του απαραίτητου πολεμικού εξοπλισμού, η εξέγερση ήρθε σαν ένας αναγκαίος συναγερμός και έβαλε τέρμα στην απελπιστική κατάσταση που επικρατούσε με την καταπιεστική συμπεριφορά των Τούρκων και ειδικότερα των Λαλαίων Τουρκαλβανών, η οποία είχε καταστεί ένας φοβερός εφιάλτης τρόμου και φόβου στα στήθια του λαού.
Δημήτριος Άχολος, Αλέκος Άχολος, Ιωάννης Άχολος, Χρυσανθάκης Άχολος, Αλέξανδρος Άχολος, Γεώργιος Αυγερινός, Αγαμέμνων Αυγερινός, Λυκούργος Κρεστενίτης, Ιωάννης Κρεστενίτης, Χαράλαμπος Βιλαέτης, Νικόλαος Βιλαέτης, Λύσανδρος Βιλαέτης, Κωνσταντίνος Βιλαέτης, Ιωάννης Ευσταθίου, Ιωάννης και Διονύσιος Διάκος, Πέτρος Μήτζου, Αναγνώστης Παπασταθόπουλος…. Και πού τελειώνει η ποίηση και πού αρχίζει η ιστορία μέσα από την ατέλειωτη παρέλαση ονομάτων αγώνα, προσφοράς και θυσίας…
Ας επικεντρώσουμε όμως απόψε το ενδιαφέρον μας σε έναν Πυργιώτη οπλαρχηγό με αδιαμφησβήτητη μεγάλη προσφορά στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821, τον Αναγνώστη Παπασταθόπουλο. Ο Αναγνώστης Παπασταθόπουλος καταγόταν από το Δούκα Ηλείας, χωριό γνωστό για τους μπαρουτόμυλούς του, και είχε γεννηθεί στα τέλη του 18ου αιώνος. Ήταν αγωνιστής από ένα ιστορικό χωριό του οροπεδίου της Φολόης, όπου δέσποζε το περίφημο Λάλα, έδρα των Λαλαίων Τουρκαλβανών. Πληροφορίες χρήσιμες για την ζωή του αντλούμε από τον εκ Δούκα ερευνητή και συγγραφέα Γεώργιο Χρυσανθακόπουλο, από το βιβλίο του «Η Ηλεία επί Τουρκοκρατίας».
Ο ίδιος ο συγγραφέας δεν απέχει πολύ χρονικά από το 1821 (γεννημένος εξάλλου τον 19ο αιώνα), και από τα γεγονότα που περιγράφει (κι έτσι από το οικογενειακό του περιβάλλον είχε την δυνατότητα να επαληθεύσει ή όχι όσα γράφει, ιδίως για πρόσωπα και γεγονότα της περιοχής του). Ο Γενάρχης της οικογενείας ήταν ο ιερεύς Ευστάθιος Παπασταθόπουλος, εφημέριος στο Δούκα. Από αυτόν η οικογένεια έλαβε το όνομα Παπασταθόπουλος. Υιός του ιερέως ήταν ο Δημήτριος, που δεν ακολούθησε την ιερατική οδό, αλλά επιδόθηκε στο εμπόριο. Έλαβε τα πρώτα γράμματα στο Δούκα. Αλλά συνέχισε τις σπουδές του στην Ζάκυνθο. Στην Ζάκυνθο επεδόθη στο εμπόριο και συνεδέθη με τους εκεί ευρισκομένους Πελοποννησίους, όπως ο Αυγερινός, ο Κολοκοτρώνης και ο Βιλαέτης. Υιός του Δημητρίου ήταν ο Αναγνώστης Παπασταθόπουλος, που μεγάλωσε στην Ζάκυνθο. Και αυτός επεδόθη στο εμπόριο.
Ο Αναγνώστης ήξερε γράμματα (φαίνεται από το όνομά του, καθώς έγινε χειροθεσία σε Αναγνώστη από κάποιον Ιεράρχη). Επανήλθε κάποιο διάστημα στο Δούκα. Βρήκε εργασία σε εργασίες γραμματειακές κοντά σε ισχυρούς Λαλαίους μπέηδες. Η γνωριμία με αυτούς τους Λαλαίους τού επέτρεπε να κινείται πιο ελεύθερα. Στις παραμονές της Ελληνικής Επαναστάσεως, στην Ζάκυνθο, όπως και άλλοι Ηλείοι αγωνιστές, μυείται στην Φιλική Εταιρεία. Υπήρχε για τον σκοπό αυτό της μυήσεως στην Ζάκυνθο, σχεδόν μέσα στην πόλη της Ζακύνθου, η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου των Λατίνων.
Αν επισκεφθεί τον τόπο αυτόν σήμερα ή το Μουσείο Επιφανών Ζακυνθίων, θα δει πλάκες και ντοκουμέντα που τονίζουν την ένταξη των αγωνιστών στην Φιλική Εταιρεία. Ανάμεσά τους υπάρχουν και οι Ηλείοι Φιλικοί, που εντάχθηκαν στην Ζάκυνθο. Ο Αναγνώστης Παπασταθόπουλος εκπαιδευόταν κρυφά στα στρατιωτικά, με καλές επιδόσεις, αν κρίνουμε πως αναγνωρίστηκε από νωρίς ως ικανός για να είναι οπλαρχηγός στον Αγώνα.
Κατά τον Χρυσανθακόπουλο, προ της κηρύξεως της Επαναστάσεως και κατά τα τέλη του 1820, ο Παπασταθόπουλος όλως αυτοβούλως, σε απόλυτη άγνοια αρχηγών και προκρίτων, άγνωστο για ποιον λόγο, ή μάλλον για εκδίκηση, αφού πήρε μερικούς πολεμιστές, μετέβη στην περιφέρεια Δουναιίκων Πύργου, στον εκεί ευρισκόμενο πύργο του Αγά Μαχμούτ, τον οποίο κατέστρεψε, αφού αιχμαλώτισε τις 2 θυγατέρες του Αγά.
Η πρώτη μεγάλη μάχη όπου έλαβε μέρος ως οπλαρχηγός ήταν αυτή του Πύργου, την 3η Απριλίου 1821. Ο ίδιος δεν έμεινε μόνο εκεί. Ηγούμενος πολλών Πυργίων και ορεινών πολεμιστών, έλαβε μέρος επίσης στις μάχες Αγουλινίτσας (24 Απριλίου 1821), Κλειδιού και εν γένει σε όλες τις μάχες της Ηλείας. Βρέθηκε στην μάχη του Λαντζοΐου-Σμίλα, αλλά και στην πολιορκία του Λάλα, στις θέσεις Μποντίνη Μνήμα και το Πούσι, μετέβη και στο Μεσολόγγι και έλαβε μέρος στις μάχες κατά του Μαχμούτ πασά Δράμαλη. Το Εκτελεστικό αναγνώρισε την αξία του το 1822 και του ζήτησε να εκστρατεύσει σε αποστολές εκτός Ηλείας.
Έλαβε μέρος στην πολιορκία των Πατρών μαζί με τους Γενναίο Κολοκοτρώνη, Γεώργιο Δημητρακόπουλο, Αποστόλη Αυγερινό και Πέτρο Μήτσου. Ακολούθησε τον Κολοκοτρώνη σε όλες τις μάχες της Γορτυνίας, στην Άλωση της Τριπολιτσάς και την πολιορκία του Μεσολογγίου. Στην πολιορκία των Αθηνών μετέβη κατά τις αρχές Μαρτίου 1827 με τους Πυργίους, Δουκαίους και τον Χρύσανθο Σισίνη μαζί με 400 οπλίτες.
Σε έγγραφο κατοίκων της Ζακύνθου, που τον γνώριζαν πολύ καλά, σε κείμενο με ημερομηνία 12 Απριλίου 1827 ο Αναγνώστης Παπασταθόπουλος χαρακτηρίζεται «ως ο πλέον τίμιος και αγαθός πολίτης, από όλους τους πατριώτας του» και ότι «πάντοτε έχει ικανήν στρατιωτικήν δύναμιν και εξουσίαν εις την πατρίδα του, εφέρθη με όλη την τιμιότητα και ευγνωμοσύνην γενικώς εις όλους τους πατριώτας του και τους τυχόντας ξένους». Η πατρίδα, μετά την απελευθέρωση, αναγνωρίζουσα τις υπηρεσίες του Αναγνώστη Παπασταθόπουλου προς αυτήν, παρεχώρησε σε αυτόν μεγάλη έκταση εντός της πόλεως του Πύργου και σε κεντρικό της μέρος, στην οποία ανοικοδομήθηκε το Δημοτικό κατάστημα Πύργου.
Την κληρονόμησε την έκταση αυτήν ο εγγονός του, ονόματι Γεώργιος, ο οποίος τα εδώρισε στο Μανωλοπούλειο Νοσοκομείο Πύργου. Το καριοφίλι, το γιαταγάνι και η πιστόλα του Παπασταθόπουλου σώζονταν προ 50 ετών και βρίσκονταν σε ιδιωτική συλλογή. Τιμήθηκε από τον τότε Δήμο Λετρίνων και το όνομά του φέρει Κεντρική οδός στην Πλατεία του Πύργου, που διέρχεται μπροστά από το Λάτσειο Δημοτικό Μέγαρο.
Δίπλα όμως στον Αναγνώστη Παπασταθόπουλο και τα λοιπά παλικάρια του Πύργου, λίγα χιλιόμετρα πιο ανατολικά, στην Αγουλινίτσα της εποχής εκείνης, δεσπόζει η μορφή του Αλέξη Μοσχούλα, συνοδοιπόρος κι αυτός με τους προαναφερθέντες στον τραχύ και δύσβατο δρόμο του πατριωτικού καθήκοντος.
ΑΛΕΞΗΣ ΜΟΣΧΟΥΛΑΣ: Γεννημένος το 1790, διετέλεσε Στρατηγός του Αγώνα , ο αρχηγός των Αγουλινιτσαίων και θριαμβευτής στη μάχη κατά των Τουρκολαλαίων στην τοποθεσία «Κλειδί», κοντά στον ποταμό Αλφειό, στις 24 Απριλίου 1821. Στο ιστορικό αρχείο (1770 – 1836) Θεοφανίδου (σελ. 45 και 46), διαβάζουμε τα κάτωθι: «Ο Θ. Κολοκοτρώνης, εν γνώσει της δυναμικότητας των Λαλαίων, συμβουλεύει τον υπαρχηγόν Γ. Πλαπούταν (Κολιόπουλον). Ούτος, μέχρι τινός, μετά του σώματός του από της θέσεως Μπέτζι, σύνορα της περιοχής Λιοδώρας, και ο Δημήτριος Δεληγιάννης από της θέσεως Ρένεση (προς την Άκοβαν και Πέρα – Μεριάν). και από του Πύργου ο Χ. Βιλαέτης. Και από των Πατρών οι Καραλής, Πανάγος, Σανταμεριάνος και Γ. Γιανιάς και άλλοι . και από της Γαστούνης οι Ηλείοι υπό τον Γ. Σισίνην.
Και από της Αγουλινίτσης οι Α. Μοσχούλας και Γ. Μέλιος. επετήρουν εξ αποστάσεως τας κινήσεις των Λαλαίων, όχι συστηματικώς πολιορκούντες αυτούς, αλλά μάλλον περιορίζοντες τας επιδρομάς των. Ήδη δε (τεκμαίρεται ότι ) αποφασίσαντες να προβούν εις συστηματικήν πολιορκίαν τον ηρώτησαν, ζητούντες την συμβουλήν του. Εδώ πρέπει να αναφέρω την αποτυχούσαν επιδρομήν των Λαλαίων κατά της Αγουλινίτσας, ήτις ενθάρρυνε τους Έλληνας να τους πολιορκήσουν. Οι Λαλαίοι, από των μέσων Απριλίου 1821, εξετέλουν επιδρομάς εις τας περιοχάς των, προ πάντων, περί τον Πύργον της Ήλιδος και τα πέριξ αυτού.
Ο οπλαρχηγός Αλέξιος Μοσχούλας, πρόκριτος της Αγουλινίτσης, έλαβε γνώσιν ότι οι Λαλαίοι συνεκρότησαν σώμα εκ 500 επιλέκτων με την πρόθεσιν να ενισχύσουν τους πολιορκουμένους εις τα φρούρια Νεοκάστρου και Μεθώνης και κατά την μετάβασίν των να λεηλατήσουν την Αγουλινίτσαν. Έσπευσε να ειδοποιήσει τον πρωτοσύγγελον Αμβρόσιον Φραντζήν, υποχρεώσαντας τους εκ Κυπαρισσίας Δημήτριον Κινάν και Αναγνώστην Ντονάν να σπεύσουν μετά 85 συμπολιτών των εις την θέσιν «Κλειδί», εις συνάντησιν του Μοσχούλα. Το «Κλειδί» εξησφαλίζετο από βορρά με ορεινήν και δύσβατον υπώρειαν. και από της ετέρας πλευράς υπό της λίμνης Καϊάφα.
Ο Μοσχούλας, με την έλευσιν των ενισχύσεων του Φραντζή, ευρέθη ηγούμενος 367 εν συνόλω ανδρών, μεταξύ των οποίων και περί τους 80 Πύργιοι υπό τον Αναγνώστην Παπασταθόπουλον. Μετά μεγίστης δραστηριότητος ενεργήσας επρόφθασε να οχυρωθεί προχείρως. Οι Λαλαίοι έφθασαν προ της Αγουλινίτσης την 24 Απριλίου.
Ο Μοσχούλας, τους Κυπαρισσίους και Πυργίους αφήκε εις «Κλειδί». και αυτός, μετά των εντοπίων, ωχυρώθη εντός των οικιών της Αγουλινίτσης, αναμένων την από ώρας εις ώραν έλευσιν των Λαλαίων προ της κωμοπόλεως. Ούτοι εξετέλεσαν αιφνιδιαστικήν επίθεσιν με το φως της ημέρας. Άρχισαν να λεηλατούν και πυρπολούν όσας οικίας της κωμοπόλεως δεν είχον άμυναν. και, βαθμηδόν, επροχώρησαν εκεί όπου ευρίσκετο ο Μοσχούλας. Κατάν την ώραν της γενικής προσβολής κατά των ωχυρωμένων οικιών οι εις «Κλειδί» εκινήθησαν εις ενίσχυσιν του Μοσχούλα, προτραπέντες υπό του καταφθάσαντος προ τινων στιγμών πρωτοσυγγέλου Αμβροσίου Φραντζή.
Κατά την από «Κλειδί» εις Αγουλινίτσαν προχώρησιν συνήντησαν φρουρουμένην την θέσιν Δάρδιζα –βουνόν υπερκείμενον της Αγουλινίτσης (σ.σ.: σήμερα έχει επικρατήσει το όνομα Ντάρντιζα . Προέρχεται από την αλβανική λέξη d a r δ ë (= αγραπιδιά, αγριαχλαδιά) και την κατάληξη – z ë, λόγω του μεγάλου αριθμού του δέντρου αυτού στο εν λόγω βουνό, ακόμα και σήμερα) – αλλ’ ευκόλως εξετόπισαν τους Τουρκαλβανούς, οίτινες, εξαπατηθέντες εκ της ενδυμασίας των, εξέλαβον αυτούς ως Μανιάτας και υπεχώρησαν με τους πρώτους τουφεκισμούς (σ.σ.: είναι χαρακτηριστικό, δε, ότι οι Τουρκαλβανοί, υποχώρησαν έντρομοι, φωνάζοντας στη γλώσσα τους: «Έρδε Μανιάτμπεη με Μανιάκενε. Ίκενε. Ίκενε» («Έρχεται ο μπέης της Μάνης με τους Μανιάτες. Πάμε να φύγουμε. Πάμε να φύγουμε»).
Όταν οι Κυπαρισσιώται επλησίασαν την θέσιν της μάχης άρχισαν με μεγάλας φωνάς να ενθαρρύνουν τους εντός των τειχών πολιορκουμένους. Οι Λαλαίοι ευρέθησαν εις την ανάγκην να οπισθοδρομήσουν, δια να μη ευρεθούν εν μέσω δύο πυρών. Με τας πρώτας κινήσεις των προς τα οπίσω ο Μοσχούλας εξώρμησε.
Οι Λαλαίοι ετράπησαν αμέσως εις φυγήν. Οι Έλληνες τους κατέφθασαν εις το στενόν του Αγίου Ιωάννου, το άγον προς τον Αλφειόν. Εθανάτωσαν εννέα και ηχμαλώτισαν δεκατρείς (ο Φρατζής αναφέρει ότι και άλλοι 63 Λαλαίοι επνίγησαν κατά την διάβασιν του ποταμού). Επίσης, διακρίθηκε και στις μάχες κατά του Ιμπραήμ τον Σεπτέμβριο του 1825, στις 20 Νοεμβρίου 1825 και στα τέλη Οκτώβρη του 1826, αντίστοιχα, σε νησίδες της πρώην λίμνης Αγουλινίτσας, τις ονομαζόμενες «Μπογάζια», που βρίσκονται Ν.Δ. του Δημοτικού Διαμερίσματος Ανεμοχωρίου, Οι υπηρεσίες του στην Επανάσταση είναι πέρα από οποιαδήποτε περιγραφή.
Ο ιστορικός Φιλήμων, δίκαια εξαίρει τις αρετές και την αγάπη του στην πατρίδα . Στον κώδικα των Φιλικών αναγράφεται: «Αλέξης Μοσχόπουλος, προεστώς Αγουλινίτζας, χρόνων 28. Δια Αναγνώστην Παπαγεωργίου Γρ. 250. 6 Αυγούστου 1818 Κων/λις. Προς Νικόλαον Πετρώνα , εις Πύργον Μωρέως». (Βαλ. Μέξα, «Οι Φιλικοί», σελ. 12, αριθ. 73). Έπεσε υπέρ Πίστεως και Πατρίδος το 1826. Κυρίες και κύριοι, Μετά από όλες τις παραπάνω αναφορές στα δαφνοστεφανωμένα έργα και τις ημέρες των δύο οπλαρχηγών του Πύργου και της Αγουλινίτσας, αντίστοιχα, αναρωτιέμαι: εκτός από την επιλογή του αγώνα κατά του δυνάστη, είχαν κάποια άλλη εναλλακτική λύση;
Θα μπορούσαν, για παράδειγμα, να είχαν υπογράψει μια συμφωνία με τους Λαλαίους Τουρκαλβανούς, την οποία, μάλιστα, θα διαφήμιζαν ως την καλύτερη που έχουν υπογράψει ποτέ οι Έλληνες ραγιάδες από το 1453 μέχρι το 1821 και η οποία θα εξασφάλιζε την ειρήνη, την πρόοδο και την ευημερία μεταξύ των δύο λαών, θα καθιέρωνε την ονομασία «Λάλα» για χρήση εντός του Λάλα και «Τουρκαλβανικό Λάλα» για χρήση εκτός Λάλα, θα εγγυόταν την προστασία των Λαλαίων Τουρκαλβανών από τον οθωμανικό επεκτατισμό, θα καθιέρωνε τη διδασκαλία της αρβανίτικης διαλέκτου στα κρυφά σχολειά της περιοχής μας, καθώς και τη χρήση του ονόματος για εμπορικές χρήσεις «Λαλαίικα τουρκαλβανικά κεράσια» για τα φημισμένα κεράσια της περιοχής;
Και να ζήσουν όλοι αυτοί καλά κι εμείς σήμερα ακόμα… καλύτερα; Χωρίς επαναστάσεις, χωρίς ήρωες, χωρίς πατρίδα; Αλήθεια, τι θα μας έλεγαν απόψε σε αυτήν εδώ την αίθουσα, μπροστά σε αυτό εδώ το μικρόφωνο, ο Αναγνώστης Παπασταθόπουλος και ο Αλέξης Μοσχούλας; Σίγουρα, θα μας έλεγαν ότι ένας λαός μπορεί να είναι περήφανος για το παρελθόν και τις θυσίες των προγόνων του, όταν μαθαίνει την αληθινή ιστορία του και διδάσκεται από αυτήν για να κτίσει το μέλλον του.
Ότι τα διδάγματα του ’21 είναι πάντοτε μεγάλα και ιερά μηνύματα που εμπνέουν να διατηρούνε άσβεστες τις λαμπάδες της Εθνικής μας Ανάστασης για να φωτίζουν τον δρόμο προς το χρέος και τα πεπρωμένα μας προς τα ιδανικά της ελευθερίας και του ανθρωπισμού. Ότι η 25η Μαρτίου δεν ανέχεται φτηνές ιδεολογικά αγκυλωμένες ρητορείες, δεν επιτρέπει και δεν συγχωρεί να αντιμετωπίζεται σαν μια ακόμα απολαυστική αργία και ευκαιρία εφησυχασμού. Ότι δεν επιτρέπει και δεν συγχωρεί βάρβαρη λήθη, δεν επιτρέπει να είμαστε αμνήμονες και ανιστόρητοι, με προεξάρχοντες, αυτούς που μας κυβερνούν.
Είναι αποδεδειγμένο πως οι λαοί που ξεχνούν, που δεν γνωρίζουν, είναι καταδικασμένοι να ξαναϋποστούν τα ίδια. Και θα μας τα πουν όλα αυτά, αντικρίζοντάς μας με οίκτο, γιατί παραδώσαμε τα «όπλα μας» στους αντιπάλους. Γιατί η πολιτική και πνευματική μας ηγεσία παραχώρησε ήδη πολλά –και εξακολουθεί να παραχωρεί- στους άσπονδους «φίλους» μας των Βαλκανίων. Κι εμείς, θα ψελλίζουμε με σκυμμένο το κεφάλι τις ανομολόγητες ευθύνες που μας αναλογούν για όλο αυτό το απερίγραπτο σημερινό εθνικό και ηθικό χάλι της πατρίδας μας… «Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία».
Θέλουμε αρετή και τόλμη σήμερα, προκειμένου να διατηρήσουμε την εθνική και πολιτιστική μας ταυτότητα, μέσα στη –δήθεν- Ενωμένη Ευρώπη, ενάντια στις επιταγές και τα κλεύσματα της παγκοσμιοποίησης. Θέλουμε αρετή και τόλμη σήμερα, προκειμένου όλοι μας να σφυρηλατήσουμε την ενότητά μας, να δυναμώνουμε την εθνική μας ομοψυχία , να είμαστε παρόντες και άγρυπνοι, να είμαστε πρωτοπόροι, όπως ήταν, τότε, οι πρόγονοί μας, να δώσουμε κάθε εθνικό και πατριωτικό αγώνα για το Χριστού την πίστη την Αγία και για της πατρίδος την ελευθερία, ώστε, να μην, προσβάλλεται από κανέναν, η εθνική μας αξιοπρέπεια και κυριαρχία, η περηφάνια του λαού μας.
Ας είναι η πράξη και το νόημα της 21ης Μαρτίου 1821,η ζωή και το έργο των δύο οπλαρχηγών του Πύργου και της Αγουλινίτσας, του Αναγνώστη Παπασταθόπουλου και του Αλέξη Μοσχούλα, φωτεινή πυξίδα, για τον καθένα μας.
Τιμή και δόξα στην αδούλωτη ελληνική ψυχή του 1821!!!
ΑΘΑΝΑΤΟΙ!!!
