Του Νίκου Ράμμου Blogger-Ιδιοκτήτης του www.tgbnews.com Μετά απ' όλα αυτά τα χρόνια, κατά τα οποία παρατηρώ γύρω μου τα τεκ...
Blogger-Ιδιοκτήτης του www.tgbnews.com
Μετά απ' όλα αυτά τα χρόνια, κατά τα οποία παρατηρώ γύρω μου τα τεκταινόμενα και τους ανθρώπους που απαρτίζουν αυτήν εδώ την παροικία, το μόνο που πλέον μπορώ να κάνω με σιγουριά, είναι να κουνάω με απογοήτευση το κεφάλι, βλέποντας πως, στα τόσα χρόνια που πέρασαν, έκαναν περισσότερα βήματα πρός τα πίσω (ή σημειωτόν), παρά πρός τα εμπρός.
Στις τόσες χιλιάδες Ελλήνων, καμιά πεντακοσαριά περίπου απ' αυτούς όλοι κι όλοι, σε αγαστή συνεργασία και "στενές κλίκες", παρίσταναν και παριστάνουν ακόμα ως και τώρα την "Ελίτ" του Τορόντο, τους σπουδαίους και τους προύχοντες.Δεν απέβαλαν ούτε και στον εικοστό πρώτο αιώνα που διανύουμε τα χούγια της τουρκοκρατίας, τότε που τους διόριζαν "μπέηδες" οι Τούρκοι, για να καταπιέζουν οι Έλληνες.. τους Έλληνες!
Σ' αυτούς τους "500" απευθύνεται και αυτό το άρθρο..
Φαντασμένοι και γεμάτοι έπαρση, έχουν αναγάγει σε εθνικά σπορ, το ψέμα, τη δηθενιά, την υπουλία, το φθόνο, την κολακεία, την εκμετάλλευση, τη μιζέρια, την καρμιριά, την ασυνέπεια και την διπροσωπία. Δεκαετίες ολόκληρες τώρα πορεύονται μ' αυτά, παριστάνοντας τους μεγαλο-προεστούς και την "αφάνγκατέ".Δεν άφησαν τίτλο για τίτλο που δεν καπάρωσαν, καρέκλα για καρέκλα που δεν της κατσικώθηκαν εφ' όρου ζωής, πρώτα γι' αυτούς και μετά για τα παιδιά τους, βολεύοντας ταυτόχρονα και ορισμένους... "κολλητούς", για να 'χει λίγο σασπένς και να τους κρατάνε υπόχρεους εσαεί.
Όλοι και όλα, κινούνται γύρω τους, και αυτοί πάντοτε κινούν τα νήματα, αλλιώς τα νήματα πρέπει να σπάσουν, να κοπούν. Θαυμάζονται τόσο πολύ αναμεταξύ τους, που αλληλο-βραβεύονται αδιάκοπα. Ο ένας λιβανίζει τον άλλο, πλέκοντάς του εγκώμια και διθυράμβους. Φτύνουν εκεί που γλείφουν, γλείφοντας εκεί που φτύνουν.
Σήμερα είναι φίλοι κι αύριο μισούνται, ή σήμερα μισούνται και άξαφνα την επομένη, ανταλλάσσουν γλωσσόφιλα αλά γαλλικά.Βρέθηκαν εδώ από το πουθενά, (πηδώντας κάποιοι "κυριολεκτικά" νύχτα απ' τα βαπόρια), φτωχοί, δίχως στον ήλιο μοίρα οι περισσότεροι, από φτωχά χωριά και φτωχά σπιτικά, ήρθαν άξαφνα σε μια χώρα, όπου μπορούσε ο καθ' ένας να δηλώσει ότι δεν είναι, αλλά θα ήθελε διακαώς να ήταν. Γι αυτό εδώ πέρα, ήταν, είναι και θα είναι γι αυτούς, ένας επίγειος Παράδεισος.
Άπειρα τα παραδείγματα της δηθενιάς τους
Ένας, έγινε από το πουθενά ..."δικαστής", κάποιοι παντελώς αγράμματοι, παρίσταναν για μισό αιώνα τους "δημοσιογράφους", κάποιοι πάλι, από γραμματείς, ένιωσαν πως είναι πυρηνικοί επιστήμονες, ο ανύπαρκτος άεργος εκ πεποιθήσεως, την είδε μπλόγκερ στα 70 του, σχολιάζοντας ανώνυμα ο ίδιος μονάχος του, για να δείχνει δήθεν επισκεψιμότητα, παραβλέποντας ότι του έγινε ψύχωση και πάσχει από διαταραχή διχασμένης προσωπικότητας.
Τα παρτσακλά του "τότε", καμώνονται σήμερα τα πρόσωπα περιωπής, οι χτεσινοί "πουθενάδες" του χωριού, παριστάνουν τώρα τους λόρδους, έχοντας μάλιστα διατελέσει, σχεδόν όλοι, πρόεδροι ή μέλη κάποιου συλλόγου, κάποιας εκκλησίας, ή κάποιου οργανισμού και ορισμένοι ήταν μάλιστα και "κολλητοί" κάποιων λαμόγιων, πρώην πολιτικών.
Προεδριλίκια και εξουσίες να δουν τα μάτια σου...
Γραμματείς και Φαρισαίοι, όλοι μαζί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, να ξεπλένουν αμαρτίες και να σβήνουν σκοτεινές σελίδες του παρελθόντος, μακρυά από αδιάκριτα μάτια, ή από μέρη που τους "γνώριζαν πολύ καλά, ποιοί ήταν, τι ήταν". Μια μειοψηφία νέων, που ήρθαν πρόσφατα, έγιναν κι αυτοί ίδιοι με τους παλιούς. Μια παροικία που, αφού πρώτα αφομοιώθηκε μετά χαράς η ίδια, προσπαθεί τώρα με νύχια και με δόντια να αφομοιώσει με τη σειρά της και τις επόμενες γενιές, πνίγοντας με κάθε τρόπο, σαν μαύρη τρύπα, όποιον την πλησιάσει σε μικρή απόσταση, εμποδίζοντάς τον να ξεφύγει από τη μέγγενή της και μετατρέποντάς τον σε "όμοιο".
«Ή συμπλέεις μαζί μας, ή σε σβήνουμε, δεν πρόκειται να πας βήμα μπροστά». Έλληνες δεν είναι; Περίμενα κάτι διαφορετικό; Ίδιοι παντού! Όπου και να βρεθείς, θα συναντάς αυτούς τους 500... και πάντα θα είναι ίδιοι. Ίδιοι και απαράλλαχτοι. Μίζεροι, κακιασμένοι και καρμίρηδες, που δεν έζησαν στάλα τη ζωή, άξαφνα συνειδητοποίησαν ότι έφτασαν στο τελευταίο σκαλοπάτι και αρνούνται με πείσμα να το αποδεχτούν. Μια ζωή μάζευαν, μάζευαν και δεν χόρταιναν..
Και τώρα, δεν θέλουν να τα αποχωριστούν και μοιρολογάνε! Δεν μπορώ να παρακολουθώ βουβός ένα τέτοιο κακοστημένο θέατρο του παραλόγου, με τόσο άχρηστους ηθοποιούς. Δεν είμαι δα και τόσο απελπισμένος, να το ανέχομαι κι άλλο.Σκέφτομαι μοναχά με πικρία, ότι, δεκατρία χρόνια «χαμένα», όπως κι αν το δεί κανείς, είναι πάρα πολλά, κι η ζωή είναι πολύ σύντομη για να τη χαραμίσει κανείς έτσι, τόσο άσκοπα. Μακριά κι αλάργα λοιπόν!!
σ.σ. όποιος αισθάνθηκε ότι τον αφορά προσωπικά, να φέρει πίσω τη μύγα!
