Του Νίκου Ράμμου Blogger-tgbnews.com Εάν θεωρώ κάποιους ανθρώπους μα@@@ες, ο Νεόφυτος, ήταν ο πρώτος στη λίστα. Πώς λέμε στην ψαλ...
Blogger-tgbnews.com
Εάν θεωρώ κάποιους ανθρώπους μα@@@ες, ο Νεόφυτος, ήταν ο πρώτος στη λίστα. Πώς λέμε στην ψαλτική "Άρχων Πρωτοψάλτης", αυτός ήταν ο "Άρχων Πρωτομάλαξ". Ο τύπος αυτός, θα είχε φάει από μένανε το ξύλο της αρκούδας δεκάδες φορές, μα ας όψεται η μάννα μου που πάντα με σταμάταγε. «Μη πούλιμ, θα μας κοροϊδεύει ο κόσμος, θα λένε, συγγενείς χτυπιούνται». Ας όψεται ο κόσμος λοιπόν κι η μάνα μου μαζί, σ' αυτούς το χρωστούσε.
Με όλα αυτά τα "μη" όμως, το "φυτό" ξεθάρρευε. Η πουστιά πάνω στην πουστιά. Πήγε ο μα@@@ας και έκανε τον χριστιανό, αγοράζοντας εξαπτέρυγα για την εκκλησία στην Γερμανική πόλη που ζούσε, και στο τέλος ζήτησε τα χρήματα πίσω με τόκο. Ευτυχώς έμενε σε άλλη πόλη, 70 χιλιόμετρα μακρυά από όπου έμενα εγώ. Μα κάποια μέρα, Πάσχα ήτανε, επαναστάτησε το σύμπαν να βρεθώ μούρη με μούρη με τον... "συγγενή". Έκανα... μέχρι και ψάλτης βλέπεις.
Έψελνα κάπου κάπου στην εκκλησία της δικής μου πόλης κι όταν μου το επέτρεπε το ωράριο της δουλειάς μου, μιας και συνήθως οι δουλειές που έκανα μια ζωή, ήταν "νυχτερινής φύσεως". Ο πάτερ Πλούταρχος, ήταν η συμπάθειά μου, και με αγαπούσε κι εκείνος. Μετά την λειτουργία σε μας, έτρεχε ο καημένος να πάει και στην πόλη που έμεναν οι γονείς μου και ο ..θείος μου -που παρίστανε και τον νεωκόρο και τον πρόεδρο του εκκλησιαστικού συμβουλίου- να κάνει κι εκεί λειτουργία. «Νικολάκη, σε παρακαλώ, πες και τους άλλους δύο, τον Γιάννη και τον Πέτρο, και ελάτε μετά πέρα στο Garmish να ψάλλετε κι εκεί, δεν έχω ψάλτη, κάντε το για μένα, σαν χάρη..»
Ήθελα να πάω, δεν ήθελα να του χαλάσω το χατήρι, αλλά πάλι, διαισθανόμουν ο "προφήτης" και το τι θα γινόταν... «Μα πάτερ, αφού ξέρεις ότι δεν θέλω να έρθω εκεί, ξεχνάς ότι έχετε τον "κατηραμένον όφιν" στην εκκλησία; τι θέλεις, να δαιμονιστώ και να το κάνω σαλούν εκεί μέσα;» «Τίποτε δεν θα γίνει, έλα εσύ ψάλε, κι άστον εκείνον, μην του δίνεις καν σημασία και θα δεις, "όλα θα πάνε μια χαρά".»
Η χαρά του ήταν που με έπεισε τελικά..
-Γιάννη; Πέτρο; "το-και-το" μου ζήτησε ο πάτερ, τι λέτε, πάμε;
-Πάμε! Και πήγαμε...
Η εκκλησία ήταν ευαγγελική, Γερμανική, και με νοίκι κάναν οι πιστοί εκεί λειτουργία. Δίχως εικόνες, δίχως τέμπλο, δίχως ωραία πύλη, ο παπάς και τα πάντα σε κοινή θέα, καμία σχέση με τους δικούς μας ναούς. Οι τρεις εμείς στον τοίχο, σε ένα κινητό αναλόγιο-ψαλτήρι, μιας και οι ευαγγελικοί δεν έχουν ψάλτες, και ψέλνει ο κόσμος, όλοι μαζί. Δίπλα μας -κάθετα στον τοίχο- μια σωληνωτή λάμπα φθορίου, «αναμμένη». (προσοχή στο "αναμμένη" παρακαλώ) σ.σ.
Βασικά, βλέπαμε και δίχως αυτήν, μα δεν έδωσα σημασία, άσε που δεν ήξερα που ήταν κι ο διακόπτης. Θα μάθαινα όμως, και δυστυχώς πολύ σύντομα, πως ήταν ακριβώς δίπλα μου.. Δεξιά μας, είχε ένα δωματιάκι όπου ντύνονταν τα παπαδοπαίδια που έβγαιναν με τα εξαπτέρυγα, κι είχε και μια μικρή ξύλινη πόρτα, που έβγαζε στην αυλή απ' το πλάι της εκκλησίας. Ακριβώς απέναντι από αυτό το δωματιάκι, κι από την άλλη μεριά του Ιερού, είχε ακόμη ένα δωματιάκι.
Ιδέα δεν έχω τι είχε εκεί μέσα, υποθέτω τα πρόσφορα, κι αυτό γιατί, κάθε φορά που έβγαινε από εκεί μέσα ο Πρωτομάλαξ, πάντα έβγαινε μασουλώντας. Όταν όμως ανάμεσα στα Ιερά και Άγια βλέπεις και τον "όφιν", απλά χαλιέσαι. Κορδωτός, καμαρωτός, σουλατσάριζε πέρα, δώθε, σαπέρα, σαδώθε, τρώγοντας όλη την ώρα και μασουλώντας σαν μηρυκαστικό, κοιτώντας ταυτόχρονα και αν τον καμαρώνουν οι γυναίκες από κάτω.
Με το νου του νόμιζε πως κάτι σπουδαίο έκανε.. Αλλά, λένε πως, όταν δεν χωνεύεις κάποιον, όλα του σ' ενοχλούν, κι έχουν δίκιο. Ξαφνικά, εκεί που ψάλλαμε, αισθάνομαι να με σπρώχνουν άτσαλα με φόρα..κοιτάζω κόβοντας το ψάλσιμο, και βλέπω το μαλάκα, να έχει πέσει πάνω μου λες και μου κάνει ερωτική εξομολόγηση και να προσπαθεί να κλείσει τον διακόπτη της λάμπας που σας έλεγα προ λίγο... Της αναμμένης λέμε..!!!
Με έκανε και φίλησα τα βιβλία μπροστά μου. Ενώ αν πήγαινε από την άλλη, και θα είχε μισό μέτρο απόσταση από μένα, και θα ήταν και πολύ πιο εύκολο για όλους. Μου ανέβηκε με μιας το αίμα στο κεφάλι, μα θυμήθηκα τον παπά, με το "μια χαρά θα είναι όλα", και κρατήθηκα. Όχι ρε σαπρόφυτε, δεν θα με συγχύσεις εσύ σήμερα, είπα από μέσα μου και συνέχισα τα τροπάρια, τάχα μου δεν τρέχει τίποτα. Πού ρε δεν τρέχει τίποτα να πάω κι εγώ ;;;
Δεν πέρασαν τρία λεπτά, και ξανά το ίδιο ακριβώς σκηνικό. Εξομολόγηση, σπρωξίματα, φιλιά στα βιβλία, σπαγγάτο ο άλλος και τσούπ.. αυτή τη φορά, άναψε η λάμπα ως εκ θαύματος!! η σβησμένη λέμε... Άρχισα να ψέλνω άθελά μου κάτι μονοσύλλαβα, Α-που-να-σου-γαμ- ..!!!
Αλλά πάλι σταμάτησα.. Όχι ρε, είπαμε, δεν θα συγχυστώ σήμερα.. "Ύπαγε οπίσω μου σατανά", είπα μέσα μου.. Και τσούπ!! με το που άκουσε το όνομά του το βδέλυγμα, βρέθηκε πίσω μου πάλι. Ξανάρχισε, με τα γνωστά πλέον σκουντήματα, αγκαλιές με τα βιβλία, φιλάκια και λοιπά, και ...ξανασβήνει την λάμπα..
Ο Πέτρος είχε άξαφνα επιφοίτηση και κάτι κατάλαβε, και μου λέει,
_Δε μου λες ρε Νίκο, επίτηδες τα κάνει;
_Ναι Πέτρο, επίτηδες τα κάνει, αλά μη δίνεις σημασία, "όλα θα πάνε μιά χαρά", θα δείς..
_Καλά, ποιός είναι αυτός;
_Ο Νεόφιδος Πέτρο.. Να μην τα πολυλογώ, η γαμημένη εκείνη λάμπα, έσβησε και άναψε συνολικά εικοσιοκτώ φορές μέσα σε 1 ώρα. Εικοσιοκτώ φορές, τα νεύρα μου δοκιμάστηκαν όσο ποτέ άλλοτε μέσα σε εκκλησία.
Ο κατηραμένος όφις, έκανε πράγματι καλά τη δουλειά του. Δεν άντεξα άλλο.. Τον είδα πάλι να έρχεται για την εικοσιεννιά!! «Όχι ρε κόπανε δε θα μου χαλάσεις εσύ, ούτε τα νεύρα, ούτε το Πάσχα μου» είπα ξανά από μέσα μου, κι ετοιμάστηκα σαν τον Αρχάγγελο Νικολαήλ για μάχη. Μόλις πήγε να με ξανασπρώξει, τον βουτάω από τον γιακά και με μιάς, τον χώνω μέσα στο δωματιάκι ακριβώς δίπλα.
Η φωνή μου σφυριχτή κι έτρεμε από οργή. Άρχισε να χάνει το χρώμα και την μαγκιά του.. Ο καημένος ο παπά Πλούταρχος, είδε την όλη σκηνή, και σταμάτησε ασυναίσθητα να διαβάζει ότι διάβαζε, κι έμεινε να κοιτάζει εμάς τους δυό μέσα στο δωματιάκι στα δεξιά του, φανερά απορημένος. Ο Πέτρος και ο Γιάννης, συνέχισαν να ψάλλουν κανονικά για να καλύψουν τυχόν κραυγές αγωνίας ή απόγνωσης του φίδη.
_Δεν μου λες ρε μαϊμούνι, θα τραβήξει πολλή ώρα το καραγκιοζιλίκι εκεί έξω; του είπα φουρκισμένος κρατώντας τον ακόμη από το πέτο..
_Τι θέλεις ρε; σε ενόχλησα;
_Ρε τσόγλανε, το σπρωξίδι τόση ώρα και τα νεύρα μου που τα έκανες λάστιχο, δεν είναι ενόχληση; Για ποιο λόγο τα κάνεις όλα αυτά; Περιμένω να μου πείς και κοίτα η δικαιολογία σου να είναι καλή γιατί θύμωσα πάρα πολύ παλιομαλάκα.. Λέγε, αλλά... πρόσεξε καλά τι θα πείς.. Εεεε... νααα... είπαααα.. να ανάψω τη λάμπα για να βλέπετε.. Σκοτείνιασαν τα μάτια μου.. Θόλωσα... Ο χλιμίντζουρας έχει τόσο θράσος, που πάει να με δουλέψει μπροστά στα μάτια μου..
_Να ανάψεις την λάμπα την αναμμένη από εξ' αρχής; Την λάμπα που έσβησες και άναψες τόσες φορές;
Ρε πεταμένε, με περνάς για ηλίθιο; Εσύ θα δουλέψεις εμένα ρε κουτοπόνηρε; Άνοιξα την πλαϊνή πόρτα πατώντας με το πόδι μου το πόμολο και του τράβηξα ένα σόρδο, τρώγοντας σαβούρντα έξω στην αυλή, ξάπλα στα χαλίκια και βογκώντας σαν βόδι, κρατώντας τους αγκώνες του.. Βγήκα από πίσω του, τον ξανάπιασα από το γιακά, έβαλα τη γροθιά μου πάνω στα μούτρα του και του είπα -σιγανά πάντα, να μην λέει κι ο κόσμος, "συγγενείς μαλώνουν"..
- Πρόσεξε καλά καθίκι, η γροθιά μου είναι όσο είναι όλο το κεφάλι σου, θα σε μπετονάρω μια και θα σε φυτέψω στο χώμα να βγάλεις ρίζες.. Μην τολμήσεις και μπεις στην εκκλησία σήμερα όση ώρα θα είμαι εγώ εκεί μέσα, γιατί θα πάρω φόρα και θα σε βγάλω έξω με κεφαλιές και ότι βρω στο πέρασμά μου, που θα θαυμάζεις μετά τι κακό σε βρήκε.. Θα σε ρωτάνε "τι έπαθες" και συ θα ρωτάς αυτούς: "τι έπαθα;"
Τον παράτησα ξαπλωμένο και μπήκα μέσα κλείνοντας πάλι το πορτάκι. Ο παπάς ακόμη εκεί, ακίνητος να με κοιτάζει. Έμεινα στο δωματιάκι για λίγο, και ήρθε δίπλα μου χαμογελώντας. Με είδε που έτρεμα από τα νεύρα μου, και μου έδωσε λίγο νερό από τη βρύση δίπλα μας. «Πιες, νευρόσπασμα, πιες.. Καλά τον έκανες, του χρειαζότανε..», είπε μόλις άδειασα το ποτήρι, και γύρισε στην λειτουργία του, συνεχίζοντας, σαν να μην συνέβη τίποτε.
Ο Γιάννης και ο Πέτρος, ψιθυριστά και οι δύο και με τρόπο, προσπαθούσαν να μάθουν τι έγινε στο δωματιάκι, γιατί όσο κι αν φώναζαν, όλο και κάτι πήρε το αφτί τους.. -Νίκο; τι έγινε; πούν' τος ο άλλος, δε φαίνεται, που είναι; -Τίποτε βρε παιδιά, μην ανησυχείτε, «όλα είναι ..."μια χαρά".. Άρχισε το κάπνισμα..»
