Του Γιώργου Φάκου Πριν αρκετά χρόνια, ήμουν σε μεγάλη αντιπαράθεση με Ηλείο δήμαρχο, ο οποίος ήταν "όλο φρου φρου κι αρώματα" ...
Του Γιώργου Φάκου
Πριν αρκετά χρόνια, ήμουν σε μεγάλη αντιπαράθεση με Ηλείο δήμαρχο, ο οποίος ήταν "όλο φρου φρου κι αρώματα" και από ουσία μηδέν!
Είχε όμως την τύχη να υποστηρίζεται από ένα μεγάλο -εκείνης της εποχής- κόμμα και με δεδομένου ότι υπήρχαν τα πολιτικά μίση και πάθη ο εν λόγω αιρετός εκλεγόταν, αφού εκείνη την περίοδο το πρόσωπο δεν είχε σημασία παρά μόνο ποιο κόμμα τον στήριζε.
Λόγω της αντιπαράθεσής μας, ο ίδιος προσπαθούσε να βρίσκει τρόπους να με προσεγγίσει και όταν τελικά δεν είχε κανένα αποτέλεσμα έκανε το εξής αδιανόητο: Προσπάθησε και βρήκε και προσέγγισε τον αείμνηστο δάσκαλό μου στις πολεμικές τέχνες, ο οποίος ήταν στην Αθήνα, να τον παρακαλέσει να μεσολαβήσει ώστε να μην γράφω ή λέω [τότε ήμουν σε τηλεόραση και ραδιόφωνο] οτιδήποτε για την... ανύπαρκτη δράση του!
Μια κίνησή του η οποία φυσικά έπεσε στο κενό.
Τα παραπάνω "κατορθώματα" εκείνου του αιρετού μου θυμίζουν κάτι... κινήσεις που γίνονται τελευταία, από κάποιους οι οποίοι διακαώς θέλουν να διατηρήσουν την πολιτική τους καρέκλα για λόγους που όλοι μας αντιλαμβανόμαστε. Πρακτικές μιας άλλης, περασμένης εποχής, που κάποιοι εν έτη 2020 θέλουν να επαναφέρουν. Ισως γιατί έτσι θέλουν να αντισταθμίσουν την ανυπαρξία τους, την αναποτελεσματικότητά τους.
Το αστείο γι' αυτούς είναι ότι αυτές τους οι κινήσεις γίνονται αντικείμενο δημόσιας συζήτησης από κάποιους "ταχυδρόμους-παρατρεχάμενους".
Θα επανέρθουμε...
Κι ένα τραγουδάκι λόγω... Κυριακής:
