Δεν είναι εύκολη υπόθεση για τον ποταμοσφυρίχτη να φωλιάζει στο έδαφος. Μπορεί να εξοικονομεί ενέργεια, καθώς του αρκούν λίγα ροκανίδια στ...
Δεν είναι εύκολη υπόθεση για τον ποταμοσφυρίχτη να φωλιάζει στο έδαφος. Μπορεί να εξοικονομεί ενέργεια, καθώς του αρκούν λίγα ροκανίδια στο χώμα ή μερικά βότσαλα στην ακτή, όμως μένει εκτεθειμένος στους εδαφόβιους θύτες -αλεπούδες, αρουραίους, φίδια- αλλά και στα πουλιά -γλάρους, κόρακες και άλλα αρπακτικά.
Οι ενήλικοι ποταμοσφυριχτές έχουν χαρακτηριστικά -ασπρόμαυρο στήθος και σημάδια στο πρόσωπο- τα οποία τους κάνουν ιδιαίτερα δυσδιάκριτους όταν επωάζουν στη φωλιά, σε μια παραλία με βότσαλα.
Οταν ο κίνδυνος ζυγώνει, "παγώνουν" κι ελπίζουν να περάσουν απαρατήρητοι. Ομως, αν ο άρπαγας πλησιάσει αρκετά, το πουλί προσπαθεί να γλιστρήσει απαρατήρητο από τη φωλιά του κι αφού έχει απομακρυνθεί μερικά μέτρα, κατεβάζει το ένα φτερό και πετάει σαν να ήταν τραυματισμένο.
Δελεασμένος από την προοπτική του εύκολου θηράματος, ο θηρευτής το ακολουθεί μακριά από την φωλιά. Στη συνέχεια, και αφού φτάσει σε απόσταση ασφαλείας, το πουλί θα απογειωθεί.
Στο μεταξύ, το νεογνό παραμένει "παγωμένο" και αόρατο, ανάμεσα στα βότσαλα Ο εχθρός βρίσκεται πια μακριά του και ο ενήλικος ποταμοσφυχτής έχει καταφέρει να σώσει το μικρό του.