Τα... παρατράγουδα της πανδημίας και των ψεκασμένων θεωριών Ξυπνάς, φτιάχνεις καφέ. Μία υπέροχη, απλή και ταυτόχρονα ιερή, καθημερινή ιε...
Ξυπνάς, φτιάχνεις καφέ. Μία υπέροχη, απλή και ταυτόχρονα ιερή, καθημερινή ιεροτελεστία.
Μαζί με αυτό, έχεις και μία μικρή ελπίδα ότι ο κόσμος μπορεί να ξυπνήσει καλύτερος σήμερα. Όπως και να έχει η ελπίδα ξεκινά με την παραδοσιακή πρωινή ανάγνωση: εναλλάξ social media και ηλεκτρονικός τύπος. Και ενώ όλα πήγαιναν πρίμα, τα εγκεφαλικά κύτταρα ηλεκτρίστηκαν καθότι “έπεσαν” στο εξής ποστ: “Κανένα κορονοϊό δεν έπαθε ο Τραμπ. Αυτό που έγινε είναι ότι ανατράπηκε και συνελήφθη από τους αρχηγούς των Ενόπλων Δυνάμεων…..”.
Μάλιστα.
Συνεχίζω να διαβάζω: “…Αλλά δεν το λένε για να μην προκληθεί αναστάτωση και τον “εξαφανίζουν” σταδιακά με το πρόσχημα του κορονοϊού. Με το ίδιο πρόσχημα δεν θα συμμετάσχει στις προεδρικές εκλογές οι οποίες πλέον είναι άγνωστο αν θα διεξαχθούν. Σε λίγες ημέρες πάντως η Δημοκρατική ορκισμένη εχθρός του Τραμπ, Τζάνι Πελόζι αναλαμβάνει προεδρικά καθήκοντα, το σχέδιο περιλαμβάνει την εξαφάνιση του αντιπροέδρου Πενς λόγω κορονοϊόυ”.
Εντυπωσιάστηκα με το άλμα της σκέψης και στη συνέχεια τα εγκεφαλικά κύτταρα θυμήθηκαν και άλλα παρόμοια. Από τότε που μπήκε στη Βουλή ένα κόμμα που υποστήριζε ότι μας “ψεκάζουν”, μέχρι σήμερα, με τα “κρυφά τσιπάκια στις προστατευτικές μάσκες”.
Το έχω πάθει και εγώ αυτό το άλμα της σκέψης. Όπως όταν ήμουν πολύ μικρή και πίστευα πως όταν σου συμβαίνει κάτι πολύ κακό, μετά έρχεται ένα συμβάν πολύ καλό, γιατί έτσι πρέπει. Για να ισορροπεί το σύμπαν.
Αν και δεν ανήκει στην ίδια κατηγορία είναι μία σκέψη που θα ήθελα πολύ να πιστέψω. Παλαιότερα είχα διαβάσει επιστημονικές έρευνες που προσπαθούσαν να εξηγήσουν γιατί οι άνθρωποι έχουν μία τάση στις θεωρίες συνομωσίας. Μεταξύ αυτών είχα συγκρατήσει το εξής: οι άνθρωποι έχουν μια φυσική τάση να αναζητούν ενοποιητικό νόημα σε διαφορετικά τυχαία γεγονότα.
Από την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 μέχρι την παρούσα πανδημία οι «θεωρίες της συνωμοσίας» γνωρίζουν ιδιαίτερη άνθηση μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ανανεώνουν μία διχαστική κοσμοαντίληψη και ανασυγκροτούν ένα σκοταδισμό που τείνει απειλητικό για τις δημοκρατίες.
Αυτός ο συνωμοσιολογικός μύθος, που συνεχώς αλλάζει μορφές με τα χρόνια, κατασκευάζει εμμονικά έναν απόλυτο εχθρό. Καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα, η επένδυση στην Παιδεία, για ακόμα μία φορά, αποτελεί την απάντηση για την πνευματική μας επιβίωση.
